หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1225

"คุณหนิง” ต่งลี่ฉวินทักทายหนิงจื้ออย่างสุภาพหลังจากเดินไปหาเขา

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนั้น แววตาของเขาก็เผยแววฉงน

แต่ไหนแต่ไร ตระกูลต่งและตระกูลหนิงต่างก็เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงทัดเทียมกันในจิงตู แถมต่งลี่ฉวินยังอายุมากกว่า ดังนั้นสถานะของเขาย่อมสูงกว่าหนิงจื้อมาก เพราะแบบนั้นเขาจึงไม่ควรจะนอบน้อมกับหนิงจื้อมากขนาดนี้!

“ไปฆ่าเฉินผิงซะ จำไว้ว่าอย่าให้บอบช้ำมาก เพราะเขามีบางสิ่งที่ผมต้องการ!” หนิงจื้อออกคำสั่ง

ต่งลี่ฉวินตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนที่จะค่อยๆ จ้องมองไปยังเฉินผิงด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว

“ทำไมเหรอ คุณจะฝ่าฝืนคำสั่งของผมหรือไง?”

ขณะที่หนิงจื้อเร่งรัดให้อีกฝ่ายเลิกลังเล สีหน้าของเขาก็พลันเย็นชา “อย่าลืมสถานะของตัวคุณในตอนนี้”

คำพูดของเขาแฝงความโอหัง เพราะเขาจำเป็นต้องแสดงอำนาจของเขาต่อหน้าพวกตระกูลผู้ฝึกยุทธ์

ถ้าแม้แต่ตระกูลต่ง ซึ่งเป็นหนึ่งในตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในจิงตูยังเชื่อฟังเขา ตระกูลอื่นคงไม่กล้าต่อต้านเขาเช่นกัน

ความเดือดดาลในใจต่งลี่ฉวินแผดเผารุนแรง แต่เขาไม่กล้าพูดแย้งเพราะต่งเจียห่าวอยู่ในกำมือของหนิงจื้อ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมจำนน

“ไม่ใช่อย่างนั้น!”

ต่งลี่ฉวินดูเชื่อฟังอย่างไร้ข้อกังขา หลังจากพูดแบบนั้นเขาก็ก้าวไปหาเฉินผิง

เฉินผิงอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้นำตระกูลต่งจะยอมอ่อนข้อให้คนที่หนุ่มกว่าอย่างหนิงจื้อ

“ยกโทษให้ฉันด้วย เฉินผิง ฉันก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน! ถ้านายไปถึงโลกหน้าเมื่อไหร่ ฉันจะจุดเทียนรำลึกให้นาย”

ทันทีที่ต่งลี่ฉวินพูดเช่นนั้น เขาก็ปลดปล่อยรัศมีออกมาอย่างเต็มที่

รัศมีของเจ้ายุทธ์ทำให้ปรมาจารย์ผู้ฝึกยุทธ์ดูอ่อนด้อยไปเลยเมื่อเอามาเทียบกัน

ทันทีที่เฉินผิงสัมผัสได้ถึงรัศมีที่เปล่งออกมาจากต่งลี่ฉวิน ความสิ้นหวังก็เกาะกุมหัวใจเขา

เขารู้ว่าตัวเองคงไม่รอดแน่

ถ้าเขาไม่ได้บาดเจ็บหนัก เขาอาจจะสามารถรับมือกับต่งลี่ฉวินได้

ในความเป็นจริงก็เป็นไปได้สูงที่เขาจะเอาชนะชายคนนั้นได้ ในเมื่อตอนนี้ความสามารถของเขาพุ่งสูงขึ้นหลายสิบเท่า

แต่ถึงอย่างนั้น แม้แต่ปรมาจารย์ระดับปกติก็สามารถจัดการเขาในสภาพนี้ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเจ้ายุทธ์เลย

เฉินผิงจ้องต่งลี่ฉวินที่อยู่ตรงหน้า เขาหลับตาลงอย่างช้าๆ รอคอยให้ความตายมาถึง

ต่งลี่ฉวินยกมือขึ้นช้าๆ เขาไม่ต้องการทำแบบนี้ เพราะถ้าต่งเจียห่าวรู้ว่าเขาปลิดชีวิตของเฉินผิง ลูกชายของเขาจะไม่มีวันให้อภัย

เฉินผิงหลับตาลง คำสั่งเสียใด ๆ คงไม่สำคัญอีกต่อไป