หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1222

เฉินผิงมองดูหนิงจื้ออย่างเงียบๆ ขณะที่อีกฝ่ายหันหลังแล้วเดินไปที่คฤหาสน์อีกแห่งเพื่อไปเอากุญแจมา

เมื่อไปถึงห้องหนึ่ง เขาก็วางฝ่ามือลงบนกำแพงแล้วกดเบาๆ จากนั้นประตูลับก็เปิดออก

หลังจากที่หนิงจื้อก้าวเข้าไปในห้อง ประตูก็ปิดตามหลังเขา

มีของวิเศษและสมบัติมากมายอยู่ในห้อง เป็นสถานที่ซึ่งหนิงต้าไห่ พ่อของหนิงจื้อซ่อนสมบัติของเขาเอาไว้

หนิงจื้อไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อเอากุญแจ เขาไปเอาของชิ้นหนึ่งมาเพื่อปราบเฉินผิง

สายตาของเขาจับจ้องไปยังฉิ่งวิเศษอันหนึ่งที่แขวนอยู่บนผนัง

ฉิ่งวิเศษอันนั้นเป็นสมบัติล้ำค่าที่สุดของหนิงต้าไห่ ตำนานกล่าวไว้ว่ามันเป็นของที่เจ้ายุทธ์ระดับสูงสุดเคยนำมาใช้

เจ้ายุทธ์ระดับสูงสุดล้มเหลวในการพัฒนาทักษะของเขาเป็นเวลาร้อยปี สุดท้ายเขาก็ตายลงอย่างน่าเศร้า

อย่างไรก็ตาม เจ้ายุทธ์ระดับสูงสุดก็ได้ผนึกพลังของเขาไว้ในฉิ่งวิเศษ

พลังนั้นมากพอที่จะใช้ฆ่าทุกคนในยุทธภพแห่งจิงตูได้

อย่างไรก็ตาม ฉิ่งวิเศษนั้นสามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น

นับตั้งแต่หนิงต้าไห่ได้ฉิ่งวิเศษมาครอบครอง เขาก็ถือว่ามันเป็นสมบัติของตระกูล ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีใครกล้าบุ่มบ่ามเข้าไปหาเรื่องตระกูลหนิง

“เฉินผิง ฉันจะขยี้แกให้แหลกเป็นชิ้นๆ!”

ประกายเยือกเย็นวูบวาบในดวงตาของหนิงจื้อ ขณะที่เขาเอื้อมมือไปคว้าฉิ่งวิเศษ

ในตอนนั้นหนิงจื้อไม่ใส่ใจถึงผลที่ตามมาอีกต่อไป

เขาถือฉิ่งวิเศษไว้แนบอก พร้อมเดินออกจากห้องลับไปหาเฉินผิง

“ได้กุญแจมาหรือยัง” เฉินผิงถามเขา

"ได้มาแล้ว ดูนี่สิ"

หนิงจื้อหยิบฉิ่งวิเศษออกมา

ทันทีที่ฉิ่งวิเศษสัมผัสกับอากาศ คลื่นอันทรงพลังของรัศมีเก่าแก่ก็แผ่กระจายไปทั่วห้อง

เมื่อหนิงจื้อเห็นปฏิกิริยาของเฉินผิง เขาก็เผยรอยยิ้มเยาะ “เฉินผิง มีพลังของเจ้ายุทธ์ระดับสูงสุดอยู่ในฉิ่งวิเศษ ผมสามารถฆ่าคุณได้ภายในไม่กี่วินาที โดยที่ร่างของคุณจะไม่หลงเหลือแม้เศษเสี้ยว!”

เฉินผิงทำหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าพลังภายในฉิ่งวิเศษนั้นไม่ใช่พลังเต็มที่ของเจ้ายุทธ์ระดับสูงสุด แต่ฉิ่งวิเศษก็ยังใช้จบชีวิตของเขาได้ในพริบตา

พลังแห่งมังกรที่ล้อมรอบตัวเฉินผิงเริ่มเปล่งประกาย

“เฉินผิง ฉันอาจยอมไว้ชีวิตแก ถ้าคุณแกคุกเข่ายอมรับผิด และมอบของวิเศษทั้งหมดที่แกมีมาให้” หนิงจื้อพูดขณะที่เขามองไปยังเฉินผิง “ผมเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับคนมีพรสวรรค์ และคุณก็เป็นคนมีพรสวรรค์คนหนึ่ง น่าเสียดายถ้าคุณต้องมาตายแบบนี้”

ตามจริงแล้ว หนิงจื้อคงไม่รู้สึกสงสารเลยถ้าเฉินผิงตาย เขาแค่กลัวว่าพลังของเจ้ายุทธ์ระดับสูงสุดจะทำลายของวิเศษที่เฉินผิงกำลังครอบครอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หอคอยสะกดมารที่เป็นสมบัติชิ้นเอกอย่างแท้จริง

ถ้ามีหอสะกดมาร หนิงจื้อจะมีเวลาฝึกฝนเหลือเฟือ เฉินผิงได้ทำให้เห็นเป็นตัวอย่างแล้วว่ามันมีประโยชน์ยังไง หนิงจื้อแน่ใจว่าเฉินผิงไม่สามารถพัฒนาฝีมือได้เร็วขนาดนี้ถ้าไม่มีหอคอยสะกดมารคอยช่วย

“คุกเข่าและยอมรับความผิดงั้นเหรอ?” เฉินผิงหัวเราะเยาะ “แกคิดว่าตัวเองคู่ควรแล้วเหรอที่ฉันจะคุกเข่าให้?”

เจตจำนงกระหายเลือดผุดออกจากตัวเฉินผิง เขาจะไม่ยอมเลิกราแม้ต้องเจอกับพลังของผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงสุดก็ตาม