หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1240

หลังจากจี้หรูเสว่ออกไปแล้ว เฉินผิงก็ออกจากห้องไปสำรวจพระราชวังโบราณ เขาตัดสินใจจะตรวจสอบสถานที่นี้ก่อนการเดินทาง

เขาเดินไปรอบๆ อย่างไร้จุดมุ่งหมาย และในที่สุดก็มาถึงด้านหลังพระราชวังซึ่งเป็นภูเขาหิน และเชิงเขาก็มีลำธารใสสะอาดที่ไหลลงไปสู่ทะเลสาบขนาดกลางอันเต็มไปด้วยพลังวิญญาณมากมาย

อ้อ! เพราะแบบนี้สินะตำหนักบงกชชาดถึงได้ให้ความรู้สึกเหมือนมีพลังวิญญาณอยู่มากมาย

“ยากนะที่จะได้เห็นลำธารที่มีพลังวิญญาณอยู่เช่นนี้” เขากล่าวขณะเอื้อมมือไปวักน้ำในทะเลสาบมาดื่ม

รสชาติของน้ำอันหวานสดชื่นทำให้เฉินผิงรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากขึ้น

“ดีจัง ถึงมันจะแปลกที่มาเจอลำธารที่มีแต่พลังวิญญาณแบบนี้”

เฉินผิงตรวจดูน้ำก่อนจะตามแหล่งน้ำขึ้นไปบนภูเขา

ผ่านไปสักพัก ในที่สุดเขาก็เจอต้นน้ำที่อยู่ในถ้ำกลางหุบเขา

สายลมอ่อนๆ โชยมาจากด้านในถ้ำขณะที่เขายืนอยู่ปากทางเข้าถ้ำ มันเต็มไปด้วยพลังวิญญาณมากมาย และเฉินผิงก็รู้สึกมีเรี่ยวแรงมากขึ้นเมื่อได้สูดอากาศนั้น

เขามองเข้าไปในถ้ำที่มืดมิดก่อนจะผนึกฝ่ามือเพื่อเรียกลูกไฟแห่งวิญญาณออกมาช่วยให้สถานที่แห่งนี้สว่างไสวขึ้นมา

เมื่อเขาเห็นทางเดินแล้ว เฉินผิงก็เดินเข้าไปตามทางข้างในถ้ำจนสุดทางซึ่งมีหินก้อนมหึมาขวางทางเขาไว้

พอเฉินผิงเข้าไปดูใกล้ๆ เขาก็เห็นว่าสายน้ำไหลมาจากช่องใต้หินก้อนนั้น

นั่นแปลว่ามีทางเดินเข้าไปอีกหลังหินก้อนนี้!

แสงสีทองหมุนวนอยู่รอบกำปั้นของเฉินผิงขณะที่เขามองหินก้อนมหึมานั้น

เขาปล่อยหมัดใส่ก้อนหินอย่างแรง แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ไม่มีรอยแตกแม้แต่รอยเดียวที่พื้นผิวหินก้อนนี้

“นี่มันอะไรกันนะ?” เขาพึมพำพลางขมวดคิ้วแน่น

จากพลังของฉัน ฉันน่าจะทำให้ภูเขานี่แตกเป็นเสี่ยงๆ ได้เลย แต่หินก้อนนี้กลับไม่มีรอยบุบสลายอะไรแม้แต่น้อยหลังจากฉันต่อยมันเข้าไปขนาดนั้นแล้ว

ฉันควรจะหยุดก่อนที่ถ้ำจะถล่มลงมาทับฉันนะ

เฉินผิงมองไปรอบๆ ถ้ำพลางรู้สึกว่ามันเริ่มไม่ตลกแล้ว ในถ้ำนี้ไม่มีอะไรพิเศษ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันมีพลังวิญญาณอย่างแรงกล้านะ?