หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1250

ดังนั้น พวกเขาจึงค่อยๆ ล้มเลิกความคิดจะเคลื่อนย้ายก้อนหินนั้นเพื่อดูว่าข้างในมีอะไรไปโดยปริยาย

เฉินผิงนิ่งไปเมื่อเขาฟังเรื่องนี้จบ นักพรตเต๋าคนที่ตายไประหว่างการทำสมาธิมีพลังมากถึงเพียงนี้เลยเหรอ? นี่มันก็ผ่านมานานหลายร้อยปีแล้ว แต่ก็ยังคงมีพลังวิญญาณจำนวนมากอยู่ในน้ำที่ไหลออกจากถ้ำ มันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไงกัน? ต้องมีอย่างอื่นอยู่ข้างในที่ปลดปล่อยพลังงานทางจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ออกมา ว่าแต่มันคืออะไร? ฉันจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อฉันทำลายหินก้อนนั้นให้เปิดออกและเข้าไปดูเอง และด้วยกำลังของฉันในตอนนี้ ฉันว่าฉันน่าจะทำได้นะ

หลังจากคุยกับจี้หรูเสว่อยู่พักใหญ่ เขาก็บอกว่าอยากจะเข้าไปฝึกต่อในถ้ำนั้น

แม้มันจะเป็นพื้นที่ต้องห้ามของตำหนักบงกชชาด แต่เธอก็ยอมตามที่เขาขอ

ภายในตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์ เฟ่ยชิงผิงกำลังนอนอยู่บนเก้าอี้ที่ตกแต่งด้วยหนังเสือ

หญิงสองคนที่สวมชุดเปิดเผยเนื้อหนังก็อยู่เคียงข้างเขาในตอนนั้นด้วย

ในตอนนั้นเอง สมาชิกของตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์ก็รุดเข้ามาในอาคารและคุกเข่าลงตรงหน้าเฟ่ยชิงผิงก่อนจะรายงานว่า “ประมุขเฟ่ย คนที่คุณเซี่ยงพาไปด้วยนั้นได้กลับมาที่ตำหนักเราแล้วนะครับ!”

“แล้วเซี่ยงชงกลับมาด้วยหรือเปล่า? พนันได้เลยว่าเขาคงขยับตัวไม่ได้เลยสิพอได้เห็นหญิงสาวพวกนั้น” เฟ่ยชิงผิงถามพลางหรี่ตา

“คุณเซี่ยงไม่ได้กลับมาครับ มีแค่คนที่เขาพาไปเท่านั้นที่กลับมา และพวกเขาก็บาดเจ็บด้วยครับ!”

“บาดเจ็บเหรอ?” เฟ่ยชิงผิงลืมตาขณะลุกขึ้นนั่ง “ให้พวกเขาเข้ามาซิ!”

ไม่นานนัก ปรมาจารย์ยุทธ์ที่ออกไปกับเซี่ยงชงก็ถูกเรียกตัวเข้ามาในห้อง

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เฟ่ยชิงผิงถาม

ปรมาจารย์เหล่านั้นคุกเข่าลงกับพื้นทันที “คุณเซี่ยงถูกสังหารครับ ประมุขเฟ่ย…”

“อะไรนะ?” ขณะเฟ่ยชิงผิงลุกขึ้นก็มีเสียงลมหวีดหวิวดังไปทั่ว “ใครสังหาร? เขาเป็นถึงรองเจ้ายุทธ์! ใครในแดนนี้ที่กล้าฆ่าเขา? จี้หรูเสว่งั้นเหรอ? แต่เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้กับเขาเลยนะ!”

“เฉินผิงเหรอ?” คิ้วของเฟ่ยชิงผิงขมวดเข้าหากันแน่นขณะที่พยายามคิดว่าเฉินผิงเป็นใคร ฉันไม่เห็นจำได้เลยว่าจะมีคนที่เก่งกาจชื่อว่าเฉินผิงด้วยในดินแดนนี้