หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1197

เมื่อเห็นสถานการณ์ที่อยู่ตรงหน้า ทำให้เขาต้องตะโกนออกมาอย่างดุเดือด “ไม่ว่าแกจะส่งใครมา ผลที่ออกมามันก็เหมือนเดิมนั่นแหละ!”

เมื่อพูดจบ แสงสีม่วงก็ส่องประกายออกมาจากมือของหลัวจินจั่ว ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าหาติงปู้ต้าอย่างไม่ลดละ

อีกทางด้านหนึ่ง ติงปู้ต้ายังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างสงบนิ่งรอการโจมตีของหลัวจินจั่ว จากนั้นเขายกมือของเขาขึ้นและยื่นไปที่ใบหน้าของหลัวจินจั่วทันทีที่เข้ามาใกล้

เพี๊ยะ!

เสียงที่ชัดเจนดังขึ้นในทันที กลับกลายเป็นว่าหลัวจินจั่วถูกติงปู้ต้าตบอย่างรุนแรง แม้ว่าเขาจะเป็นฝ่ายเข้าโจมตีก่อนก็ตาม

เมื่อรู้ตัวอีกที หลัวจินจั่วก็ถูกส่งลอยกระเด็นไปในอากาศ ก่อนที่เขาจะตกกระแทกลงกับพื้น

การตบครั้งนั้นทำให้ใบหน้าของเขาบวมไปครึ่งหนึ่ง และเลือดก็เจิ่งนองทั่วปาก

“ฉันสงสัยเหลือเกินว่าใครกันที่กล้าปล่อยให้คุณเข้ามาสร้างความวุ่นวายในหมู่บ้านคนโฉดแห่งนี้ ในเมื่อคุณมีความสามารถเพียงแค่นี้ ถ้าคุณต้องการให้เรายอมจำนนต่อคุณละก็ คุณควรจะขอให้พี่ชายของคุณมาแทนจะเหมาะกว่านะ” ติงปู้ต้าเหลือบมองหลัวจินจั่วอย่างเย็นชา ขณะที่รังสีสังหารค่อยๆ แผ่กระจายออกไป

ทันทีที่หลัวจินจั่วสัมผัสได้ถึงรังสีสังหารของติงปู้ต้า สีหน้าของเขาก็หมองลงโดยพลัน

เขาไม่เคยคิดเลยว่าระหว่างเขากับติงปู้ต้าฝีมือจะห่างชั้นกันมากถึงเพียงนี้

“คุณหลัวจินจั่ว...”

พ่อบ้านตระกูลหลัวรีบเข้ามาช่วยพยุงหลัวจินจั่วให้ลุกขึ้นก่อนจะกระซิบบอกกับเจ้านายของเขาว่า “คุณหลัวจินจั่วครับ ผมขออนุญาตเสนอให้เราถอยก่อนเพื่อวางแผนให้รัดกุมกว่านี้ จะดีกว่ามั้ยครับ? ความแข็งแกร่งของหมู่บ้านคนโฉดนั้นเกินกว่าที่พวกเราคาดเดาเอาไว้มากครับ”

ครั้งนี้หลัวจินจั่วไม่ได้พูดอะไร นอกจากนี้ การตบหน้าของติงปู้ต้าก่อนหน้านี้ทำให้เขาได้ตระหนักถึงความห่างชั้นของความแข็งแกร่งระหว่างเขาและหมู่บ้านคนโฉดแล่นเข้ามาในสมองของเขา

“หึ รอก่อน! ตระกูลหลัวจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ อย่างแน่นอน!” หลัวจินจั่วจ้องไปยังสี่วายร้ายอย่างโกรธแค้น

“ไอ้บัดซบ! แกกล้าดียังไงมาขู่พวกเรา? แกยังอยากที่จะมีชีวิตรอดอยู่หรือเปล่า?”

อย่างไรก็ตาม ติงปู้ซานกลับไม่คิดเช่นนั้น เขาจึงรีบกระโดดมาที่หน้าทางเข้าเพื่อขวางทางพวกเขาเอาไว้ทันที

เมื่อได้เห็นเช่นนั้น สีหน้าของหลงจินจั่วแสดงความกระอักกระอ่วนออกมาทันที

สิ่งที่เขาต้องทำก็คือพูดบางอย่างเพื่อแต่งเรื่องให้ตัวเองดูดีและหนีออกจากสถานที่แห่งนี้ ไม่ใช่พูดจาข่มขู่หรือยั่วยุพวกเขา

เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าติงปู้ซานจะเอาจริงและปิดกั้นทางหนีของเขา

หนิงจื้อได้รับทราบความคืบหน้าล่าสุดจากการรายงานของหนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา

ความคืบหน้าล่าสุดนี้ไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีอย่างแน่นอน หนิงจื้อโกรธจัดจนเขาทุบมือของเขาลงบนโต๊ะและคำรามออกมา “บัดซบ หลัวจินจั่ว! เขาเป็นอะไรไป? ไอ้สวะ? ทำไมเขาถึงวิ่งหนีหางจุกตูดแบบนั้นเพราะเพียงแค่ถูกตบหน้าอย่างนั้นเหรอ? เขายังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า? ฉันคิดว่าตระกูลหลัวจะต้องต่อสู้กับหมู่บ้านคนโฉดด้วยทุกสิ่งที่พวกเขามีเสียอีก!”

หนิงจื้อได้รวบรวมคนของเขาและกำลังรอโอกาสที่จะก้าวเข้ามา เขาวางแผนทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว รอที่จะเข้าไปแทรกแซงเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างอ่อนล้าและหมดแรงเพื่อที่จะได้ฉกฉวยผลประโยชน์สูงสุด

"คุณหนิงครับ ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน ตระกูลหลัวย่อมไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ อย่างแน่นอนครับ ผมเชื่อว่าพวกเขาคงเพิ่มจำนวนคนอย่างแน่นอนเมื่อพวกเขากลับมาที่โม่เป่ยl”

พ่อบ้านของตระกูลหนิง ก้าวไปข้างหน้าและอธิบายมุมมองของเขาให้หนิงจื้อฟัง

“ฉันกังวลว่าตระกูลหลัวจะขี้ขลาดมากกว่า หลังจากที่พวกเขาได้ตระหนักถึงความแตกต่างด้านความแข็งแกร่ง ถ้าหากเป็นเช่นนั้นละก็ แผนการของฉันคงต้องพังทลายลงเป็นแน่”

เขากังวลว่าความกลัวที่แทรกซึมลงไปในหัวใจของหลัวจินจั่วจะหยุดเขาจากการมีปัญหากับพวกหมู่บ้านคนโฉด

“ไม่ต้องกังวลครับ คุณหนิง พวกเขาไม่ยอมแพ้ไปทั้งแบบนั้นแน่นอน ตระกูลหลัวเป็นตระกูลที่แข็งแกร่งที่สุดในโม่เป่ย และเกือบทุกตระกูลสำนักต่างๆ ล้วนปฏิบัติตามคำสั่งของตระกูลหลัว ดังนั้น หลัวจิ้นจั่วจะต้องกลับไปที่หมู่บ้านคนโฉดอีกครั้งหลังจากรวบรวมกำลังคนได้มากขึ้น สิ่งที่เราต้องทำในตอนนี้คือการรอคอยอย่างอดทนเท่านั้นครับ” พ่อบ้านตระกูลหนิงอธิบาย

“หึ.. ฉันเดาว่าพวกเราคงไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ” หนิงจื้อพยักหน้า