กลับกลายเป็นว่าพวกเขาไม่ได้ทำงานให้กับตระกูลหลัว
หลัวเสียงรู้สึกโกรธตัวเองที่ได้ยินเช่นนั้น “แก-”
ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างของคนกลุ่มหนึ่ง เดินตรงเข้ามาอย่างช้าๆ โดยมีหนิงจื้อเดินนำอยู่ด้านหน้า “คนของผมพูดความจริง แล้วถ้าหากว่าคุณเป็นลูกชายคนโตของตระกูลหลัว? ทำไมตระกูลหนิงต้องสนใจด้วยว่าคุณจะเป็นหรือตาย?”
หลัวเสียงรู้สึกเดือดดาลทันทีที่เห็นหนิงจื้อ “หนิงจื้อ แกหมายความว่ายังไง? พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือ? เราตกลงกันว่าจะแบ่งของวิเศษที่ได้มาคนละครึ่ง!”
“ใครแม่งจะอยากแบ่งของกับแก? ตอนนี้เราอยู่ในจิงตูแล้ว นี่คือกองกำลังของฉัน แกยังคิดว่าจะได้ส่วนแบ่งนั่นอีกอย่างนั้นเหรอ? ช่างเพ้อเจ้ออะไรเช่นนี้! ไม่เพียงแค่ของวิเศษพวกนั้นที่ฉันต้องการจากเฉินผิงเท่านั้น ฉันยังต้องการให้เขาตายอีกด้วย!”
ในที่สุด เฉินผิงก็เข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง ท่ามกลางคนที่มากับหลัวเสียง มีบางคนทำงานให้กับตระกูลหนิง ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าทั้งสองตระกูลจะร่วมมือกันเพื่อกำจัดฉัน แต่ดูเหมือนว่าหลัวเสียงจะถูกหนิงจื้อหลอกเอาซะแล้ว
หลัวเสียงจ้องมองหนิงจื้ออย่างโกรธแค้น “แกจะต้องเสียใจกับเรื่องนี้หนิงจื้อ ตระกูลหลัวไม่ใช่ตระกูลที่จะยอมแพ้อะไรง่ายๆ แม้ว่าเราจะอยู่ในจิงตู ฉันก็จะหาวิธีทางทำให้ตระกูลหนิงของแกต้องแหลกเป็นผุยผง!”
หนิงจื้อระเบิดเสียงหัวเราะใส่คำขู่ของหลัวเสียง
“คุณนี่ช่างตลกจริงๆ ลองดูสถานการณ์ของคุณในตอนนี้สิ คุณยังคิดอีกเหรอว่าจะมีโอกาสหนีรอดไปได้?”
เมื่อพูดจบหนิงจื้อก็หันไปหาเฉินผิง “ถ้าแกฆ่าเขาซะ แล้วคุกเข่าต่อหน้าฉัน ฉันอาจจะช่วยสงเคราะห์ให้แกตายโดยไม่เจ็บปวด”
เฉินผิงจ้องมองเขาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม แม้ว่าชายผู้นี้จะไม่ใช่คนแข็งแกร่งเท่าไหร่ แต่เขาก็เป็นคนที่เจ้าเล่ห์มาก มันยากมากที่จะจัดการกับคนแบบเขา ถ้าเขาไม่จงใจเปิดเผยความลับของฉันลงในสภายุทธจักรละก็ ฉันก็คงไม่ต้องตกเป็นเป้าโจมตีของเหล่าสำนักและตระกูลอื่นๆ แบบนี้
“เฉินผิง ปล่อยผมไปเถอะนะ ถ้าคุณปล่อยผมไปละก็ ผมจะลืมเรื่องราวความบาดหมางที่มีระหว่างเราและถือว่าเราหายกัน ผมจะไม่พยายามขโมยของวิเศษจากคุณอีกด้วย คุณจะว่ายังไง?” หลัวเสียงกล่าว
อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่สามารถปล่อยเขาไปได้ เพราะเขาไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดนั้นหลัวเสียงและหนิงจื้อรวมหัวกันกุเรื่องมาหลอกเขาหรือไม่
ถ้าฉันปล่อยเขาไป แล้วพวกเขาทั้งสองร่วมมือกันอีก ฉันคงจบเห่แน่ๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...