หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1207

ที่ด้านในหอสะกดมาร เฉินผิงไม่ได้รับรู้ถึงสภาพปัจจุบันของภายนอกเลยแม้แต่น้อย เขาคิดว่าตัวเองอยู่ในหอคอยเพียงไม่กี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ

เฉินผิงไม่รู้ตัวว่าที่จริงเขาอยู่ในหอคอยมาหกวันแล้ว ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาได้ดูดซับพลังวิญญาณมากมายนับไม่ถ้วน กระนั้นจุดชีพจรตันเถียนของเขาก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยแม้แต่นิดเดียว

เฉินผิงจึงสังหรณ์ใจว่ายังเหลือหนทางอีกยาวไกลกว่าที่เขาจะเพิ่มระดับถึงขั้นกึ่งเจ้ายุทธ์ได้

จิตตวิสุทธิของเขายังคงทำงานอย่างรวดเร็ว โชคดีที่การประสานอินสำหรับวิชานี้ถือเป็นเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ระดับสูง

ถ้าเขาใช้การประสานอินแบบทั่วไป เฉินผิงคงไม่อาจทนความเร็วระดับนั้นได้

ในขณะเดียวกัน หยาดเหงื่อจำนวนนับไม่ถ้วนของเฉินผิงกำลังลอยอยู่ในอากาศรอบๆ ตัวเขา แล้วก่อตัวเป็นหมอกลึกลับภายในหอคอย

ช่างมหัศจรรย์ที่หอคอยสะกดมารสามารถส่งพลังวิญญาณอย่างไม่จำกัดให้แก่เฉินผิง ไม่เช่นนั้นเขาอาจจะต้องดูดซับพลังวิญญาณจากศิลาวิญญาณจากทั้งเหมืองกว่าจะได้พลังจำนวนมหาศาลขนาดนี้

การต่อสู้ที่รุนแรงนอกหมู่บ้านคนโฉดยังคงดำเนินต่อไป ในไม่ช้าดวงอาทิตย์ก็พ้นขอบฟ้า บ่งบอกว่าวันใหม่มาถึงแล้ว กระนั้นภาพของฉากนองเลือดที่แสงยามเช้าส่องลงมากระทบนั้นช่างน่าตกตะลึง ร่างไร้ชีวิตเกลื่อนกลาดเต็มพื้น! ได้กลิ่นคาวเลือดโชยมาแต่ไกล

ตอนนั้นมีผู้ชมไม่มากนักบนภูเขา หลายคนเริ่มเบื่อหน่ายกับการสู้รบที่ยังคงไม่จบสิ้น

กระทั่งทั้งสองฝ่ายที่ต่อสู้กันเองก็เหนื่อยล้าเจียนตาย

ติงปู้ต้า, ติงปู้เอ้อร์และติงปู้ซือ ได้รับบาดแผลทั่วร่างกาย จ้าวลี่กั๋ว ซูฉางเซิง และคนอื่นๆ ก็เปียกโชกไปด้วยเลือดเช่นกัน

ในขณะเดียวกัน เหล่าผู้ฝึกยุทธ์แทบทุกคนจากยุทธภพโม่เป่ยก็ประสบชะตากรรมไม่ต่างกันและบาดเจ็บกันถ้วนหน้า

ในฐานะที่เป็นคนต้นเรื่อง หลัวจินจั่วต้องชดใช้ให้กับความหุนหันพลันแล่นของเขา ในขณะนี้ ยอดฝีมือเกือบทั้งหมดจากตระกูลหลัวที่สู้เคียงข้างเขาไม่บาดเจ็บก็เสียชีวิต รวมถึงได้รับบาดเจ็บสาหัส เขายกแขนซ้ายของตัวเองที่หักแทบไม่ขึ้น

ดังเช่นฟางซิงเยว่ผู้ที่คิดจะคว้าโอกาสสร้างชื่อเสียงในตอนแรก เขาไม่เคยคิดเลยว่าการต่อสู้จะทวีความรุนแรงขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป ดังนั้นเขาจึงหนีไปกลางคันพร้อมกับลูกน้องของเขา เขาใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะตั้งสำนักขึ้นมาได้และไม่ต้องการเห็นมันถูกทำลาย

เมื่อเห็นทุกคนหมดสภาพ หลัวจินจั่วก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ เขาต้องยอมรับว่าเขาประเมินความสามารถในการต่อสู้ของหมู่บ้านคนโฉดต่ำไป ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่คาดคิดเลยว่าแดนไร้เงาและหุบเขายาจะสู้สุดใจเพื่อช่วยหมู่บ้าน

“ติงปู้ต้า จงจำไว้ว่าตระกูลหลัวจะไม่มีวันยอมเลิกราถ้ายังไม่ได้ตัวเฉินผิง หมู่บ้านคนโฉด จะต้องถึงคราวตายในวันที่พี่ชายของฉันฝึกวิชาเสร็จ!” หลัวจินจั่วกัดฟันพูดพลางจ้องติงปู้ต้าเขม็งด้วยสายตาอาฆาต

“ถึงตอนนั้นก็เข้ามาได้เลย!” ติงปู้ต้าตะคอกอย่างไม่แยแส

หลัวจินจั่วแค่นจมูกก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับลูกน้อง

ในขณะที่ติงปู้เอ้อร์กำลังจะพุ่งเข้าใส่เขา ติงปู้ต้าก็ยื่นมือออกไปห้ามไว้ก่อน