หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1215

"อะไรกัน? เกิดอะไรขึ้น? ทำไมคุณถึงให้เราออกไปกลางดึก?” ภรรยาของต่งลี่ฉวินมองเขาอย่างฉงน

“หยุดถามคำถามซะที ผมเตรียมทุกอย่างให้คุณแล้ว แล้วก็ช่วยเก็บรักษาตราประทับของผมไว้กับคุณด้วย ไม่ว่าจะยังก็อย่าให้ใครมาแตะต้องได้ ตราบใดที่เรามีตราประทับ ตระกูลต่งก็จะยังคงอยู่!” ต่งลี่ฉวินดึงตราประทับอันหรูหราออกมาและมอบให้กับภรรยาของเขา

เมื่อเห็นเช่นนั้น ภรรยาของต่งลี่ฉวินก็รู้สึกงุนงงเป็นอย่างมาก มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทันใดนั้นต่งเจียห่าวก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป “พ่อ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

ต่งเจียห่าวได้ยินสิ่งที่ต่งลี่ฉวินพูด เขารู้ว่าพ่อของเขาไม่ได้ล้อเล่น

"ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น! แค่ฟังที่พ่อพูดก็พอ” ต่งลี่ฉวินตะโกน “ก่วนเจีย พาเจียห่าวกับคุณนายไปได้แล้ว!”

ก่วนเจียรีบเดินไปบอกต่งเจียห่าวและแม่ของเขา “คุณชายเจียห่าว คุณนายต่ง รถพร้อมแล้วครับ”

“ฉันไม่ไป! ฉันไม่ไป! เกิดอะไรขึ้นกันแน่?" ต่งเจียห่าวปฏิเสธที่จะไป

แต่แล้วทุกคนก็ต้องอึ้ง เมื่อต่งลี่ฉวินตบต่งเจียห่าวจนสลบและบอกให้ก่วนเจียพาตัวเขาไป

หลังจากยืนมองลูกชายและภรรยาออกไปแล้ว ต่งลี่ฉวินก็ขึ้นไปยืนอยู่ที่จุดสูงสุดของคฤหาสน์

จากที่นั่น เขาสามารถเห็นทิวทัศน์ของบ้านตระกูลต่งได้ทุกส่วน

เขามองเห็นได้แม้กระทั่งกำแพงที่พังทลายลงตอนที่เขาต่อสู้กับเฉินผิง ทำไมถึงไม่มีใครไปเก็บกวาดเศษหินเลยล่ะ?

ต่งลี่ฉวินจุดบุหรี่และยืนรอในความเงียบ ไม่มีทางหลีกหนีสิ่งที่ไม่อาจเลี่ยงได้

ตามที่ได้คาดไว้ ก่อนที่เขาจะจุดบุหรี่เสร็จ เขาก็รู้สึกถึงคลื่นของรัศมีระลอกแล้วระลอกเล่าพัดพาเข้ามา