หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 125

สิงจวินเห็นความหยอกล้อในนัยน์ตาของเฉินผิง ไม่รู้ทำไม ตัวของเขาถึงกับสั่น จึงรีบตั้งสติแล้วพูด “ฉันจะไปอยากหรือไม่อยากอะไรกัน นายกลับมาก็กลับมาสิ!”

“เฉินผิง นายกลับมาไม่เป็นเวลาเลยนะ พวกเราดื่มพอกินอิ่มกันแล้ว ถ้านายอยากกิน ตรงนี้ยังมีเศษอาหารเหลืออยู่ นายกินได้เลย เหลือไว้ก็เปลือง…”

ชุยจื้อหย่วนพูดกับเฉินผิงด้วยสีหน้าเยาะเย้ย!

คนอื่นๆ ก็หัวเราะกันขึ้นมา เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยที่มีต่อเฉินผิง!

“ทำไม ปากนายไม่เจ็บแล้วเหรอ” เฉินผิงมองชุยจื้อหย่วนแล้วยิ้มเยือกเย็น!

ชุยจื้อหย่วนอึ้งไป กลัวจนถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ มือทั้งสองข้างปิดหน้าเอาไว้!

“จื้อหย่วน อย่าไปสนใจเขา พวกเราไปกัน…”

ซุนเสี่ยวเหมิงเองก็กลัวเฉินผิงจะลงมืออีก จึงลากชุยจื้อหย่วนแล้วจากไป!

คนอื่นๆ ก็พากันเดินออกจากห้องจัดเลี้ยงไป สุดท้ายเหลือแค่เฉินผิงกับหวังหันหัน!

“พี่เฉินผิง ถ้าพี่หิว พวกเราไปกินที่ศูนย์อาหารกันเถอะ อย่าไปกินของที่พวกเขากินเหลือ…”

หวังหันหันพูดกับเฉินผิง

“เธอก็กินไม่อิ่มเหรอ” เฉินผิงมองหวังหันหันอย่างไม่น่าเชื่อแล้วพูด

“เมื่อกี้พี่ถูกพาตัวไป ฉันเป็นห่วง ก็เลย…”

หวังหันหันก้มหน้าลง เมื่อกี้เธอเป็นห่วงความปลอดภัยของเฉินผิง ก็เลยไม่ค่อยได้กินข้าว!

มองท่าทางของหวังหันหัน ในใจของเฉินผิงก็รู้สึกผิดขึ้นมา เขายิ้มแล้วพูดว่า “ไป ไปกินที่ศูนย์อาหาร…”

เฉินผิงพาหวังหันหันเดินออกไป!

ส่วนข้างนอกร้านเสียนเฮอ ชุยจื้อหย่วนเปิดประตูรถให้สิงจวินอย่างนอบน้อม “ผู้จัดการสิง เชิญขึ้นรถ…”

ขาของสิงจวินก้าวเข้าไปข้างหนึ่งแล้ว แต่สุดท้ายก็ถอนเท้าออกมา พูดว่า “พวกนายไปกันก่อนเลย ฉันลืมไปว่ายังมีเรื่องต้องจัดการหน่อย!”

สิงจวินจะขึ้นไปถามเลี่ยวเฟยสยงว่านี่มันยังไงกันแน่ ถ้าเรื่องไม่สำเร็จ เขาก็ต้องเอาเงินคืนมา!

“ผู้จัดการสิงมีเรื่องอะไร ผมไปจัดการให้ได้…”

ขณะนั้นเอง เฉินผิงพาหวังหันหันเดินออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วพูด!

“เฉินผิง นายคิดว่านายเป็นใคร เรื่องของผู้จัดการสิง นายจะจัดการได้ยังไง…” ชุยจื้อหย่วนทำเสียงเยือกเย็น จากนั้นก็พูดว่าสิงจวินอย่างนอบน้อมว่า “ผู้จัดการสิง มีเรื่องอะไร ผมไปจัดการให้ได้นะ…”

“เรื่องส่วนตัวของฉัน พวกนายไปกันก่อนเลย…”

สิงจวินพูดจบ มองเฉินผิงแวบหนึ่ง แล้วหันหลังกลับไปที่ร้านเสียนเฮอ!

“เฉินผิง นายนั่งรถเบนท์ลี่ย์มาไม่ใช่เหรอ งั้นตอนนี้จะกลับแล้ว ก็มีรถเบนซ์มารับนายหรือเปล่า ฉันยังไม่เคยเห็นรถเบนท์ลี่ย์เลย ให้เพื่อนนายขับมาได้ไหม ฉันจะได้ดูซะหน่อย…”

อยู่ๆ หวังหลานหลานก็พูดกับเฉินผิงด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

“ใช่ ฉันเองก็อยากเห็นรถเบนท์ลี่ย์เหมือนกัน!”

“ฉันอยากจะรู้จริง เพื่อนของเฉินผิงคนนี้หน้าตาเป็นยังไง…”

“ไม่ใช่ว่าตอนมานั่งรถเบนท์ลี่ย์ ขากลับขี่รถมอไซค์เชียวนะ!”

คนอื่นๆ ก็เยาะเย้ยเฉินผิงขึ้นมา!

“ทำไมฉันจะต้องให้พวกนายดูด้วย” เฉินผิงยิ้มเยือกเย็นแล้วพูด!

“นายก็แค่ตอแหล นายไม่มีเพื่อนที่ซื้อเบนท์ลี่ย์สักหน่อย!”

“ตอนนี้ต้นทุนในการตอแหลมันต่ำจริงๆ ถ้าการตอแหลผิดกฎหมาย เขาถูกจับไปนานแล้ว!”

“ต่อให้การตอแหลไม่ผิดกฎหมาย เขาก็เคยถูกจับแล้ว นายลืมไปแล้วเหรอว่าเฉินผิงเพิ่มออกมาจากคุก!”

ทุกคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย โจมตีเฉินผิง พวกเขาทำแบบนี้ ก็เพื่อเอาใจชุยจื้อหย่วนทั้งนั้น

“ฉันรู้นะ เฉินผิงเพิ้งออกจากคุกมา ก็ถูกสวมเขาทันที ความสามารถแบบนี้ มาพูดอวดต่อหน้าพวกเราทำไม”

ชุยจื้อหย่วนเห็นทุกคนพูดแบบนี้ ก็อวดดีขึ้นมาทันที ลืมเรื่องเจ็บหน้าเมื่อกี้ไปเลย พูดเยาะเย้ยเฉินผิง!

อยู่ๆ สีหน้าของเฉินผิงก็เยือกเย็น จากนั้นก็ง้างมือขึ้นมา!

เห็นเฉินผิงจะลงมือ ชุยจื้นหย่วนจึงรู้จักกลัว ตกใจจนรีบเอามามือทั้งสองข้างมาปิดหน้าไว้ แล้วหลบไปอยู่หลังซุนเสี่ยวเหมิง!

“เฉินผิง นายจะทำอะไร ถ้านายกล้าลงมืออีก ฉันมีเรื่องกับนายแน่…”

ซุนเสี่ยวเหมิงมองเฉินผิงด้วยความโกรธแล้วพูด!