หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1214

“หึ! ตระกูลหนิงต้องการสร้างความปั่นป่วนในจิงตูอย่างนั้นหรือ? ” จู้จื่อซานแค่นหัวเราะ “ประมุขตระกูลหนิงกำลังปลีกวิเวก ดังนั้นเรื่องนี้ต้องเป็นฝีมือลูกชายของเขาแน่”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งถาม “ประธานจู้ เราควรทำยังไงต่อ เราจะไม่หยุดตระกูลพวกนี้ไม่ให้ไปเข้ากับตระกูลหนิงหรือครับ?”

“ในเมื่อหนิงจื้อเป็นคนทะเยอทะยาน เราจึงจะปล่อยให้เขาเป็นอย่างนั้นต่อไป มาดูกันว่าเขาจะใช้วิธีไหนสั่งสอนเฉินผิง โลกนี้มันโหดร้าย และเราจะคอยชมละครฉากนี้อยู่ห่างๆ” จู้จื่อซานยิ้มเยาะ

ขณะเดียวกัน หนิงจื้อกำลังนั่งบนบัลลังก์ประมุขที่บ้านตระกูลหนิง

หนิงต้าไห่พ่อของเขากำลังปลีกวิเวก ดังนั้นเขาจึงมีหน้าที่ดูแลกิจการทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับตระกูลหนิง

หนิงจื้อดูแลธุระปะปังของตระกูลหนิงมาโดยตลอด แต่เขาไม่เคยนั่งบนบัลลังก์ประมุขตระกูลมาก่อน

อย่างไรก็ตาม วันนี้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว

ตระกูลหนิงได้ทำลายหมู่บ้านคนโฉดและจับตัวสี่คนโฉดมาได้

พวกเขารู้ว่าตระกูลหนิงกำลังฉวยโอกาสจากสถานการณ์ในขณะนี้ แต่ความกล้าหาญของ หนิงจื้อและความสามารถตระกูลหนิงต่างเป็นที่ประจักษ์

เพราะแบบนั้น ตระกูลผู้ฝึกยุทธ์จำนวนมากจึงเริ่มเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลหนิง

“คุณหลี่ หัวหน้าตระกูลหลี่จากทางใต้ของเมือง ขอเข้าพบอย่างเป็นทางการครับ!”

“คุณหยาง ผู้นำของสำนักซวนหยาง ขอเข้าพบอย่างเป็นทางการ!”

“คุณเหอหัวหน้าของตระกูลเหอ ขอเข้าพบอย่างเป็นทางการ!”

ในวันนั้น ตระกูลผู้ฝึกยุทธ์จำนวนมากได้ร้องขอเข้าพบกับหนิงจื้อ และเขาก็ต้อนรับทุกคนด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ

หนิงจื้อรู้สึกยินดีอยู่ภายในใจ

เขายังหนุ่มอยู่ แต่ตระกูลผู้ฝึกยุทธ์ที่มีชื่อเสียงจำนวนมากพากันจับมือเป็นพันธมิตรกับตระกูลของเขา

หนิงจื้อรู้ว่าแม้แต่พ่อของเขาก็ทำแบบนี้ไม่ได้

ตระกูลผู้ฝึกยุทธ์ทั้งหมดสามสิบแห่งได้เข้าร่วมกับตระกูลหนิงในวันนั้น

หนิงจื้อรู้สึกล้า แต่มันช่างเป็นวันที่คุ้มกับความเหนื่อย

“คุณแย่งชิงของคนอื่นมาเพราะเห็นแก่เขาเหรอคะ? ต่งเจียห่าวบอกฉันว่าเฉินผิงเป็นเพื่อนของเขา แต่คุณกลับขอให้เขาหลอกให้เฉินผิงมาที่นี่ คุณนี่ไม่ได้ต่างจากหัวขโมยเลย!”

“ผู้หญิงอย่างคุณจะไปรู้อะไร!” ต่งลี่ฉวินตะคอก

เขาโยนบุหรี่ทิ้งและเดินไปที่ห้องของต่งเจียห่าว

ก๊อกๆ!

ต่งลี่ฉวินเคาะประตูแล้วพูด “ต่งเจียห่าวออกมาเถอะ พ่ออยากคุยกับลูก"

“ผมไม่มีอะไรจะพูดกับพ่อ! อย่ามายุ่งกับผม!” เสียงเกรี้ยวกราดของต่งเจียห่าวดังมาจากห้องของเขา

ผ่านมาหลายวันแล้ว แต่เขายังไม่หายโกรธ

ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน! ฉันไม่เคยรู้เลยว่าพ่อของฉันเป็นคนน่ารังเกียจ

“พ่อรู้ว่าแกยังอารมณ์เสีย แต่พ่อทำเพื่อแก ลุกขึ้นแต่งตัวแล้วพาแม่ไปที่บ้านคุณปู่ซะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่ก็อย่ากลับมา!” ต่งลี่ฉวินสั่งเสียงเข้ม