ไม่ทันที่พวกเขาจะมีโอกาสได้ส่งเสียงร้อง ร่างกายของพวกเขาก็ล้มลงกับพื้น
หนิงจื้อเช็ดเลือดที่ดาบของเขา ขณะที่มองไปยังศพของคนทั้งสาม
“อย่าโทษฉันเลยนะ ฉันไม่ต้องการให้ใครล่วงรู้ถึงเรื่องนี้ ดังนั้นพวกแกจงเก็บความลับนี้ลงไปในหลุมศพด้วยแล้วกัน”
เมื่อเขาพูดจบ เขาพาร่างกายที่บาดเจ็บรีบมุ่งหน้ากลับไปที่บ้านตระกูลหนิง
เขาสังหารลูกน้องของตระกูลหนิง เพราะต้องการจัดฉากใส่ความเฉินผิงให้ดิ้นไม่หลุด
นอกจากเขาแล้ว ไม่มีใครอื่นที่จะล่วงรู้ความจริง
เมื่อหนิงจื้อกลับมาถึงบ้าน เขารีบส่งคนของเขาไปเก็บศพของหลัวเสียงและคนของเขาส่งไปยังบ้านตระกูลหลัว
วันรุ่งขึ้น เฉินผิงจำใจต้องบอกลากู่หลิงเอ๋อร์ ก่อนที่เขาจะตามหลงอู่เพื่อเดินทางไปที่หมู่บ้านคนโฉด
ซูฉางเซิงส่งคนของเขาเดินทางร่วมไปกับหลงอู่ด้วยสองถึงสามคน เนื่องจากหลงอู่ในตอนนี้ไม่มีพลังใดๆ อีกแล้ว
หลังจากที่เดินทางมาถึงหมู่บ้านคนโฉด หลงอู่จะต้องรีบกลับเพราะซูฉางเซิงเป็นกังวลว่าเขาอาจจะตกอยู่ในอันตราย
หมู่บ้านคนโฉดตั้งอยู่ในหุบเขาที่อยู่ระหว่างภูเขาสองลูก
เมื่อมองจากระยะไกล มันดูเหมือนกับช่องว่างแคบๆ เท่านั้น
แต่เมื่อเดินเข้าไป มันกลับมีพื้นที่ที่กว้างขวางอีกทั้งยังมีถ้ำธรรมชาติมากมาย
สภาพแวดล้อมโดยทั่วไปของหมู่บ้านนั้นเลวร้ายเสียยิ่งกว่าหุบเขายา พวกเขาส่วนใหญ่อาศัยอยู่ภายในถ้ำ
เฉินผิงและคนอื่นๆ ใช้เวลาเดินเข้าไปถึงสามวัน กว่าจะได้พบกับชายแดนของหมู่บ้านคนโฉดในที่สุด
อีกทางด้านหนึ่ง หนิงจื้อได้เดินทางมาถึงบ้านตระกูลหลัวพร้อมกับศพของหลัวเสียง
ตระกูลหลัวนับเป็นหนึ่งในครอบครัวที่มีชื่อเสียงตระกูลหนึ่งในโม่เป่ย
โดยมีหัวหน้าตระกูลนามว่าหลัวจินโย่ว ผู้ซึ่งบรรลุถึงระดับเจ้ายุทธ์
หลัวจินโย่วเป็นผู้ที่คลั่งไคล้ในศิลปะการต่อสู้เป็นอย่างมาก แม้ว่าเขาจะไร้เทียมทานในโม่เป่ยแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังคงหมั่นฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง
เขาอยู่อย่างสันโดษมาตลอดทั้งปี ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่หลัวเสียงจะพบเขา
น้องชายของหลัวจินโย่ว นามว่าหลัวจินจั่ว เขาเป็นผู้ที่คอยจัดการเรื่องราวทุกอย่างของตระกูล
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...