หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1245

การโจมตีนั้นทำให้เฉินเฉินเลือดออกมาทั้งทางปากและจมูก เขาคุกเข่าลงบนพื้นและอ้อนวอนว่า “อย่าเตะผมอีกเลย ผมขอล่ะ”

เฉินเฉินไม่คิดเลยว่าเซี่ยงชงจะไม่กลัวพ่อของเขา

ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาทำตัวกร่างกับคนอื่นเพียงเพราะว่าพ่อเขาเป็นนายพลในกระทรวงยุติธรรม ซึ่งไม่มีใครกล้าจะมีปัญหาอะไรกับเขาเลย

เมื่อเขาเห็นประกาศของจี้หรูเสว่ เขาก็ตัดสินใจใช้โอกาสนี้มาเอาเปรียบเธอ

แต่เขาก็ต้องตกใจ เมื่อแม้แต่นายพลแห่งกระทรวงยุติธรรมก็ไม่ได้มีค่าอะไรในสายตาของตำหนักที่ทรงอิทธิพลเช่นนี้

ในที่สุด เฉินเฉินก็โดนทุบตีจนเละเทะ แต่เซี่ยงชงก็ไม่ได้ฆ่าเขา เพราะแม้ตำแหน่งนายพลในกระทรวงยุติธรรมจะไม่ได้มีอิทธิพลอะไรนัก แต่ก็มีความเกี่ยวข้องกับรัฐบาล ดังนั้นเซี่ยงชงจึงต้องให้ความเคารพเรื่องนี้บ้าง

“ออกไปซะ วันนี้ฉันคงฆ่าแกไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของแก!” เซี่ยงชงคำราม

เฉินเฉินรีบออกไปจากตำหนักในทันที เขาไม่มีอารมณ์จะล้อเล่นกับผู้หญิงสวยๆ อีกต่อไปแล้ว

ภาพที่เห็นตรงหน้าทั้งหมดทำให้จี้หรูเสว่กระทืบเท้าด้วยความอารมณ์เสีย เธอไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าเฉินเฉินจะแค่ทำเป็นเท่ห์เท่านั้น

ถ้าฉันรู้ว่าพ่อเขาคือเฉินเอ้อร์เหอล่ะก็ ฉันคงไม่เคารพเขามากแบบนั้นแน่ โอ๊ย! เป็นแค่นายพลในกระทรวงยุติธรรมเนี่ยนะ!

ยิ่งนึกถึงเมื่อวานที่เฉินเฉินหยอดลูกจีบใส่เธอ ก็ยิ่งทำให้เธอเดือดดาลมากขึ้น

ตอนนี้เฉินเฉินหนีไปแล้ว เซี่ยงชงมองหน้าจี้หรูเสว่ด้วยความเย้ยหยัน “ท่านหญิงจี้ ไอ้กำลังเสริมของคุณนั่นมันเป็นแค่ตัวตลกจริงๆ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะเสนอตัวเป็นรางวัล ดูสถานการณ์ตรงหน้าคุณสิ มีใครจะมาช่วยคุณอีกไหม? ถึงเวลาแล้วล่ะที่คุณต้องตระหนักสักทีว่ามันเกิดอะไรขึ้นแล้วยอมแพ้ซะดีๆ ตำหนักบงกชชาดจะต้องเป็นของผม ยิ่งพอมีตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์มาหนุนหลัง ผมจะทำให้ตำหนักบงกชชาดเป็นสำนักที่ยิ่งใหญ่เป็นอันดับสองในแดนใต้นี้เลย”

เซี่ยงชงค่อยๆ ย่างเท้าเดินเข้าไปหาจี้หรูเสว่พร้อมกับสีหน้าเยาะเย้ย

ขณะนั้น จี้หรูเสว่เอาแต่ถอยหลังไป แววตาเธอมีแต่ความรังเกียจเดียดฉันท์

“แกมันเดรัจฉานโรคจิต ฉันจะไม่ยอมให้แกมาเอาเปรียบพวกเรา แม้ว่าฉันจะต้องตาย” สิ้นคำนั้น จี้หรูเสว่ชักกระบี่ของเธอออกมาเตรียมพร้อมจะสู้จนตัวตาย

สาวกของตำหนักบงกชชาดก็พร้อมจะทำเช่นเดียวกัน

เสี่ยวหมินเข้าไปในตำหนักลึกขึ้นเรื่อยๆ และเดินตามกระแสน้ำในลำธารไป

ภูเขาลูกนั้นจะเป็นที่สุดท้ายที่เธอจะเข้าไปค้นหาเฉินผิง

ขณะที่เดินตามลำธารไปนั้น เธอก็ได้พบถ้ำเข้า

ถ้ำอันมืดมิดทำให้เสี่ยวหมินกลัว และเธอก็ไม่กล้าเข้าไป เธอแทบไม่เคยมาที่นี่เลยเพราะจี้หรูเสว่เคยบอกไว้ว่าห้ามใครเข้าไปที่นั่น

ด้วยความที่เสี่ยวหมินไม่กล้าเข้าไปในถ้ำอันมืดมนแห่งนั้น เธอจึงทำได้แค่ตะโกนจากปากถ้ำเท่านั้นเอง “มีใครอยู่ในนั้นไหม? เฉินผิง คุณอยู่ในนั้นหรือเปล่า?”

เสียงของเธอดังก้องไปตามทางเข้าถ้ำที่ทอดยาว และในที่สุดมันก็ดังไปถึงหูเฉินผิง

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฉินผิงซึ่งกำลังฝึกวิชาอยู่ ก็ลืมตาขึ้นมาทันที

เขาจำได้ว่าเป็นเสียงของเสี่ยวหมินตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้ยินเสียงนั้น