หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 119

เพิ่งจะพูดจบ ประตูห้องเดี่ยวที่เหมาไว้ก็ถูกเปิดออก สิงจวินเดินตรงเข้ามา

เมื่อเห็นสิงจวินมา ชุยจื้อหย่วนตกใจจนเหงื่อตกชั่วขณะ คำพูดพวกนั้นที่เขาเพิ่งเอ่ยออกไป ล้วนแต่เป็นการกระทำที่ผิดมหันต์อย่างยิ่ง ถึงกับไม่แม้แต่จะไว้หน้าสิงจวิน

“ผู้...ผู้จัดการใหญ่สิง” ชุยจื้อหย่วนร่างกายสั่นเทา รีบดึงเก้าอี้หัวโต๊ะออกอย่างร้อนรน “ผู้จัดการใหญ่สิง เชิญนั่ง”

สิงจวินค่อยๆนั่งลงและเงยหน้าขึ้นไปมองที่ชุยจื้อหย่วนพร้อมเอ่ย “ ผู้จัดการชุยฉันเหมือนกับจะได้ยินคุณพูดว่า ในแผนกขายคุณใหญ่สุดหรือ?”

ในสมองของชุยจื้อหย่วนว้าวุ่น รีบพูดอธิบาย “ผู้จัดการใหญ่สิงครับ...ผมเพิ่งจะพูดจาไร้สาระไป ใครจะไม่รู้บ้างว่าในบริษัทนี้คุณใหญ่ที่สุด เฉินผิงคนนั้นไม่รู้จักกฎระเบียบ และยังท้าทายผม ผมเลยเพื่อที่จะสั่งสอนอะไรเขาหน่อยก็เท่านั้นเอง

“คุณรู้ว่าใครใหญ่ที่สุดก็ดี…”

สิงจวินยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ผายมือเอ่ย “ทุกคนเชิญนั่งเถอะ!”

เมื่อได้รับคำอนุญาตจากสิงจวินแล้ว ทุกคนถึงกล้าเข้าไปนั่ง แต่เฉินผิงกลับไปนั่งลงข้างๆสิงจวิน

ในเมื่อเฉินผิงรู้ว่าสิงจวินมีแผนอะไร เช่นนั้นเขาก็จะร่วมเล่นเป็นเพื่อนกับสิงจวิน ดูซิว่าเขาจะมีลูกไม้อะไร

เมื่อเห็นเฉินผิงนั่งลงด้านข้างสิงจวิน ชุยจื้อหย่วนก็ตวาดขึ้นมาทันที “เฉินผิง แกรู้ไหมว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไรไหม? ที่นั่งตรงนั้นให้แกนั่งได้เหรอ?”

ต่างรู้กันดีว่าโอกาสแบบนี้หาได้ยากมาก ใครๆ ก็อยากนั่งด้านข้างสิงจวิน เพื่อง่ายต่อการกระชับความสัมพันธ์กับสิงจวิน

ตอนนี้เฉินผิงกลับตรงไปนั่งด้านข้างสิงจวิน ทำให้ชุยจื้อหย่วนไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ทุกคนต่างมองเฉินผิงด้วยความโกรธ เฉินผิงเป็นแค่พนักงานคนใหม่ของแผนกขาย ไม่มีคุณสมบัติที่จะนั่งกินข้าวด้านข้างกับประธานแบบนั้น แม้แต่พวกเขาที่เป็นพนักงานเก่าแก่เกรงว่าคงไม่มีคุณสมบัติ ที่นั่งด้านซ้ายขวาสองที่ของสิงจวิน แน่นอนว่าต้องยกให้ชุยจื้อหย่วนกับซุนเสี่ยวเหมิง

“ทำไม? นั่งตรงไหนยังมีแบ่งว่ามีคุณสมบัติด้วยเหรอ? บนที่นั่งมีเขียนว่าผมไม่สามารถนั่งได้หรือ?”

เฉินผิงพูดถากถางด้วยเสียงเย็น