หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1209

"พวกแกคือใคร? ถ้ารู้จักประมาณตนเสียบ้างก็ใสหัวไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นพวกแกไม่ตายดีแน่!” หลัวจินจั่วตะโกนใส่ชายชุดดำหลายสิบคน

แต่เขาก็ต้องแปลกใจ เมื่อเหล่าชายชุดดำกลับหัวเราะเบา ๆ แทนที่จะหนีไป "คุณหลัวจินจั่ว เรารอคุณอยู่ที่นี่มาสักพักหนึ่งแล้ว”

“พวกแกรอฉันอยู่งั้นเหรอ? ทำไม?" หลัวจินจั่วรู้สึกสับสน

ชายคนหนึ่งหัวเราะ “เพื่อที่เราจะได้ฆ่าแกไง!”

“ตระกูลหลัวไม่มีเรื่องขัดแย้งกับพวกแก ทำไมถึงอยากให้ฉันตาย? ถ้าพวกแกกำลังเดือดร้อน ก็บอกฉันมา แล้วฉันจะส่งคนของฉันเอาให้เงินไปมอบแก!” หลัวจินจั่วบอกพวกเขา

เมื่อศัตรูดูไม่หวั่นไหว เขารู้ตัวแล้วว่าเขากำลังเจอกับปัญหา

ชายคนนั้นตอบ “เราไม่ต้องการเงินของคุณ เราต้องการให้คุณตาย!”

เมื่อพูดจบเขาก็พุ่งเข้าใส่หลัวจินจั่ว

ชายชุดดำคนอื่นๆ เข้าโจมตีคนของของตระกูลหลัวในทันที

หลัวจินจั่วเพิ่งผ่านการต่อสู้มาหมาดๆ แต่กลับถูกโจมตีอีกครั้ง

ในไม่ช้า ลูกน้องส่วนใหญ่ที่ทำงานให้กับตระกูลหลัวก็พากันบาดเจ็บล้มตาย หลัวจินจั่วเป็นเพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่และรับมือกับต้านการโจมตีของพวกเขา

ท้ายที่สุด เขาก็ถูกเตะจนกระเด็นแล้วล้มลงกับพื้น

มีดปลายแหลมจ่ออยู่ที่ข้างคอของเขา

แม้ว่าหลัวจินจั่วจะอยู่ห่างจากความตายเพียงไม่กี่คืบ แต่เขาก็ยังคงสงบนิ่งแทนที่จะอ้อนวอนให้พวกเขาไว้ชีวิต เขาจ้องมองที่อีกฝ่ายแล้วถาม "พวกแกเป็นใครกันแน่? ฉันอยากรู้ว่าใครกันที่อยากให้ฉันตาย ตระกูลหลัวไม่เคยขัดแย้งกับใครในยุทธภพแห่งจิงตู”

หลัวจินจั่วยังไม่รู้ว่าใครต้องการเอาชีวิตเขา

หรือพวกเขาจะมาจากหมู่บ้านคนโฉด?

ไม่ช้าเขาก็ปัดความคิดนั้นออกไป เพราะหมู่บ้านคนโฉดเพิ่งประสบความสูญเสียครั้งใหญ่

พวกเขาไม่เหลือคนมากพอที่จะส่งมาไล่ตามเขาในตอนนี้

ดวงตาของหลัวจินจั่วเบิกกว้างในขณะที่หน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ

เขาไม่รู้ตัวว่าหนิงจื้อหลอกใช้เขา!

ตระกูลหลัวทั้งตระกูลและแม้แต่ยุทธภพของโม่เป่ยได้สูญเสียไปมาก แต่สุดท้ายมันกลับกลายเป็นกับดัก

“กะ-แกมันน่ารังเกียจ! ไม่ละอายใจบ้างหรือไง?” เขาพูดพลางกัดฟันขณะที่จ้องไปยังหนิงจื้อ

“ฉันจะน่ารังเกียจหรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป ที่สำคัญคือแกกำลังจะตาย!”

รอยยิ้มผุดขึ้นบนริมฝีปากของหนิงจื้อขณะที่เขาออกคำสั่ง “ลงมือ!”

ประกายน้ำแข็งระยิบระยับกระจายไปทั่วอากาศ คอของหลัวจินจั่วมีเลือดพุ่งออกมา

ดวงตาของหลัวจินจั่วยังคงเบิกโพลงเมื่อเขาหายใจเฮือกสุดท้าย

หนิงจื้อยิ้มุมปากเมื่อเห็นศพหลัวจินจั่ว “ไปที่หมู่บ้านคนโฉดกันเถอะ”