หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1191

ไม่ทันที่พวกเขาจะมีโอกาสได้ส่งเสียงร้อง ร่างกายของพวกเขาก็ล้มลงกับพื้น

หนิงจื้อเช็ดเลือดที่ดาบของเขา ขณะที่มองไปยังศพของคนทั้งสาม

“อย่าโทษฉันเลยนะ ฉันไม่ต้องการให้ใครล่วงรู้ถึงเรื่องนี้ ดังนั้นพวกแกจงเก็บความลับนี้ลงไปในหลุมศพด้วยแล้วกัน”

เมื่อเขาพูดจบ เขาพาร่างกายที่บาดเจ็บรีบมุ่งหน้ากลับไปที่บ้านตระกูลหนิง

เขาสังหารลูกน้องของตระกูลหนิง เพราะต้องการจัดฉากใส่ความเฉินผิงให้ดิ้นไม่หลุด

นอกจากเขาแล้ว ไม่มีใครอื่นที่จะล่วงรู้ความจริง

เมื่อหนิงจื้อกลับมาถึงบ้าน เขารีบส่งคนของเขาไปเก็บศพของหลัวเสียงและคนของเขาส่งไปยังบ้านตระกูลหลัว

วันรุ่งขึ้น เฉินผิงจำใจต้องบอกลากู่หลิงเอ๋อร์ ก่อนที่เขาจะตามหลงอู่เพื่อเดินทางไปที่หมู่บ้านคนโฉด

ซูฉางเซิงส่งคนของเขาเดินทางร่วมไปกับหลงอู่ด้วยสองถึงสามคน เนื่องจากหลงอู่ในตอนนี้ไม่มีพลังใดๆ อีกแล้ว

หลังจากที่เดินทางมาถึงหมู่บ้านคนโฉด หลงอู่จะต้องรีบกลับเพราะซูฉางเซิงเป็นกังวลว่าเขาอาจจะตกอยู่ในอันตราย

หมู่บ้านคนโฉดตั้งอยู่ในหุบเขาที่อยู่ระหว่างภูเขาสองลูก

เมื่อมองจากระยะไกล มันดูเหมือนกับช่องว่างแคบๆ เท่านั้น

แต่เมื่อเดินเข้าไป มันกลับมีพื้นที่ที่กว้างขวางอีกทั้งยังมีถ้ำธรรมชาติมากมาย

สภาพแวดล้อมโดยทั่วไปของหมู่บ้านนั้นเลวร้ายเสียยิ่งกว่าหุบเขายา พวกเขาส่วนใหญ่อาศัยอยู่ภายในถ้ำ

เฉินผิงและคนอื่นๆ ใช้เวลาเดินเข้าไปถึงสามวัน กว่าจะได้พบกับชายแดนของหมู่บ้านคนโฉดในที่สุด

อีกทางด้านหนึ่ง หนิงจื้อได้เดินทางมาถึงบ้านตระกูลหลัวพร้อมกับศพของหลัวเสียง

ตระกูลหลัวนับเป็นหนึ่งในครอบครัวที่มีชื่อเสียงตระกูลหนึ่งในโม่เป่ย

โดยมีหัวหน้าตระกูลนามว่าหลัวจินโย่ว ผู้ซึ่งบรรลุถึงระดับเจ้ายุทธ์

หลัวจินโย่วเป็นผู้ที่คลั่งไคล้ในศิลปะการต่อสู้เป็นอย่างมาก แม้ว่าเขาจะไร้เทียมทานในโม่เป่ยแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังคงหมั่นฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง

เขาอยู่อย่างสันโดษมาตลอดทั้งปี ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่หลัวเสียงจะพบเขา

น้องชายของหลัวจินโย่ว นามว่าหลัวจินจั่ว เขาเป็นผู้ที่คอยจัดการเรื่องราวทุกอย่างของตระกูล

ดวงตาของหนิงจื้อแดงก่ำทันทีที่ได้ยิน ก่อนที่น้ำตาของเขาจะไหลลงมาที่แก้ม

“คุณหลัว นี่เป็นความผิดของผมเอง ผมไม่อาจปกป้องคุณหลัวเสียงได้”

หลัวจินจั่วถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่หนิงจื้อพูด

เมื่อพูดจบ หลัวจินจั่วก็เปิดประตูรถและได้พบกับร่างไร้วิญญาณของหลัวเสียงที่กำลังนอนอยู่ที่เบาะหลัง

“หลัวเสียง!” หลัวจินจั่วมองไปยังร่างของหลัวเสียงและตะโกนออกมา

สายตาของเขาเริ่มเลือนราง ก่อนที่เขาจะหมดสติไปในที่สุด

“คุณหลัวจินจั่ว!”

พ่อบ้านรีบอุ้มหลัวจินจั่วเข้าไปในห้องด้วยความร้อนรน

ร่างไร้วิญญาณของหลัวเสียงและคนอื่นๆ ต่างถูกหามเข้ามาด้านในด้วยเช่นกัน

เพียงไม่นาน หลัวจินจั่วก็ฟื้นขึ้น เมื่อเขาได้เห็นศพของหลัวเสียงที่นอนอยู่กลางห้องโถง เขาก็เริ่มร้องไห้ออกมา