“ไม่ได้ นี้เป็นกฎ!” หนึ่งในชายบึกบึนส่ายหัว!
“ในเมื่อไม่ได้ งั้นฉันก็ไปถามนายใหญ่พวกนายแล้วกัน…”
เฉินผิงพูดแล้วก็จะเดินขึ้นไปที่ห้องผู้จัดการที่อยู่ข้างบน!
ชายบึกบึนทั้งสีคนอึ้งไป พวกเขาไม่คิดว่าเฉินผิงไม่กลัวพวกเขาเลยสักนิด แถมยังแสดงสีหน้าที่เหยียดหยามอีกด้วย!
“รนหาที่ตาย…”
พูดพลาง ชายบึกบึนทั้งสีคนก็ลงมือพร้อมกัน มีดพกที่สะท้อนแสงแทงไปที่เฉินผิง!
เฉินผิงไม่ได้มองสี่คนนั้นด้วยซ้ำ เขาโบกมือเบาๆ ข้อมือของทั้งสี่คนก็รู้สึกเหมือนถูกของอะไรทุบเข้าอย่างแรงทันที จากนั้นมีดพกที่อยู่ในมือก็ร่วงลงไปอยู่ที่พื้น!
ขณะนั้น ทั้งสี่ต่างงุนงงอย่างมาก มองเฉินผิงที่เดินเข้าไปในตึกแล้วเดินขึ้นข้างบนไปอย่างตะลึง!
เมื่อกี้พวกเขาไม่มีใครไวตัวทันเลย แถมยังไม่ทันเห็นเฉินผิงสัมผัสโดนพวกเขาเลย แต่มีดพกในมือก็ร่วงลงไปอย่างนั้นเลย นอกจากนี้ ที่ข้อมือของแต่ละคน ก็มีรอยเลือดแดงๆ อยู่!
จนเฉินผิงเดินหายไปลับตา ชายบึกบึนทั้งสี่ถึงได้รู้สึกตัว รีบวิ่งตามเฉินผิงไป!
ขณะนั้นในห้องผู้จัดการ เลี่ยวเฟยสยงกำลังมองไปที่นอกหน้าต่าง ในมือถือถือซิการ์ไว้ คิ้วก็ขมวดเข้าไว้ด้วยกัน!
จากเดิมอำนาจลับของหงเฉิงถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน สำนักจวี้อี้กับองค์กรมังกรแดงของพวกเขาก็ถือว่ามีอำนาจพอกัน ส่วนองค์กรเล็กอื่นๆ ก็สามารถที่จะไม่สนใจได้!
แต่ก่อนหน้านี้เฝิงซื่อไห่ที่เป็นหัวหน้าองค์กรขององค์กรมังกรแดงบาดเจ็บ เรื่องราวทั้งหมดขององค์กรมังกรแดงก็ถูกมอบหมายไว้ในมือของเลี่ยงเฟยสยง ตอนนี้เขาจึงไม่กล้าที่จะทำอะไรโดยพลการ ตอนนี้ไม่มีเฝิงซื่อไห่นั่งบัญชาการ ถ้าหลินเทียนหู่พาคนมาจู่โจม องค์กรมังกรแดงของพวกเขาก็ต้านทานไม่ได้จริงๆ!
ยิ่งกว่านั้นคือเลี่ยวเฟยสยงเห็นเฉินผิงทำให้เฝิงซื่อไห่บาดเจ็บด้วยตาของตนเอง ความสามารถของเฉินผิงทำให้เลี่ยวเฟยสยงตะลึงอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าหลินเทียนหู่ไปหาผู้ช่วยที่ความสามารถแกร่งกล้าแบบนี้มาจากไหน!
แต่เฝิงซื่อไห่เองก็ไปหาเยี่ยเฝิงชุนซึ่งเป็นอาจารย์ของเขาแล้ว ถึงเวลานั้นขอแค่เยี่ยเฝิงชุนมา งั้นกำลังขององค์กรมังกรแดงกับสำนักจวี้อี้ก็จะสูสีกัน!
โครม…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...