“คุณฆ่าเฟ่ยชิงผิงจริงเหรอ? เฉินผิง” เสี่ยวหมินอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
“ใช่สิ คุณไม่เชื่อในความสามารถของผมเหรอ?” เฉินผิงเย้าแหย่
“เอ้า ฉันเชื่อทุกอย่างที่คุณพูดแหละน่า” เสี่ยวหมินกระโดดด้วยความดีใจ “คุณเก่งจริงๆ เฉินผิง! ฉันรักคุณมากเลย…”
เธอจูบแก้มเฉินผิงขณะที่พูดไปด้วย ทำให้เขารู้สึกเขินเป็นอย่างมาก
จี้หรูเสว่เองก็ตื่นเต้น เมื่อคิดว่าไม่ต้องกังวลว่าตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์จะมาโจมตีตำหนักบงกชชาดอีกต่อไปแล้ว
“พี่หรูเสว่ พี่ควรจะแสดงความขอบคุณที่เฉินผิงช่วยเราแก้ปัญหาใหญ่ของตำหนักบงกชชาดได้นะ!” เสี่ยวหมินพูด
“ฉันต้องทำไงล่ะ?”
จี้หรูเสว่ผงะไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“จูบเขาสักทีสิ!” เสี่ยวหมินหัวเราะ
แก้มของจี้หรูเสว่แดงซ่านและร้อนผ่าวในทันใด
เฉินผิงรีบพูดด้วยท่าทีเหนียมอาย “ในเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ผมก็ควรจะไปจากที่นี่ได้แล้วล่ะนะ”
“ตอนนี้ดึกมาแล้วนะคุณเฉิน ทำไมคุณไม่ค้างที่นี่อีกสักคืนล่ะ?” จี้หรูเสว่ถามด้วยเสียงอ่อนโยน หน้าของเธอแดงซ่านไปหมด
เฉินผิงเงยหน้ามองฟ้า เธอพูดถูกนะ มันดึกแล้ว เขาพยักหน้าและตอบตกลงว่าจะไปในวันรุ่งขึ้นแทน
จี้หรูเสว่ทำอาหารเย็นให้เฉินผิงเองอีกครั้งในคืนนี้
เฉินผิงเห็นความปรารถนาบนใบหน้าของทั้งเสี่ยวหมินและจี้หรูเสว่ว่าพวกเธอไม่อยากให้เขาจากไป
แต่ทว่า เขารู้ว่าเขามีเรื่องต่างๆ ต้องไปจัดการอีกมาก เขาจึงจำเป็นต้องไปจากที่นี่
“คุณไปแล้วจะกลับมาอีกใช่ไหม? เฉินผิง” เสี่ยวหมินถามด้วยสีหน้าเศร้า
“แน่สิ ผมยังไม่ได้ค้นพบเลยว่าความลับในถ้ำแห่งนั้นคืออะไร ผมจึงต้องกลับมาแน่ ไม่ต้องห่วงหรอกนะ” เฉินผิงให้คำมั่นพร้อมรอยยิ้ม
“คุณจะบอกว่า คุณจะกลับมาแค่เพราะจะมาดูว่าความลับในถ้ำนั้นคืออะไรแค่นี้เหรอ?”
ตอนนี้อวี่ฉีกำลังลำบากมาก ฉันจึงไม่ควรมีอารมณ์ไปนึกถึงเรื่องอื่น ฉันจะทำอะไรให้อวี่ฉีผิดหวังในช่วงเวลาแบบนี้ไม่ได้เป็นอันขาด ส่วนเรื่องหลิงเอ๋อร์นั้น อวี่ฉีเป็นคนจับคู่ให้ฉันเอง ฉันยอมรับเรื่องนี้ก็เพราะฉันต้องการให้อวี่ฉีมีเพื่อนก็เท่านั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...