หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1187

กลับกลายเป็นว่าพวกเขาไม่ได้ทำงานให้กับตระกูลหลัว

หลัวเสียงรู้สึกโกรธตัวเองที่ได้ยินเช่นนั้น “แก-”

ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างของคนกลุ่มหนึ่ง เดินตรงเข้ามาอย่างช้าๆ โดยมีหนิงจื้อเดินนำอยู่ด้านหน้า “คนของผมพูดความจริง แล้วถ้าหากว่าคุณเป็นลูกชายคนโตของตระกูลหลัว? ทำไมตระกูลหนิงต้องสนใจด้วยว่าคุณจะเป็นหรือตาย?”

หลัวเสียงรู้สึกเดือดดาลทันทีที่เห็นหนิงจื้อ “หนิงจื้อ แกหมายความว่ายังไง? พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือ? เราตกลงกันว่าจะแบ่งของวิเศษที่ได้มาคนละครึ่ง!”

“ใครแม่งจะอยากแบ่งของกับแก? ตอนนี้เราอยู่ในจิงตูแล้ว นี่คือกองกำลังของฉัน แกยังคิดว่าจะได้ส่วนแบ่งนั่นอีกอย่างนั้นเหรอ? ช่างเพ้อเจ้ออะไรเช่นนี้! ไม่เพียงแค่ของวิเศษพวกนั้นที่ฉันต้องการจากเฉินผิงเท่านั้น ฉันยังต้องการให้เขาตายอีกด้วย!”

ในที่สุด เฉินผิงก็เข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง ท่ามกลางคนที่มากับหลัวเสียง มีบางคนทำงานให้กับตระกูลหนิง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทั้งสองตระกูลจะร่วมมือกันเพื่อกำจัดฉัน แต่ดูเหมือนว่าหลัวเสียงจะถูกหนิงจื้อหลอกเอาซะแล้ว

หลัวเสียงจ้องมองหนิงจื้ออย่างโกรธแค้น “แกจะต้องเสียใจกับเรื่องนี้หนิงจื้อ ตระกูลหลัวไม่ใช่ตระกูลที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ แม้ว่าเราจะอยู่ในจิงตู ฉันก็จะหาวิธีทางทำให้ตระกูลหนิงของแกต้องแหลกเป็นผุยผง!”

หนิงจื้อระเบิดเสียงหัวเราะใส่คำขู่ของหลัวเสียง

“คุณนี่ช่างตลกจริงๆ ลองดูสถานการณ์ของคุณในตอนนี้สิ คุณยังคิดอีกเหรอว่าจะมีโอกาสหนีรอดไปได้?”

เมื่อพูดจบหนิงจื้อก็หันไปหาเฉินผิง “ถ้าแกฆ่าเขาซะ แล้วคุกเข่าต่อหน้าฉัน ฉันอาจจะช่วยสงเคราะห์ให้แกตายโดยไม่เจ็บปวด”

เฉินผิงจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม แม้ว่าชายผู้นี้จะไม่ใช่คนแข็งแกร่งเท่าไหร่ แต่เขาก็เป็นคนที่เจ้าเล่ห์มาก มันยากมากที่จะจัดการกับคนแบบเขา ถ้าเขาไม่จงใจเปิดเผยความลับของฉันลงในสภายุทธจักรละก็ ฉันก็คงไม่ต้องตกเป็นเป้าโจมตีของเหล่าสำนักและตระกูลอื่นๆ แบบนี้

“เฉินผิง ปล่อยผมไปเถอะนะ ถ้าคุณปล่อยผมไปละก็ ผมจะลืมเรื่องราวความบาดหมางที่มีระหว่างเราและถือว่าเราหายกัน ผมจะไม่พยายามขโมยของวิเศษจากคุณอีกด้วย คุณจะว่ายังไง?” หลัวเสียงกล่าว

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่สามารถปล่อยเขาไปได้ เพราะเขาไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดนั้นหลัวเสียงและหนิงจื้อรวมหัวกันกุเรื่องมาหลอกเขาหรือไม่

ถ้าฉันปล่อยเขาไป แล้วพวกเขาทั้งสองร่วมมือกันอีก ฉันคงจบเห่แน่ๆ

แต่ทว่า หลัวเสียงกลับไม่หยุดเพียงแค่นั้น เขาเอียงตัวไปด้านข้างก่อนจะตามไปด้วยพลังหมัดอีกครั้ง

ลมกระโชกแรงดังหวีดหวิวในอากาศ ขณะที่แรงระเบิดทำให้หนิงจื้อลอยกระเด็นไป

ร่างของเขากระแทกเข้ากับต้นไม้อย่างแรง ส่งผลให้ต้นไม้หักเป็นสองท่อน

ลูกน้องของหนิงจื้อต่างรีบเข้ามาช่วยพยุงเขา

หนิงจื้อหันไปมองพวกเขาก่อนจะตะโกนสั่ง “ไอ้พวกสารเลว พวกแกอยากตายหรือไง? จัดการมันซะ!”

พวกเขาต่างพุ่งเข้าใส่หลัวเสียงอย่างไม่รีรอ