หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1289

จู้จื่อซานไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะบีบคั้นหนิงต้าไห่จนถึงขั้นระเบิดตัวเอง ควรทราบว่าต่อให้ต้องตาย เจ้ายุทธ์ก็จะไม่ระเบิดตัวเองง่ายๆ เป็นอันขาด

ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นเจ้ายุทธ์ที่มีตระกูลด้วยแล้ว ถ้าหากเขาระเบิดตัวเอง ก็หมายความทั้งตระกูลก็จะหายไปจากโลกนี้ด้วย

“ดูเหมือนว่าคราวนี้เฉินผิงจะตายเสียแล้วล่ะ” ประมุขของตระกูลที่มีชื่อเสียงเอ่ยแสดงความคิดเห็น

อย่างไรเสีย ถ้าหากเจ้ายุทธ์ระเบิดตัวเอง ทุกสิ่งทุกอย่างภายในรัศมีร้อยเมตรก็จะถูกทำลายไปด้วย

“รอฟังข่าวก่อนเถอะ ผมมีความรู้สึกว่าเฉินผิงยังมีชีวิตอยู่” หลงจิ้งกั๋วเอ่ยขึ้นช้าๆ

เขาล่วงรู้ตัวตนที่แท้จริงของเฉินผิง นอกเหนือไปจากนั้น ถ้าหากจู่ๆ พลังของเฉินผิงก็รุดหน้าขึ้นอย่างกะทันหันมิได้เป็นเพราะวิชามาร เช่นนั้นก็น่าจะเกี่ยวข้องกับความลับที่หลงจิ้งกั๋วพยายามค้นหาอย่างสุดกำลังอยู่เป็นแน่

เขากักขังน้องสาวของตนเองมากว่ายี่สิบปี เพียงเพราะอยากจะล่วงรู้ความลับเท่านั้น

ความลับดังกล่าวอาจจะซุกซ่อนอยู่ในตัวเฉินผิงก็ได้

“ใช่แล้ว รอฟังข่าวก่อนเถอะ พวกคุณเองก็ออกไปได้แล้ว” จู้จื่อซานโบกมือ จากนั้นเหล่าประมุขประจำตระกูลศิลปะการต่อสู้ก็ออกไป

หลังจากพวกเขาออกไปได้ไม่นาน ก็มีชายชุดดำเจ็ดคนเดินเข้ามาในห้อง

พวกเขาต่างสวมชุดดำ แม้แต่ศีรษะก็ยังโพกผ้าสีดำ เผยให้เห็นเพียงดวงตาของพวกเขาเท่านั้น ทว่าแววตากลับมืดมนและไร้ซึ่งชีวิตชีวาราวกับซากศพ พวกเขาไม่แม้แต่จะกระพริบตาเสียด้วยซ้ำไป

เมื่ออยู่ต่อหน้าชายชุดดำทั้งเจ็ดคน จู้จื่อซานก็หยิบภาพถ่ายของเฉินผิงออกมา ขณะที่เขาถือมันเอาไว้ในมือ จู่ๆ ภาพถ่ายก็เริ่มลุกไหม้

“เป้าหมายของพวกแกคือเจ้าคนผู้นี้ พวกแกต้องจับมันมาทั้งที่ยังเป็นๆ อยู่ให้ได้” จู้จื่อซานสั่งชายชุดดำทั้งเจ็ดคน

พวกเขาผงกศีรษะแล้วเดินออกไปโดยไม่ปริปากพูดอะไรสักคำ

สาเหตุที่ทำให้จู้จื่อซานไม่คิดจะสังหารเฉินผิงและคิดจะจับเฉินผิงทั้งที่ยังเป็นๆ อยู่ ก็เพราะเขาต้องการแก่นมังกรภายในตัวเฉินผิง

ตอนที่เฉินผิงกำลังต่อสู้กับหนิงต้าไห่ มังกรทองที่ฉวัดเฉวียนอยู่บนศีรษะของฝ่ายแรกทำให้จู้จื่อซานรู้สึกประหลาดใจอย่างถึงที่สุด

ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนแผนของตนเองและตัดสินใจที่จะจับเฉินผิงทั้งที่ยังเป็นๆ อยู่ เขาคิดจะดึงแก่นมังกรออกมาแล้วค่อยฆ่าเฉินผิงทิ้งเสีย

ขณะที่เฉินผิงครุ่นคิดอยู่นั้น ใบหน้าของต่งเจียห่าวก็พลันผุดขึ้นมาในหัว

ตระกูลต่งเป็นตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่มีชื่อเสียงในจิงตู นอกเหนือไปจากนั้น ต่งเจียห่าวก็เป็นคนรักษาคำพูดและคุ้นเคยกับเฉินผิงเป็นอย่างดี

เพราะฉะนั้น เฉินผิงจึงหวังว่าตระกูลต่งจะยินดียื่นมือเข้ามารับช่วงกิจการของตระกูลหนิง

ส่วนต่งลี่ฉวิน เฉินผิงเชื่อว่าชายชราคงไม่กล้าทำร้ายเขาอีกต่อไปแล้ว

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เฉินผิงก็มุ่งหน้าไปที่บ้านตระกูลต่ง แต่เขาเพิ่งจะเดินไปข้างหน้าได้เพียงไม่กี่ก้าว แต่กลับพบว่ามีคนลอบสังเกตการณ์เขาอยู่

เมื่อเฉินผิงแผ่ปราณสัมผัสออกไป ไม่นานก็พบว่ามีผู้อาวุโสจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้กำลังสะกดรอยตามเขาอยู่

เฉินผิงยกยิ้มมุมปากและแทนที่จะหันหน้าไป กลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นมาว่า “ดูเหมือนว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะไม่ใช่พวกชอบทำตัวลับๆ ล่อๆ แบบนั้นนะ ในเมื่อแกมาแล้วก็ออกมาเถอะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิง ผู้อาวุโสจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็รู้สึกประหลาดใจ แต่เขาก็ยังคงเดินออกมาจากที่ซ่อนตัวอย่างระแวดระวัง