หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1260

ซูอวี่ฉีรออยู่เงียบๆ เพราะจู้จื่อซานจะมาที่ห้องขังของเธอทุกคืน

ห้องขังของซูอวี่ฉีตกแต่งมาเป็นอย่างดีและเธอได้รับการดูแลที่ดีที่สุด ข้อบกพร่องเดียวที่มีก็แค่ไร้แสงแดดและอิสระเสรีเท่านั้น

หลังจากจู้จื่อซานเข้ามาในห้องแล้ว ซูอวี่ฉีก็ลุกขึ้นยืนและถอดเสื้อออกมา เผยให้เห็นแขนที่สวยงามของเธอ

รอยเข็มหลายขนาดขึ้นเป็นจ้ำอยู่บนแขนของเธอ

จู้จื่อซานหยิบเข็มฉีดยาออกมาโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะแทงเข็มลงไปในผิวของเธอ จากนั้นเลือดก็ไหลเข้าไปในเข็มฉีดยาจนเต็มในเวลาไม่นานนัก

ซูอวี่ฉีมีสีหน้าบูดบึ้งตลอดเวลาที่เฝ้ามองเลือดไหลเข้าสู่กระบอกเข็มฉีดยานั้น

เธอชินชากับมันเสียแล้ว

หลังจากได้เลือดของเธอมาแล้ว จู้จื่อซานก็วางยาลงบนโต๊ะ

ยานั้นประกอบไปด้วยสารอาหารที่จำเป็นต่อร่างกายของซูอวี่ฉี จู้จื่อซานรู้ดีว่าซูอวี่ฉีเป็นเสมือนห่านที่ออกไข่เป็นทองคำได้ เขาจึงไม่ต้องการทำอะไรให้เธอต้องเสี่ยงเสียชีวิต

เขาหันหลังกลับและเตรียมตัวจะออกไปเมื่อเก็บเลือดเสร็จแล้ว

แต่ซูอวี่ฉีพูดออกมา ทำให้เขาต้องหยุดเดิน

“เฉินผิงเป็นไงบ้าง?” เธอถาม

เธอไม่พูดมาเป็นเวลานานแล้ว มันจึงน่าแปลกใจมากที่วันนี้เธอยอมพูด

จู้จื่อซานเดินต่อไปที่ประตู “ยังไม่ตาย”

ซูอวี่ฉีถอนหายใจโล่งอกเมื่อได้ยินเช่นนั้น

จู้จื่อซานเข้าไปยังคุกใต้ดินที่ลึกขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับเลือดของซูอวี่ฉีในมือเขา

กลิ่นของคุกใต้ดินแย่มากเมื่อเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ

ในที่สุดเขาก็หยุดอยู่หน้าห้องขังด้านในสุดของคุกใต้ดิน เขาโยนเลือดสดๆ หลอดนั้นเข้าไปในห้องขัง

เสียงดังก้องเบาๆ เมื่อหลอดเลือดนั้นกระทบกับพื้น จากนั้นก็มีเสียงเหมือนใครคนหนึ่งกำลังกลืนเลือดเข้าไปก้องออกมาจากในห้องขังอันมืดมิด

ในไม่ช้า เสียงที่น่าพรั่นพรึงก็เงียบลง จากนั้นเสียงแหบแห้งก็ร้องออกมาว่า “ฆ่าเฉินผิงไปแล้วหรือยัง?”

จี้หรูเสว่และสาวกของตำหนักบงกชชาดหน้าซีดเผือดเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันมหาศาล

ไม่นานนัก คนกลุ่มหนึ่งก็มารวมตัวกันที่หน้าประตู ในหมู่คนเหล่านั้นมีชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่มีสีหน้าเคร่งเครียด หลังจากที่เขากวาดตามองไปทั่วแล้ว เขาก็ถามว่า “งั้นแกก็คือเฉินผิงใช่ไหม?”

เฉินผิงพยักหน้า “คุณเป็นใคร?”

“หนิงต้าไห่” ชายวัยกลางคนตอบ

เฉินผิงรู้สึกชาไปทั่วทั้งตัว เขาไม่คิดว่าพ่อของหนิงจื้อจะออกมาจากการฝึกแล้วและตามล่าเขามาตลอดทางจนถึงตำหนักบงกชชาด

เฉินผิงสัมผัสได้ว่ารัศมีของหนิงต้าไห่นั้นแข็งแกร่งกว่าเฟ่ยชิงผิงเป็นอย่างมาก

เฉินผิงไม่มีความมั่นใจที่จะต้องต่อสู้กับคนที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้

“ลูกชายคุณสู้ผมไม่ได้ คราวนี้ส่งพ่อมาแทนเลยสินะ” เฉินผิงเยาะเย้ยด้วยความขบขัน แม้ว่าฉันจะกังวลว่าจะแพ้หนิงต้าไห่ แต่ฉันรู้ว่าไม่ควรแสดงออกไปให้เขาเห็น

“หยุดพล่ามไร้สาระได้แล้ว ไอ้หนุ่ม! ฉันมาที่นี่เพื่อแก้แค้น! ฉันจะขยี้แกให้แหลกที่แกทำลายครอบครัวฉันและทำให้ลูกชายของฉันต้องบาดเจ็บ!”

รัศมีระเบิดออกมาจากร่างของหนิงต้าไห่