หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1208

“ติงปู้ต้า ไอ้สารเลวพวกนี้หมดสภาพแล้ว ทำไมเราถึงไม่ตามไปฆ่าพวกมันให้หมดล่ะ?” ติงปู้เอ้อร์ถามด้วยความงุนงง

ติงปู้ต้าไม่ได้พูดอะไร หลังจากที่หลัวจินจั่วและคนอื่นๆ ลับสายตาไป เขาก็ทำเสียงฮึดฮัดและกระอักเลือดออกมาจากปาก

ติงปู้เอ้อร์คว้าแขนของเขาไว้ทันที “ปู้ต้า! เป็นอะไรไป?"

ติงปู้ต้าโบกมือก่อนจะพูดปลอบใจ “ฉันสบายดี พาคนไปเก็บกวาดสนามรบและคอยเฝ้าดูทางเข้าหมู่บ้านซะ!”

“ปู้ต้า นายกังวลว่าหลัวจินจั่วกับพวกตระกูลหลัวจะกลับมาเอาคืนอย่างนั้นเหรอ?” ติงปู้เอ้อร์ถามอย่างฉงน

ติงปู้ต้าส่ายหัว “ฉันเดาว่าพวกผู้ฝึกยุทธ์แห่งโม่เป่ยจะไม่กลับมาสักพักหนึ่ง แต่ถึงกระนั้น ฉันก็ไม่อาจมั่นใจได้เลยว่าสำนักอื่นๆ จะไม่ฉวยโอกาสซ้ำเติมด้วยการลอบจู่โจมเรา”

"เข้าใจแล้ว ฉันจะไปจัดการเรื่องสำคัญให้เดี๋ยวนี้!” ติงปู้เอ้อร์พยักหน้าด้วยความเคารพ

จ้าวลี่กั๋วที่บาดเจ็บสาหัสเดินกระเผลกไปหาติงปู้ต้าแล้วเอ่ยปาก “คุณติง ในเมื่อตอนนี้อันตรายสิ้นสุดลงแล้ว ผมจะพาพวกลูกน้องของผมกลับไปก่อน”

"คุณจ้าว ขอบคุณมากที่ช่วยเหลือเราในครั้งนี้!” ติงปู้ต้าขอบคุณเขาอย่างหนักแน่น

จากนั้นจ้าวลี่กั๋วก็จากไปพร้อมกับลูกน้องของเขา เขานำคนมาช่วยติงปู้ต้าเกือบร้อยคน น่าเศร้าที่ในตอนนั้นมีไม่ถึงสิบคนที่ยังมีชีวิตอยู่

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแดนไร้เงาสูญเสียอย่างหนักระหว่างการต่อสู้ในครั้งนั้น จ้าวลี่กั๋วเองก็ต้องใช้เวลาพักฟื้นอีกสักพักเช่นกัน

ในเวลาเดียวกัน ซูฉางเซิงบอกกับติงปู้ต้า “คุณติง ผมก็ต้องกลับไปเช่นกัน เพราะผมใช้สมุนไพรและยาที่เอามาด้วยหมดแล้ว ผมเลยต้องปรุงยาขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ผมจะให้คนของเราส่งสมุนไพรและยามาที่นี่!”

แม้ว่าคนของเขาจะได้รับบาดเจ็บแค่บางคน แต่เขาก็ใช้สมุนไพรและยาที่เขานำมาจนหมด ดังนั้นเขาจึงไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะอยู่ที่นั่นต่อ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเมื่อขาดวัตถุดิบที่จำเป็นเขาก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก

"คุณซู เดินทางกลับโดยสวัสดิภาพครับ” ติงปู้ต้าอำลาเขาด้วยความจริงใจ

หลังจากที่ทุกคนไปแล้ว เขาก็กลับมายังหมู่บ้านคนโฉดอีกครั้ง เขาต้องแบ่งเวลาไปรักษาอาการบาดเจ็บด้วยการบำเพ็ญเพียรอย่างเคร่งครัด เนื่องจากพลังลมปราณของเขาถูกใช้ไปหมด เขาจึงอ่อนแอราวกับลูกแมว

ด้วยความมั่นใจที่มีเต็มเปี่ยมก่อนหน้านี้ หลัวจินจั่วไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะสูญเสียหนักขนาดนี้หลังจากการต่อสู้กับหมู่บ้านคนโฉด เวรเอ้ย! ใครจะไปคิดว่าฉันจะตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชแบบนี้? ตอนนี้ฉันหมดหนทางแล้ว ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรอจนกว่าหัวหน้าตระกูลหลัวจะฝึกวิชาเสร็จสิ้น

ฟางซิงเยว่จากสำนักด่านเดือนดาวหนีไปกลางคันกับลูกน้องของเขาโดยไม่เหลือจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ไว้เลย

ไม่น่าเชื่อว่าคนของหมู่บ้านคนโฉดจะตรงกันข้ามกับพวกเขาอย่างสิ้นเชิง พวกนั้นต่อสู้อย่างไม่เกรงกลัวจนถึงที่สุด! พวกเขาสาบานว่าจะไม่ยอมให้มีศัตรูรุกล้ำเข้ามาในอาณาเขตของตน

เป็นผลให้ชาวยุทธภพแห่งโม่เป่ยที่ควรจะมีโอกาสชนะลงเอยด้วยการสูญเสียอย่างหนัก

“ตระกูลหลัวไม่เคยขัดแข้งขัดขาใครในยุทธภพแห่งจิงตู แล้วใครที่ไหนมันจะมาโจมตีเรา? ไม่ต้องห่วงหรอก แม้จะอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เราก็ยังแข็งแกร่งกว่าพวกอื่น ไม่มีสำนักไหนที่สามารถเอาชนะเราได้” หลัวจินจั่วพยายามปลุกขวัญลูกน้องของเขา

อย่างไรก็ตาม ในวินาทีถัดมาชายเกือบยี่สิบคนที่สวมชุดสีดำพร้อมปกปิดใบหน้าก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขา

หลัวจินจั่วชะงัก เขาไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะมาเจอเข้ากับโจรที่ระหว่างทางไปจิงตู

แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสในตอนนี้ แต่เขาก็มั่นใจว่าตัวเขาเองสามารถขยี้พวกมันได้โดยไม่ยากเย็น