หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1251

เฉินผิงนั่งอยู่ภายในถ้ำ เขาค่อยๆ ซึมซับพลังวิญญาณที่ไหลออกมาจากถ้ำแห่งนั้นอยู่

ไม่ใช่แค่พลังเหล่านั้นจะมีมากล้น แต่มันยังบริสุทธิ์อีกด้วย

เขารู้สึกเสียดายที่ไม่สามารถทุบทำลายหินก้อนนั้นให้เปิดออกมาเพื่อดูว่าข้างในซ่อนอะไรไว้ได้

หากฉันได้บรรลุไปถึงขั้นวิญญาณใหม่ได้แล้วล่ะก็ ฉันก็จะมีโอกาสรอดตายจากการต่อสู้กับสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้และพวกตระกูลหลงได้แน่ๆ และฉันยังจะสามารถช่วยแม่กับซูอวี่ฉีออกมาได้ด้วย ดังนั้นฉันต้องบรรลุขั้นวิญญาณใหม่ให้ได้และกลายไปเป็นเจ้ายุทธ์ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้! ความคิดมากมายแล่นเข้ามาในหัวเขา

ขณะที่เขาเป็นรองเจ้ายุทธ์และมีโอกาสได้สู้กับคนที่เพิ่งเป็นเจ้ายุทธ์มาไม่นานแล้ว เขาก็รู้ว่าเขายังไม่สามารถเอาชนะสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้และพวกตระกูลหลงได้

ถ้าไม่ใช่เพราะคุณชี่ เขาก็คงจะตายไปแล้วเมื่อเผชิญหน้ากับตระกูลหนิง

นั่นทำให้เฉินผิงอยากจะแข็งแกร่งให้มากกว่านี้ เขาต้องการบรรลุเป้าหมายให้ได้เร็วที่สุด

แต่ทว่าการจะบรรลุขั้นวิญญาณใหม่นั้นยากมาก นอกจากความเข้าใจในวิถีการฝึกแล้ว ก็ยังต้องการโอกาสสำคัญเพื่อบรรลุไปถึงขั้นนั้นด้วย

เป็นเรื่องปกติที่หลายคนติดอยู่ที่เดิมและไม่สามารถไต่ขึ้นสู่ระดับพลังที่สูงขึ้นกว่าเดิมได้ไปจนตลอดชีวิต

เฉินผิงไม่ได้หวังแค่เพียงขั้นวิญญาณใหม่ เขาต้องการจะไปให้ถึงจุดสูงสุดเลยต่างหาก!

เมื่อเขาได้รับพลังอย่างเพียงพอเท่านั้น เขาก็จะได้ค้นพบขั้นใหม่ๆ ได้ทั้งหมด!

ในตอนนี้ เฉินผิงแค่ต้องการจะรู้ว่าพ่อเขาเป็นใครและตัวเขาเองเป็นใครกันแน่

เพื่อจะให้ได้ความจริงที่เขาต้องการ เขาต้องพึ่งพลังของเขาเพื่อให้เข้าใกล้เป้าหมายให้ได้มากที่สุด

เมื่อฉันเป็นเซียนแล้วล่ะก็ สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้และพวกตระกูลหลงก็ต้องตกอยู่ใต้อาณัติของฉัน! แสงแห่งความหวังเป็นประกายอยู่ในดวงตาเฉินผิง

ด้วยความช่วยเหลือของพลังจิตตวิสุทธิ พลังชี่ที่เขาซึมซับเข้ามาก็แปรเปลี่ยนไปเป็นพลังวิญญาณที่ช่วยให้เขาได้รับพลังที่แข็งแกร่งขึ้นได้

ไม่นานนัก สามวันก็ผ่านไปในชั่วพริบตา

พลังวิญญาณในร่างของเขานั้นเพิ่มพูนขึ้นสูงมาก และเขาก็พยายามจะทำให้บรรลุไปถึงขั้นเจ้ายุทธ์ให้ได้ แต่ก็ยังคงล้มเหลว

ในเวลาเดียวกันนั้น จี้หรูเสว่ก็เริ่มเป็นกังวลขึ้นมา

“พวกเขามากันกี่คน?” ผู้อาวุโสคนหนึ่งถาม

“คนเดียวค่ะ…” สาวกคนนั้นตอบ

“คนเดียวเหรอ?” จี้หรูเสว่ถึงกับอึ้งไป

แม้ว่าตำหนักบงกชชาดจะไม่ได้ยิ่งใหญ่เท่ากับตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์ แต่เธอก็รู้สึกว่าตำหนักของเธอนั้นถูกดูหมิ่นเมื่อได้ยินว่าตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์ส่งคนมาที่นี่แค่เพียงคนเดียวเท่านั้น

“ตำหนักนั้นส่งใครมาเหรอ? กล้าดียังไงถึงส่งคนมาพบเราแค่คนเดียว นี่พวกเขาดูถูกเราอยู่เหรอ?” จี้หรูเสว่โกรธมากที่เธอถูกทำให้อับอายเช่นนี้

“เขาคือผู้อาวุโสของตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์ชื่อเซียวต๋าค่ะ…”

จี้หรูเสว่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ให้เขาเข้ามา!”

ไม่นานนัก เซียวต๋าก็เข้ามาในตำหนักบงกชชาดพร้อมกับรอยยิ้ม ดูเหมือนเขาไม่ได้มาที่นี่เพื่อสู้แต่อย่างใด

“ขอโทษที่รบกวนนะครับ ท่านหญิงจี้ ผมหวังว่าคุณจะไม่รังเกียจ…” เขาหัวเราะเบาๆ พลางโค้งคำนับเธอ