หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1257

“เฉินผิง แกล้ำเส้นมากไปแล้วนะ!”

เฟ่ยชิงผิงจ้องมองเขาและกัดปลายลิ้นตัวเองไว้

เลือดซึมออกมาจากลิ้นของเขาและกลายเป็นหมอกควันสีแดงจ้ากระจายไปทั่วจนย้อมท้องฟ้าให้กลายเป็นสีแดง

ครืน! ครืน! ครืน!

ฟ้าร้องคำรามในขณะที่พื้นดินสั่นไหว

“ไม่นะ ประมุขเฟ่ยกำลังจะใช้ค่ายกลพิทักษ์ภูผา พวกเรารีบออกไปจากตรงนี้เร็วเข้า!” เซียวต๋าตะโกนบอกเหล่าสาวกของตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์

เหล่าสาวกต่างตื่นตระหนกและรีบหนีออกจากจุดนั้น ไม่นานนัก อาคารภายในตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์ที่ดูเหมือนรีสอร์ทก็พังทลายลงไปเหลือแต่เพียงซากปรักหักพัง

“เฉินผิง ฉันจะทำให้แกต้องชดใช้ที่ต้อนฉันจนมุมแบบนี้!” เฟ่ยชิงผิงตะโกนด้วยความเดือดดาล

ท่าทีของเฉินผิงเคร่งเครียดขึ้นมาทันที เพราะเขาไม่คิดว่าคนของตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์จะล่วงรู้วงแหวนอาคมที่ทรงพลังขนาดนี้

ผู้อาวุโสที่เป็นคนก่อตั้งตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์จะต้องมีสถานะอันน่าเกรงขามเป็นแน่

หมอกเลือดเหล่านั้นลอยวนอยู่กลางอากาศก่อนจะเปลี่ยนรูปเป็นมือเลือดหลายมือคล้ายกับภาพในขุมนรกอันน่าหวาดกลัว

มือเลือดเหล่านั้นทำให้เฉินผิงขยับตัวไม่ได้ เขาพยายามดิ้นรนออกไปแต่มันก็ไร้ผล

“ผู้อาวุโสเซียวต๋า เริ่มค่ายกลได้เดี๋ยวนี้!” เฟ่ยชิงผิงสั่งเซียวต๋าในทันที

“ประมุขเฟ่ย ค่ายกลควรเปิดใช้ในสถานการณ์ที่รุนแรงมากเท่านั้น เพราะค่ายกลพิทักษ์ภูผาจะทำให้ตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์เจอกับหายนะเป็นแน่ สาวกในตำหนักนับไม่ถ้วนจะต้องสังเวยชีวิตพวกเขาด้วยนะครับ” เซียวต๋ากล่าว

“ตราบใดที่ฉันยังอยู่ ตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์จะไม่มีวันสิ้นไป ส่วนพวกสาวกทั้งหลาย การตายเพื่อตำหนักก็ถือเป็นเกียรติอย่างสูงแล้ว เร็วเข้า รีบเปิดใช้ค่ายกลตามที่ฉันสั่งเดี๋ยวนี้” เฟ่ยชิงผิงโต้กลับ

เซียวต๋าลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้าวมาเข้ามาหาเฟ่ยชิงผิง

หากเซียวต๋าเปิดใช้ค่ายกลพิทักษ์ภูผาสำเร็จ เฉินผิงจะต้องถูกมือเลือดเหล่านั้นลากเข้าไปในวงแหวนอาคมและติดอยู่ในนั้นตลอดกาล

ผู้ก่อตั้งตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์สร้างค่ายกลพิทักษ์ภูผาขึ้นมา โดยที่การเปิดใช้งานนั้นจะต้องทำโดยคนสองคนเท่านั้นเพื่อไม่ให้เปิดใช้งานอย่างหุนหันพลันแล่นจนเกินไป

ดังนั้น หลังจากที่เฟ่ยชิงผิงเปิดใช้ค่ายกลพิทักษ์ภูผาแล้ว เขาก็ต้องการให้เซียวต๋าเปิดใช้งานมันด้วยเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ตามที่ต้องการ

เฉินผิงรอดพ้นจากมือเลือดขณะที่เขามองดูเหตุการณ์ตรงหน้า อะไรวะเนี่ย!

เฟ่ยชิงผิงจ้องหน้าเซียวต๋า แม้ว่าในตอนนั้นเขาอาจจะไม่ถึงกับตาย แต่ถ้าถูกโจมตีอีกเพียงครั้งเดียวหลังจากรัศมีสลายไปหมดแล้ว เขาก็อาจจะสิ้นชีพได้ไม่ยาก

เซียวต๋าจ้องหน้าเฟ่ยชิงผิงและตะคอกว่า “คุณมันเป็นคนเหี้ยมโหดทารุณ คุณใช้ตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์สนองความต้องการส่วนตัวและฆ่าคนนั้นคนนี้ตามอำเภอใจ ชีวิตของเหล่าสาวกในตำหนักนั้นไม่มีความหมายอะไรกับคุณเลยสินะ ผมทนกับคุณมาพอแล้ว ผมเหลืออดกับความโหดร้ายของคุณแล้วจริงๆ” เซียวต๋าคำราม

จากนั้น เขาก็ดึงกริชออกและแทงเข้าที่อกของเฟ่ยชิงผิงอีกครั้งหนึ่ง

เฉินผิงก้าวเข้าไปแย่งกริชมาจากมือเซียวต๋า

เซียวต๋ามองหน้าเฉินผิงด้วยความงุนงงและพูดว่า “คุณเฉิน คุณจะทำอะไร? คุณมาห้ามผมทำไม?”

เซียวต๋าไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินผิงถึงได้มาห้ามเขาไม่ให้สังหารเฟ่ยชิงผิง

เพราะเฟ่ยชิงผิงเจตนาจะฆ่าเฉินผิงอยู่ชัดๆ เมื่อครู่นี้

อันที่จริง แม้แต่เฟ่ยชิงผิงเองก็ยังงงที่เฉินผิงเข้ามาช่วยเขาไว้ ทำไมเฉินผิงถึงช่วยฉันนะ?

“ผู้อาวุโสเซียวต๋า คุณไม่ต้องฆ่าเขาหรอก ช่วยไว้ชีวิตเขาเพื่อให้ผมได้จัดการตามที่เห็นสมควรได้หรือเปล่าครับ?” เฉินผิงถามเซียวต๋า