หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1246

ในขณะนั้น เสี่ยวหมินยังคงตะโกนอยู่ตรงปากทางเข้าถ้ำ เธอรู้สึกใจเสียขึ้นมาเมื่อไม่มีการตอบสนองใดหลังจากตะโกนเรียกไปหลายครั้งแล้ว

เมื่อเธอกำลังจะออกไปจากตรงนั้น เธอก็เห็นลูกไฟสีฟ้าจากในถ้ำ ไม่นานนักก็มีเงาทะมึนปรากฏขึ้นตามลูกไฟนั้นมา

มันทำให้เสี่ยวหมินกลัวมาก ด้วยคิดว่าสิ่งที่เห็นนั้นคือผี

“ช่วยด้วย! ผีหลอก!” เธอตะโกนออกมาด้วยความกลัวพลางหลับตาแน่น

ในเวลานั้น เฉินผิงเดินมาถึงตรงหน้าของเสี่ยวหมินแล้ว เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะถามว่า “คุณเรียกใครว่าผีกันน่ะ?”

เมื่อเธอได้ยินเสียงเฉินผิง เธอก็รีบลืมตาขึ้นมาทันที เฉินผิงจริงๆ ด้วย!

“ฉันว่าแล้ว! คุณยังไม่ได้ออกไปจากตำหนักบงกชชาด!” เธอร้องออกมาด้วยความดีใจ

เธอตื่นเต้นที่ได้เห็นเขาจนเกือบกระโดดจนตัวลอย

“เป็นอะไรไป? เสี่ยวหมิน” เฉินผิงถาม เขาสงสัยว่าทำไมเสี่ยวหมินถึงได้มาตามหาเขา

“เฉินผิง ตำหนักบงกชชาดกำลังตกที่นั่งลำบาก ช่วยเราหน่อยได้ไหม? พี่หรูเสว่บอกฉันว่าไม่ให้มารบกวนคุณ แต่ว่า…” เสี่ยวหมินกัดปากแน่นขณะต้องเขาด้วยสายตาอ้อนวอน

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เฉินผิงถามด้วยความงุนงง

ขณะที่เสี่ยวหมินกำลังจะอธิบาย เฉินผิงคว้าแขนเธอไว้และห้ามไม่ให้เธอพูด เขาขมวดคิ้วและมองไปรอบๆ ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

เสียงการต่อสู้ดังลั่นไปทั่วบริเวณนั้น

“ไปกันเถอะ” เฉินผิงดึงมือเสี่ยวหมินและรีบพุ่งไปที่ทางเข้าตำหนักบงกชชาดด้วยกันอย่างรวดเร็ว

“พี่หรูเสว่!” เสี่ยวหมินตะโกนเมื่อเห็นจี้หรูเสว่และเซี่ยงชงกำลังต่อสู้กันอยู่

ในนาทีนั้น เสื้อผ้าของจี้หรูเสว่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ เธอหอบหายใจหนักและแทบหมดพลังแล้ว

แต่ทว่า สายตาที่กลัดมันของเซี่ยงชงนั้นดูสบายๆ ราวกับว่าเขากำลังเล่นกันกับจี้หรูเสว่อยู่อย่างไรอย่างนั้น

เมื่อจี้หรูเสว่ได้ยินเสียงเสี่ยวหมินร้องเรียกเธอ เธอก็หันกลับมาอย่างรวดเร็วและตะโกนว่า “เสี่ยวหมิน หนีไป! รีบไปจากที่นี่!”

จี้หรูเสว่อยากให้เสี่ยวหมินหนีไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

“พี่หรูเสว่ ฉันเจอเฉินผิงแล้ว!” เสี่ยวหมินตะโกน

ในตอนนั้น จี้หรูเสว่ก็เห็นเฉินผิงยืนอยู่ข้างๆ เสี่ยวหมิน จี้หรูเสว่นั้นไม่คาดคิดเลยว่าเฉินผิงจะยังอยู่ที่ตำหนักแห่งนี้

เมื่อเขาพูดออกมาเช่นนั้น ทำให้จี้หรูเสว่ตระหนักได้ว่าเธอแทบจะเปลือยอยู่แล้ว เธอจึงรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที

ขณะนั้น เซี่ยงชงก็เหลือบมองเฉินผิงด้วยสายตาเคร่งเครียด

“คุณก็คือเฉินผิงที่ฆ่ากั๋วเว่ย ผู้อำนวยการสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตูใช่ไหม?” เซี่ยงชงถาม

“ถูกแล้ว ผมแปลกใจนะเนี่ยที่คุณรู้จักผมด้วย” เฉินผิงตอบพลางยิ้ม

พอเซี่ยงชงได้ยินเฉินผิงยอมรับว่าใช่เขาจริงๆ เซี่ยงชงก็เดือดดาลมากยิ่งขึ้น

ณ ตอนนั้น เป็นที่รู้กันดีว่าเฉินผิงเป็นใคร ไม่มีคนธรรมดาหน้าไหนจะกล้ามีปัญหากับเขา ทำให้เขารอดพ้นจากปัญหามาได้อย่างมากมาย

ไม่อย่างนั้น คนแปลกหน้าทั่วไปอาจจะหาเรื่องเขา ซึ่งรังแต่จะทำให้เฉินผิงรำคาญใจเป็นแน่

“เฉินผิง คุณกับผมไม่ได้มีความแค้นอะไรต่อกัน การต่อสู้วันนี้เป็นเพราะความแค้นระหว่างเรากับตำหนักบงกชชาด ผมหวังว่าคุณจะไม่มายุ่งกับเรื่องนี้ และเมื่อผมจัดการตำหนักบงกชชาดได้แล้ว ผมจะพาคุณไปเที่ยวชมตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์” เซี่ยงชงเสนอ

ชายคนนี้ไม่อยากมีความขัดแย้งกับเฉินผิง และเขาจะยังคงไม่ปล่อยตำหนักบงกชชาดไปง่ายๆ

ดังนั้น เซี่ยงชงจึงอ้างชื่อของตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์ เพราะคิดว่าเฉินผิงจะต้องยอมถอยเมื่อได้ยินชื่อตำหนักของเขา