หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1244

“ไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย แค่อย่าลืมสัญญาที่คุณให้ไว้ก็แล้วกัน รู้ไหมว่าเมื่อคืนนี้ผมฝันดีมากเลยนะครับ?” เฉินเฉินยิ้มมุ่งร้าย

“ฉันไม่ลืมหรอกค่ะ” สิ้นคำนั้น จี้หรูเสว่ก็พาคนอื่นๆ ออกไปจากตำหนัก ส่วนเฉินเฉินก็เดินตามออกมาติดๆ

เมื่อใกล้เวลาเที่ยง เซี่ยงชงก็มาถึงทางเข้าตำหนักบงกชชาดพร้อมกับชายที่ติดตามมาด้วยอีกหลายคน

คนที่มากับเขาล้วนแต่เป็นปรมาจารย์ยุทธ์ ส่วนเซี่ยงชงนั้นเป็นรองเจ้ายุทธ์แล้ว

ด้วยเหตุนี้ คนในตำหนักบงกชชาดจึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่คู่ควรกับพวกเขาเลย

“ท่านหญิงจี้ ตัดสินใจได้หรือยัง? ตราบใดที่ทุกคนในตำหนักบงกชชาดยอมรับว่าผมเป็นหัวหน้าของที่นี่ ผมสัญญาว่าทุกคนจะรอดชีวิตและมีความสุขตลอดไป” เซี่ยงชงกล่าวขณะมองจี้หรูเสว่ด้วยสายตามักมากในกามา

“ฮึ่ม คุณมันก็แค่เดรัจฉานที่ไร้ยางอาย! ฉันจะไม่ยอมคุณแน่นอน!” จี้หรูเสว่เดือดดาล

ท่าทีของเซี่ยงชงเย็นชาทันที เขาหรี่ตาและร่างเขาก็แผ่รังสีอำมหิตออกมา “อย่าได้ทำตัวเหมือนไม่ละอายใจเช่นนี้สิ ถ้าผมโจมตีขึ้นมาจริงๆ ผมจะพาสาวกของตำหนักบงกชชาดทั้งหมดไปปรนเปรอคนในตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์นะ…”

“เราจะไม่ยอมเด็ดขาด แม้ว่าเราจะตายก็ตาม อย่าได้คิดว่าจะทำอะไรตามอำเภอใจได้เพียงเพราะว่าตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์หนุนหลังคุณอยู่ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันเจอคนที่จะมาช่วยฉันจัดการคุณแล้ว คุณเฉินเฉิน ช่วยออกมาหน่อยค่ะ!” จี้หรูเสว่ตะโกน

ทันใดนั้น เฉินเฉินก็เดินออกมาจ้องหน้าเซี่ยงชงอย่างเย็นชา “ผมล่ะอยากจะรู้นักว่าคนของคุณยังกล้าจะโจมตีตำหนักบงกชชาดอยู่อีกไหม”

เซี่ยงชงจ้องเฉินเฉินพลางขมวดคิ้ว “คุณเป็นใครมาจากไหนมิทราบ?”

เซี่ยงชงไม่รู้ว่าเฉินเฉินเป็นใคร แต่เขาก็ยังรู้สึกไม่แน่ใจนิดหน่อยเมื่อได้เห็นว่าเฉินเฉินไม่กลัวเขาเลยแถมยังพูดออกมาด้วยความมั่นใจอีกด้วย

เพราะถึงอย่างไร คนที่กล้าพูดแบบนี้กับเซี่ยงชงได้ จะต้องเป็นคนที่มีผู้ทรงอิทธิพลหนุนหลังอยู่แน่นอน

“ฮ่าๆ! ผมเป็นใครน่ะเหรอ? เอาล่ะ ผมจะบอกแบบนี้ก็แล้วกัน ผมเป็นคนที่ขนาดตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์ก็ยังต้องก้มหัวให้ แล้วคุณล่ะเป็นใครมาจากไหน? ผมขอแนะนำให้คุณรีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย อย่าทำให้ผมโมโห ไม่งั้นวันนี้พวกคุณจะไม่มีทางได้ออกไปจากที่นี่ดีๆ แน่” เฉินเฉินเตือนอย่างหยิ่งผยอง

เมื่อเห็นอย่างนั้น จี้หรูเสว่ก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถ้าเซี่ยงชงกลัวมากจริงๆ ตำหนักบงกชชาดก็จะไม่เป็นไรแล้วอย่างแน่นอน

หลังจากนั้น เซี่ยงชงก็ตบหน้าเฉินเฉินด้วยความเดือดดาล แรงตบนั้นเกือบจะทำให้บุหรี่ในปากของเฉินเฉินกระเด็นออกไปจากปากเขา

เฉินเฉินคำรามออกมา “เซี่ยงชง แกกล้าดี…”

ก่อนที่เฉินเฉินจะพูดจบ เซี่ยงชงก็เตะเขาเข้าที่ท้องอีกที ทำให้เฉินเฉินลอยกระเด็นไปเหมือนว่าวที่สายป่านขาด ในที่สุดเฉินเฉินก็ร่วงลงกับพื้นเสียงดังลั่น

ชายคนนั้นกระอักเลือดทันที ช่างเป็นภาพที่สยดสยองอย่างมาก

ในตอนนั้นจี้หรูเสว่ถึงกับงุนงง ทำไมเฉินเฉินอ่อนแออย่างนี้ล่ะ?

เซี่ยงชงย่างสามขุมเข้าไปหาเฉินเฉินก่อนจะเตะเข้าไปอย่างแรงอีกครั้ง “อ๋อ พ่อแกคือเฉินเอ้อร์เหอหรอกเหรอ? ถุย! แกนี่เกือบทำฉันตกใจตายแล้วนะ แล้วไงวะ? พ่อแกเป็นแค่นายพลในกระทรงยุติธรรม มีอะไรน่าอวดนักเหรอ?”

เซี่ยงชงโมโหจนเตะเฉินเฉินเข้าไปอีกสองสามครั้ง