หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1275

“เฉินผิง… เฉินผิง…”

กู่หลิงเอ๋อร์และหญิงสาวอีกสองคนร้องออกมาขณะที่ตื่นเต้นและแปลกใจที่ได้เห็นหน้าเขา

ทั้งสามสาวไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองที่ได้เห็นเฉินผิงอย่างนี้

กู่หลิงเอ๋อร์ตัวสั่นขณะที่เสียงของเธอก็แหบพร่า

เมื่อชายตระกูลหนิงทั้งสองได้ยินว่าคนที่เขาเจอนั้นคือเฉินผิง พวกเขาก็หน้าซีดขาวราวกับกระดาษ!

“แก… แกคือเฉินผิงเหรอ? แกตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” หนึ่งในนั้นถามด้วยเสียงสั่นเครือ

“อ้อ ผมตายแล้วฟื้นไง!”

บนใบหน้าเฉินผิงมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉาบอยู่ขณะที่เขาย่างสามขุมเข้ามาใกล้

“อย่า… อย่าเข้ามานะ ไม่งั้น ฉันจะทำร้ายพวกเธอเดี๋ยวนี้!”

ชายตระกูลหนิงทั้งสองคนรีบเข้าไปจับตัวกู่หลิงเอ๋อร์กับพวกเอาไว้ด้วยความตั้งใจจะใช้ทั้งสามเป็นตัวประกัน

แต่ทว่า เฉินผิงไม่หยุดเดิน เขากลับยิ่งพุ่งเข้ามาเร็วขึ้นเรื่อยๆ

“ปล่อยทั้งสามคนเดี๋ยวนี้แล้วคุณจะรอด แต่ถ้ากล้าทำอะไรพวกเธอแม้แต่ปลายเส้นผมแล้วล่ะก็ ผมจะฆ่าพวกคุณทิ้งซะ!”

เสียงของเฉินผิงมีอำนาจและนิ่งสงบ แต่ทุกคำทำให้ความกลัวครอบงำจิตใจของคนตระกูลหนิงทั้งสองเป็นอย่างมาก!

“หยุดนะ อย่าเข้ามา…” หนึ่งในนั้นตื่นกลัวและเสียงก็สั่นจนคุมแทบไม่ได้

แม้ว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์ยุทธ์ แต่ก็รู้สึกหวาดหวั่นมาก!

“พวกคุณหูหนวกเหรอ? ผมบอกว่าให้ปล่อยทั้งสามคนไปไง…”

ท่าทีของเฉินผิงเคร่งเครียดมากขึ้น และในพริบตาเดียว เขาก็ดูเหมือนเพชฌฆาตที่พร้อมโจมตี!

ลมกระโชกแรงพัดผ่านเฉินผิง มันนำพากลิ่นอายของเจตจำนงสังหารซึ่งเขาแผ่ออกมาใส่ชายตระกูลหนิงทั้งสองคนนั้น

ชายทั้งสองคนตัวสั่น พวกเขารู้สึกเหมือนตกลงไปในถังน้ำแข็งที่เย็นเฉียบ

“ปล่อยพวกเธอซะ…” ทันใดนั้น เฉินผิงก็คำรามออกมาเสียงดังสนั่น

ด้วยความตื่นตระหนก ชายทั้งสองปล่อยหญิงสาวทุกคนและทรุดตัวลงคุกเข่าบนพื้น

แต่กระนั้น เธอก็ไม่เคยมีคนให้พึ่งพาเลย จากประสบการณ์ที่ผ่านมาตั้งแต่เธอยังเด็ก ทำให้เธอกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งมากกว่าหญิงสาวทั่วๆ ไป

“อย่าร้องไห้เลย ดูสิ! ผมไม่เป็นไรเลย”

เฉินผิงปลอบโยนกู่หลิงเอ๋อร์

“ฉันคิดว่าคุณตายไปแล้วจริงๆ แล้วฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปเลย ฉันอยากจะอยู่กับคุณ…” กู่หลิงเอ๋อร์พูดขณะที่ร้องไห้

“ผมไม่ตายง่ายๆ อย่างนั้นหรอก ผมยังไม่ได้นอนกับผู้หญิงสวยๆ เลยนะ แล้วจะรีบตายไปทำไมล่ะ…” เฉินผิงหยอกล้อ

สิ้นคำนั้น กู่หลิงเอ๋อร์ก็หน้าแดง เธอหยิกเฉินผิงเบาๆ “อย่ามาพูดจาไร้สาระอย่างนี้ เราไม่ได้อยู่กันตามลำพังนะ…”

“พอได้แล้วน่า พวกเธอสองคนเลิกจู๋จี๋กันสักที เราต้องรีบกลับบ้านนะ ไม่งั้นลุงอู่ต้องเป็นห่วงเราแน่เลย” อู่เม่ยเอ๋อร์ทนไม่ไหวแล้ว เธอจึงพูดขึ้นมาเช่นนั้น

“คุณหลงก็มาที่นี่เหมือนกันเหรอ?”

เฉินผิงเองก็ตกใจ เพราะหลงอู่ไม่มีพลังอะไรเหลือแล้ว ตอนนี้เขากลายเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป มันจึงอันตรายมากที่เขาจะมาอยู่ในจิงตูอย่างนี้

ถ้าพวกตระกูลหลงรู้เข้าว่าเขาอยู่ที่ไหน เขาก็คงจะถูกจับตัวไปทรมานเป็นแน่