หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1281

ในอีกด้านหนึ่ง เฉินผิงนั่งอยู่ที่หน้าบ้านตระกูลหนิงขณะที่เวลาก็เดินไปเรื่อยๆ ในตอนนั้นมีศพของคนตระกูลหนิงสี่ศพนอนเรียงรายอยู่แทบเท้าของเขาแล้ว

อีกหนึ่งชั่วโมงกำลังจะผ่านไป

ทุกคนในตระกูลหนิงต่างก็เหงื่อโทรมกายขณะที่ตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

ไม่มีใครรู้ว่าเฉินผิงจะสังหารใครเป็นรายต่อไปเมื่อเวลาหมดลง

ดูราวกับว่าพวกเขามีผ้าปิดตาอยู่ขณะที่ยมทูตกำลังเลือกเหยื่อรายต่อไป และนั่นก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่พวกเขาเคยเผชิญมาในชีวิต

ขณะนั้นเอง ฝูงชนก็เข้ามามุงดูเหตุการณ์มากขึ้นเรื่อยๆ

“เหมือนว่าหนิงต้าไห่จะปอดแหกไปแล้วนะ คนของเขาทยอยตายไป แต่เขากลับไม่กล้าโผล่หัวมาสักที”

“บอกว่าตัวเองเป็นเจ้ายุทธ์! แต่ทำตัวแย่จริงกว่าเศษขยะเสียอีก!”

“หลังจากนี้เฉินผิงจะต้องโด่งดังมากแน่ๆ เขาทั้งยังหนุ่มและไม่มีใครเอาชนะได้เลย!”

ฝูงชนต่างพูดคุยกันเช่นนั้น

ในทางกลับกัน เฉินผิงหลับตาลงพักผ่อนเงียบๆ ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินที่ฝูงชนเหล่านั้นพูดกันเลยแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นมา

เมื่อเห็นเช่นนั้น คนของตระกูลหนิงก็ผงะถอยหลังไปด้วยความพรั่นพรึง

พวกเขารู้ว่าหมดเวลาแล้ว และเฉินผิงก็กำลังจะลงมือฆ่าอีกครั้งหนึ่ง

เฉินผิงค่อยๆ ยกเท้าขึ้นและกวาดตามองพวกเขา “นายของพวกคุณทิ้งไปซะอย่างนี้ ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสินะ”

เมื่อได้ยินที่เขาพูด คนตระกูลหนิงก็ต่างคุกเข่าลงและอ้อนวอนขอให้เขาไว้ชีวิต

เกียรติยศศักดิ์ศรีไม่มีค่าอันใดเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตาย

แต่ในแววตาของเฉินผิงไม่มีความปรานีหลงเหลืออยู่เลย เขาไม่มีความเมตตาให้กับคนที่ต่อต้านเขาแม้แต่นิดเดียว

ความสงสารที่เขามีต่อคนอื่นรังแต่จะสร้างบาดแผลโหดฉกรรจ์ให้กับตัวเขาเอง