หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1221

เฉินผิงต้องต่อสู้กับคนจำนวนมาก จนแม้แต่มนุษย์ที่มีร่างเป็นเหล็กก็ยังอาจแหลกสลายเป็นขี้เถ้า

ถึงกระนั้น แม้ว่าเฉินผิงจะได้รับบาดแผล แต่บาดแผลเหล่านั้นก็ไม่ร้ายแรงถึงชีวิต

พูดอีกอย่างคือ เฉินผิงนั้นแข็งแกร่งจนเกินกว่าคนทั่วไปจะจินตนาการได้

“สุภาพบุรุษทั้งหลาย อย่าปล่อยให้เฉินผิงข่มขวัญเราได้ จงยืนหยัดสู้ต่ออีกเพียงไม่นาน เดี๋ยวไอ้หมอนี่จะต้องตายแน่!”

หนิงจื้อเห็นว่าคนของเขาเริ่มนึกอยากถอย เขากำดาบในมือแน่นแล้วกระโจนขึ้นเบื้องบน

เขาไม่อาจปล่อยให้ขวัญกำลังใจของคนพวกนั้นถดถอยได้

ถ้ามีใครสักคนคิดหนีในเวลาเช่นนี้ แนวป้องกันที่พวกเขาสร้างขึ้นจะต้องพังทลายเป็นแน่

นั่นเป็นเหตุผลเดียวกันกับที่ตระกูลหลัวล้มเหลวในการทำลายหมู่บ้านคนโฉด แม้จะนำผู้ฝึกยุทธ์แห่งโม่เป่ยไปด้วยก็ตาม

หนิงจื้อไม่ต้องการให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับเขา

การโจมตีของเขาปลุกขวัญกำลังใจให้คนอื่นๆ

พวกเขาทุกคนเปิดฉากจู่โจมด้วยท่าที่รุนแรงที่สุดใส่เฉินผิงอย่างไม่หยุดหย่อน

เฉินผิงเป็นดั่งเทพเจ้าแห่งสงครามที่ไม่รู้จักปกป้องตนเอง ดูจากที่เขามีกระบี่พิฆาตมังกรอยู่ในมือและจากการที่ตัวของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเลือด

ทุกครั้งที่เขาตวัดดาบจะคร่าชีวิตผู้นำสำนักไปคนหนึ่ง

ในขณะเดียวกัน เกล็ดสีทองบนตัวเฉินผิงก็หายไปจนหมด

เมื่อร่างเกราะทองคำแตกสลาย เฉินผิงรู้ว่าเขาจะไม่สามารถใช้ร่างนั้นได้อีกชั่วระยะเวลาหนึ่ง

ทั้งหมดที่เขาทำได้คือรับการโจมตีด้วยร่างกายของเขา แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังมีชีวิตอยู่

รอยช้ำและบาดแผลเกลื่อนไปทั่วร่างของเฉินผิง ไม่มีผิวหนังจุดไหนของเขาที่ไร้รอยขีดข่วน

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังคงสู้ต่อไปโดยไม่แยแสความปลอดภัยของตัวเอง

ในหัวของเขามีเพียงเรื่องเดียว ซึ่งคือการเข่นฆ่า

ในที่สุด ทุกคนก็หมดแรงใจจะสู้ต่อ และมีแต่คนที่อยากจะหนีไป

เพราะไม่มีผู้ใดคาดเดาได้ว่าใครจะเป็นเหยื่อรายต่อไปของกระบี่ในมือเฉินผิง

พวกเขาต่างพากันขวัญหนีดีฝ่อ

เจตจำนงสังหารและรัศมีที่เฉินผิงระเบิดออกมายิ่งทำให้ทุกคนหวาดกลัว

เขาไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะพึ่งพาไม่ได้เพียงนี้ และเขาไม่คิดว่าเฉินผิงจะมีพลังมากเกินกว่าที่เขาคาดไว้

ร่างเฉินผิงชุ่มโชกไปด้วยเลือดตั้งแต่หัวจรดเท้า กระดูกบางส่วนของเขาเผยอออกมา แต่เขายังคงกวัดแกว่งกระบี่พิฆาตมังกรต่อไป ช่างเป็นภาพที่น่าหวาดกลัวยิ่ง

“ส่งตัวพวกเขามา ไม่งั้นก็ตายซะ!”

เฉินผิงหรี่ตาลงเพราะเลือดของเขาทำให้ตาพร่ามัว

ถึงกระนั้นเขาก็กัดฟันและยืนหยัดสู้ต่อไป

ใบหน้าของหนิงจื้อซีดเผือด แม้ว่าเฉินผิงจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่หนิงจื้อก็ยังไม่กล้าที่จะสู้กับชายคนนี้ด้วยตัวคนเดียว

เพราะการกระทำของเฉินผิงทำเอาเขาตกตะลึงพรึงพรืด

หนิงจื้อเริ่มนึกเสียดายที่เขาปล่อยตัวยอดฝีมือของตระกูลหนิงที่เขารวบรวมมาไปแล้ว

เขานึกว่าการฆ่าเฉินผิงจะเป็นเรื่องง่าย เพราะตอนนี้ทั้งสำนักและตระกูลจำนวนมากอยู่ใต้บัญชาของตระกูลหนิง

เขานึกไม่ถึงว่าพวกนั้นจะไม่เหลือความภักดีเลยแม้แต่น้อยเมื่อเผชิญกับความมตาย

"ก็ได้ ผมจะปล่อยพวกเขาไป ผมจะไปเอากุญแจมาเดี๋ยวนี้” หนิงจื้อพูด แววตาของเขาเป็นประกาย