หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1287

“หนิงต้าไห่ ช่างน่าตลกที่แกยังมัวเป็นห่วงลูกชายตัวเองอยู่อีก! มันทิ้งแกหนีไปตั้งนานแล้ว ฉันคิดว่าตอนนี้มันน่าจะหนีไปได้ไกลแล้วล่ะ!” มีคนตะโกนขึ้นมาท่ามกลางฝูงชนที่กำลังชมดูเหตุการณ์

ตอนที่หนิงต้าไห่รู้ว่าหนิงจื้อหนีไปแล้ว เฉินผิงก็เพิ่งรู้เช่นกัน

เฉินผิงเอาแต่มุ่งความสนใจมาที่หนิงต้าไห่อยู่ตลอดเวลา จากนั้นเขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจกับหนิงต้าไห่มากนัก เขาไม่นึกว่าฝ่ายหลังจะหลบหนีไปได้

เมื่อหนิงต้าไห่รู้ว่าบุตรชายของตนเองหลบหนีไปได้ แทนที่จะโกรธ เขากลับหัวเราะลั่น “ดี อย่างน้อยตระกูลหนิงก็ยังมีผู้รอดชีวิต”

“ไม่ว่าลูกชายของแกจะหนีไปที่ไหน ต่อให้ต้องตามล่าไปสุดหล้าฟ้าเขียว ฉันก็ต้องเอาชีวิตมันให้จงได้” เฉินผิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น พลางจ้องมองหนิงต้าไห่

“แกฆ่าลูกชายฉันไม่ได้หรอก เพราะทุกคนที่นี่กำลังจะตายแล้วล่ะ!” หนิงต้าไห่แผดเสียงร้อยอย่างอาฆาตแค้น

สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นก็คือ พลังของหนิงต้าไห่เริ่มที่จะเพิ่มทวี จากนั้นแสงสว่างเจิดจ้าสายหนึ่งก็ทะลุผ่านผิวหนังแล้วแผ่ออกมาจากจากหน้าอกของเขา

มันมาจากจิตวิญญาณอมตะภายในร่างของผู้ฝึกยุทธ์ มีเพียงยามที่ผู้ฝึกยุทธ์เลื่อนถึงระดับเจ้ายุทธ์ พวกเขาจึงจะสามารถฝึกฝนจิตวิญญาณอมตะได้ แต่มีผู้ฝึกยุทธ์เพียงหนึ่งในร้อยเท่านั้นที่จะสามารถทำเช่นนี้ได้

ทันใดนั้นเอง พลังอันมหาศาลที่สามารถทำลายล้างทุกสรรพสิ่งในบริเวณข้างเคียงให้ราบพณาสูร ก็เริ่มอัดแน่นอยู่บนจิตวิญญาณอมตะตรงหน้าอกของหนิงต้าไห่

“พลังระดับเจ้ายุทธ์ของหนิงต้าไห่! เขากำลังจะระเบิดตัวเองแล้ว รีบวิ่งหนีเร็ว!”

เมื่อผู้ชมดูเหตุการณ์รู้ว่าหนิงต้าไห่กำลังจะระเบิด พวกเขาก็เริ่มวิ่งหนีเอาตัวรอด

ไม่นานนัก สถานที่ดังกล่าวก็ปลอดผู้ชมดูเหตุการณ์ ถ้าหากเจ้ายุทธ์ระเบิดตนเอง แรงระเบิดก็จะยิ่งรุนแรงกว่าวัตถุระเบิดแรงสูงหลายร้อยตัน

“เฉินผิง ฉันต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่าแกจะตายไปพร้อมกับฉันด้วย!” หนิงต้าไห่ร้องตะโกน

เมื่อสักครู่นี้ หนิงต้าไห่ยอมโดนเฉินผิงสังหารแทนที่จะระเบิดตัวเอง นั่นก็เพราะหนิงจื้อและทุกคนในตระกูลหนิงยังอยู่ที่นี่

ถ้าหากเขาระเบิดตัวเอง ก็จะไม่มีใครจากตระกูลหนิงที่จะสามารถรอดชีวิตไปบอกเล่าเรื่องราว แม้แต่หนิงจื้อก็ด้วย

ดังนั้นหนิงต้าไห่จึงเลือกที่จะตายเพียงลำพัง แทนที่จะระเบิดตัวเอง แม้จะมีโอกาสสังหารเฉินผิงก็เถอะ

แต่คราวนี้กลับต่างออกไป ในเมื่อเฉินผิงไม่คิดจะปรานีตระกูลหนิงและหนิงจื้อก็หลบหนีไปได้แล้ว หนิงต้าไห่จึงไม่มีเรื่องใดต้องเป็นห่วงอีก