หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 120

“ขอบคุณที่ผู้จัดการใหญ่สิงเตือนสติ ผมเป็นคนที่ยอมหักไม่ยอมงอ” บนใบหน้าของเฉินผิงมีรอยยิ้มเลศนัย

สิงจวินเพียงแค่ยิ้มๆ ไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะหลังจากนี้สักเดี๋ยวเดียวเขาก็จะรู้แล้วว่าเฉินผิงคนนี้จะงอหรือไม่

เฉินผิงแย่งที่นั่งไปแล้วหนึ่งที่ ชุยจื้อหย่วนทำอะไรไม่ได้จึงต้องไปนั่งด้านซ้ายของสิงจวิน และซุนเสี่ยวเหมิงก็ตามไปนั่งติดกับชุยจื้อหย่วน

ดวงตาทั้งสองข้างของซุนเสี่ยวเหมิง จ้องค้อนไปทางเฉินผิงด้วยความรังเกียจ ถ้าหากไม่ใช่เฉินผิง ที่นั่งตำแหน่งตรงนั้นต้องเป็นของเธอแล้ว ถ้าหากวันนี้ปรนนิบัติให้สิงจวินมีความสุขได้ ไม่แน่ชุยจื้อหย่วนอาจได้ย้ายไปอยู่ฝ่ายจัดซื้อ ส่วนตัวเองขึ้นตำแหน่งเป็นผู้จัดการแผนกขายแทน

ตอนนี้ภายในใจของซุนเสี่ยวเหมิงรู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งที่พาเฉินผิงเข้ามาที่บริษัท หากรู้ว่าเป็นแบบนี้ ตีให้ตายเธอก็ไม่มีทางเห็นด้วยกับการแนะนำเฉินผิงเข้ามา นี่ไม่ใช่เป็นการหาเรื่องใส่ตัวเองหรอกหรือ

“เฉินผิง ถ้าหากไม่ใช่ผู้จัดการใหญ่สิงนายจะสามารถเข้ามาบริษัทได้เหรอ? นายจะสามารถกินข้าวที่นี่ได้เหรอ ฉันจะบอกอะไรให้ คนแบบนาย ชั่วชีวิตอย่าได้คิดว่าจะได้มากินข้าวที่ร้านเสียนเฮอ พวกขยะ...”

ชุยจื้อหย่วนสีหน้าเหยียดหยามพูดดูถูกเฉินผิง

ตอนนี้ถึงเวลาแสดงความจงรักภักดีต่อสิงจวิน แน่นอนว่าชุยจื้อหย่วนไม่ปล่อยให้โอกาสดีๆแบบนี้หลุดไป

เพี้ย!

แต่ว่า ชุยจื้อหย่วนเพิ่งพูดออกมา ก็ตามด้วยการถูกตบเข้าที่หน้าอย่างจังๆไปหนึ่งฉาก

ตบครั้งนี้ทำเอาทุกคนถึงกับตกตะลึง

ทุกคนมองดูชุยจื้อหย่วนด้วยความมึนงง และดวงตาทั้งสองข้างของชุยจื้อหย่วนนั้นก็เบิกกว้าง มองไปที่เฉินผิงอย่างไม่กล้าเชื่อ เขานึกไม่ถึงว่าเฉินผิงจะกล้าลงมือกับเขา

และสิงจวินที่นั่งอยู่ตรงกลางก็คิ้วขมวดเล็กน้อย เจ้าเฉินผิงคนนี้ตบชุยจื้อหย่วนต่อหน้าต่อตาเข้า ไม่เห็นตัวเขาอยู่ในสายตาสักนิดเดียว

“ตบครั้งนี้ เพียงแค่สั่งสอนคุณสักนิด ผมไม่แตะคุณ เพียงเพราะเห็นแก่ลุงซุนเท่านั้น ถ้าคุณยังกล้าไม่เคารพผม ผมจะหักหัวของคุณออกเอง”

เฉินผิงมองชุยจื้อหย่วนด้วยสายตาเย็นชา ในแววตานั้นเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร