หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1220

เหอเหมินจูจ้องมองบาดแผลเหวอะบนหน้าอก ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เขาเผยอปากเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากของเขา สุดท้ายคอของเขาก็พับลงแล้วหยุดหายใจ

เฉินผิงออกแรงเหวี่ยงเพียงครั้งเดียว ร่างของเหอเหมินจูก็ปลิวออกไป

ราวกับว่าเขากำลังโยนหมาจรจัดที่ตายแล้วให้พ้นมือ

“ใครจะเป็นรายต่อไป?” เฉินผิงกวาดสายตามองฝูงชนอีกครั้ง

ทุกคนหวาดผวา พวกเขาไม่คิดเลยว่าความสามารถของเฉินผิงจะเพิ่มขึ้นถึงระดับที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้

แม้ว่าเฉินผิงจะเพิ่งเอาชนะหลงเซียวและฆ่ากั๋วเว่ยได้ไม่นาน แต่เฉินผิงก็ต้องทุ่มสุดตัวกว่าจะทำแบบนั้นได้

ถึงเหอเหมินจูจะเป็นปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ แต่เขาก็ไม่มีโอกาสแตะต้องตัวเฉินผิงแม้แต่นิดเดียวก่อนที่เขาจะตาย

พลังที่เฉินผิงมีในตอนนี้น่ากลัวเกินกว่าจะบรรยายเป็นคำพูดได้

หนิงจื้อหน้าซีดขณะที่เขาจ้องมองเฉินผิงตาไม่กระพริบ “ผมไม่นึกว่าคุณจะเก่งขึ้นได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ แบบนี้ ดูเหมือนว่าของวิเศษของคุณจะช่วยคุณได้มาก”

เขาเห็นด้วยตาของเขาเองว่าฝีมือของเฉินผิงรุดหน้าไปเร็วเพียงใด

อย่างไรก็ตาม เขาไม่คิดว่าเป็นเพราะเฉินผิงมีพรสวรรค์ แต่เขากลับรู้สึกว่าการที่เฉินผิงพัฒนาแบบทวีคูณนั้นเป็นเพราะของวิเศษที่เขาครอบครอง

“ไม่ใช่ว่าแกอยากได้ของวิเศษของฉันมาตลอดหรอกเหรอ? ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ถ้าแกกล้าก็เข้ามาเอาเลย” เฉินผิงยั่วยุ

ทันทีที่หนิงจื้อเคลื่อนไหว เฉินผิงจะฆ่าเขาในพริบตาอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม หนิงจื้อเป็นคนรอบคอบ เขารู้ว่าตัวเองไม่อาจสู้ตัวต่อตัวกับเฉินผิงได้ ดังนั้นเขาจะไม่ลงมือต่อสู้กับเฉินผิงด้วยตัวเอง

“หึ! ไม่ว่าจะเก่งกาจเพียงใดก็ตาม ที่นี่ก็มีคนของฉันอยู่มาก การจะฆ่าแกมันไม่ใช่เรื่องยากเลย เฉินผิง!”

จากนั้นหนิงจื้อก็หันไปหาฝูงชนและพูดขึ้น “สุภาพบุรุษทั้งหลาย เราไม่สามารถต่อสู้กับเฉินผิงแบบตัวต่อตัวได้อีกต่อไป ดังนั้น จงร่วมมือกันฆ่าเขาซะ!”

คนอื่นๆ พยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่พวกเขาจะปลดปล่อยรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวออกมา

“เฉินผิง คราวนี้คุณตายแน่!” หนิงจื้อเอ่ยพลางเยาะเย้ย

“พวกแกทุกคนมันก็แค่เศษสวะ!”