หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1276

“ก็นี่เป็นแผนของลุงอู่ที่ทำให้เราฆ่าคนตระกูลหนิงไปได้ตั้งหลายคน ถ้าเราบ้าดีเดือดบุกเข้าไปสู้ในบ้านตระกูลหนิง ป่านนี้เราก็ตายกันไปนานแล้วล่ะ…” อู่เม่ยเอ๋อร์อธิบาย

เฉินผิงเกิดความรู้สึกหลายอย่างมากมายขณะที่เขาจ้องมองพวกเธอ แม้พวกเธอจะรู้ว่าเขาตายแล้ว แต่ก็ยังเสี่ยงชีวิตเพื่อล้างแค้นให้เขา

“เอาล่ะ! รีบไปพบคุณหลงกันเถอะ!” เฉินผิงเร่งรัด

ในขณะเดียวกัน ที่บ้านตระกูลหนิงในจิงตู

ชายสองคนที่ถูกส่งไปจับตัวกู่หลิงเอ๋อร์กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นในห้องโถง

หนิงต้าไห่นั่งลงด้วยสีหน้าที่มีแต่ความเหลือเชื่อ

“แกแน่ใจเหรอว่าคนที่พวกแกเจอคือเฉินผิง?” หนิงต้าไห่ถามพวกเขา

“ใช่ครับ คุณหนิง ไม่ต้องสงสัยเลยเป็นเขาแน่ๆ ครับ” ชายคนหนึ่งกล่าว

หนิงต้าไห่ขมวดคิ้วอยู่เงียบๆ เขานึกไม่ออกว่าเฉินผิงจะรอดชีวิตมาได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น นี่ก็ผ่านมาเพียงแค่สามวันเท่านั้น แม้ว่าเฉินผิงจะไม่ตาย แต่อาการบาดเจ็บของเขาก็รุนแรงมากจนไม่น่าจะสามารถฟื้นตัวได้เร็วถึงเพียงนี้

“ถ้างั้น เฉินผิงมันไม่ได้ทำอะไรพวกแกเลย แต่พวกแกก็วิ่งหนีกลับมาที่บ้านกันอย่างนี้ นี่พวกแกกลัวเขาทั้งที่มีตัวประกันอยู่ในมืองั้นเหรอ?”

หนิงจื้อจ้องหน้าชายทั้งสองและถามด้วยความโมโห “อย่างน้อยที่สุด พวกแกทั้งสองคนก็เป็นปรมาจารย์ยุทธ์นะ ทำไมถึงได้ขี้ขลาดตาขาวอย่างนี้?”

“คุณหนิงครับ ถึงเฉินผิงจะไม่ได้ทำอะไร แต่พวกผมก็ทนรัศมีที่เขาแผ่ออกมาไม่ไหว จะเป็นยังไงถ้าเขาลงมือทำร้ายพวกเราล่ะครับ?” ชายคนหนึ่งอธิบาย

“ไร้สาระ! เฉินผิงมันเป็นแค่รองเจ้ายุทธ์ มันไม่มีรัศมีที่น่ากลัวขนาดนั้นหรอกน่า”

หนิงจื้อไม่เชื่อเพราะเขาเคยต่อสู้กับเฉินผิงมาก่อนแล้ว

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะแค่แผ่รัศมีออกมาแล้วมีพลังเหนือกว่าปรมาจารย์ยุทธ์ทั้งสองคนโดยที่ไม่ได้ทำอะไรแม้แต่ขยับนิ้วสักนิ้วเดียว

“คุณหนิง จริงนะครับ พวกเราไม่โกหกคุณหรอกครับ รัศมีที่เขาแผ่ออกมาไม่ได้น่ากลัวน้อยไปกว่ารัศมีของคุณท่านหนิงต้าไห่เลย”

“เราคิดว่าเขาสำเร็จเป็นเจ้ายุทธ์แล้วด้วยครับ…” ชายทั้งสองคนรีบอธิบาย

“เขาไปถึงขั้นเจ้ายุทธ์แล้วงั้นเหรอ?” ดวงตาของหนิงจื้อเบิกกว้างและเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ถ้าเฉินผิงบรรลุไปถึงระดับเจ้ายุทธ์แล้ว ความหวังที่ฉันจะได้แก้แค้นก็ยิ่งลดน้อยถอยลงไปทุกทีสินะ!

“เขาได้เป็นเจ้ายุทธ์แล้วอย่างนั้นเหรอ?” หนิงต้าไห่ลุกขึ้นยืนทันที ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

มันจะเป็นไปได้ยังไง? ในเวลาเพียงแค่สองสามวันสั้นๆ ชายคนนั้นยืนอยู่หน้าหุบเหวแห่งความตาย และจุดชีพจรตันเถียนก็ถูกทำลายจนแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่เขากลับบรรลุไปถึงขั้นเจ้ายุทธ์ได้ ใครมันจะไปเชื่อ! หรือว่าฉันเป็นคนช่วยให้เขาไปถึงขั้นนั้นได้กันนะ?

เขาควรจะกลายเป็นศพเดินได้สิ!

แต่โอกาสนั้นก็แตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล

โอกาสนั้นไม่เหมือนกันสำหรับนักสู้แต่ละคนที่ต้องการบรรลุไปถึงขั้นเจ้ายุทธ์ บางคนก็บรรลุในความฝันเมื่อพวกเขาหลับลึกอยู่

บางคนก็บรรลุได้ในขณะที่กำลังใคร่ครวญว่าจะเดินหมากอย่างไรในเกมหมากรุก ไม่มีใครได้เจอประสบการณ์เดียวกันเลยสักคน

บางคนก็ค้างอยู่ที่ระดับรองเจ้ายุทธ์ไปจนตลอดชีวิต และไม่เคยได้เจอโอกาสอะไรเลย

มันจะเป็นไปได้ไหมที่โอกาสของเฉินผิงเกิดขึ้นเมื่อจุดชีพจรตันเถียนของเขาแตกสลายไป?

หนิงต้าไห่เริ่มรู้สึกเสียใจที่เป็นคนทำลายจุดชีพจรตันเถียนของเฉินผิงเองกับมือ

เขาเสียใจที่ไม่ได้หักคอเฉินผิง

กระนั้น มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะมาเสียใจในตอนนี้

“พวกแกออกไปได้แล้ว!” หนิงต้าไห่โบกมือให้ชายทั้งสองคนรีบออกไป

“พ่อครับ แล้วเราจะทำยังไงกันต่อไปดี? พรุ่งนี้ฉันผิงจะมาที่นี่เพื่อท้าทายพ่อ…” หนิงจื้อมองหน้าหนิงต้าไห่ขณะที่ถามขึ้นมา