หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1292

ในขณะเดียวกัน ณ หมู่บ้านคนโฉด จ้าวลี่กั๋วระดมกำลังพลทั้งหมด เพราะวันนี้เป็นวันที่สี่คนโฉดออกจากด่าน

จ้าวลี่กั๋วคิดจะพาทุกคนไปต่อสู้กับตระกูลหนิง

ถึงแม้เขาจะรู้ว่าแทบไม่มีโอกาสที่พวกเขาจะเอาชนะได้เลย แต่เขาก็ไม่กลัวสักนิด

เฉินผิงตายแล้ว จ้าวลี่กั๋วยอมตายไปพร้อมกับเขามากกว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อไป เขาขอสาบานว่าจะต้องล้างแค้นให้เฉินผิงให้จงได้

ประตูหลักของหอคอยสะกดมารค่อยๆ เปิดออก จากนั้นสี่คนโฉดก็เดินออกมาจากด้านใน

เมื่อพวกเขาเห็นจ้าวลี่กั๋วพาคนกลุ่มใหญ่มายืนอยู่หน้าหอคอย พวกเขาต่างมีสีหน้าประหลาดใจ

“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ คุณจ้าว?” ติงปู้ต้าเอ่ยถามขึ้นมา

จ้าวลี่กั๋วเงียบไปชั่วขณะพร้อมด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาไม่รู้ว่าจะบอกข่าวร้ายให้สี่คนโฉดทราบอย่างไรดี

หลังจากนั้นไม่นาน จ้าวลี่กั๋วก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นมาว่า “คุณติงครับ คุณเฉิน... ตายแล้ว”

เมื่อทราบข่าว สี่คนโฉดก็พลันตกตะลึงไปทันที

“คุณกำลังพูดเรื่องเพ้อเจ้ออะไรอยู่น่ะ จ้าวลี่กั๋ว? คุณเฉินไม่มีทางที่จะตายหรอกน่า พวกเราอยู่ในหอคอยแค่ชั่วเวลาสั้นๆ เองนะ” ติงปู้ซานสบถ

“พวกคุณอยู่ข้างในกันมาหนึ่งเดือน ระหว่างนั้นคุณเฉินก็ไปซ่อนตัวทางใต้ แต่ประมุขตระกูลหนิงก็ยังหาตัวเขาพบ จากนั้นมันก็ฆ่าคุณเฉินทิ้ง” จ้าวลี่กั๋วกัดฟันแน่นด้วยความโกรธแค้น ขณะที่ความเศร้าเด่นชัดอยู่บนใบหน้า

“เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง? คุณรู้ข่าวได้ยังไงกัน?” ติงปู้ต้าเอ่ยถามด้วยความไม่อยากเชื่อ

“หนิงต้าไห่เป็นคนพูดเอง มันถึงขนาดประจานร่างของคุณเฉินอีกต่างหาก วันนี้ผมก็เลยระดมกำลังพลมารอพวกคุณสี่คนนี่แหละ พวกเราต้องล้างแค้นให้คุณเฉิน” จ้าวลี่กั๋วตอบ

ร่างของติงปู้ต้าพลันส่ายโงนเงน หากติงปู้เอ้อร์ไม่รับเอาไว้ เขาก็คงล้มลงไปกองอยู่กับพื้นแล้ว

มีผู้ฝึกยุทธ์ไม่มากนักที่เลือกจะระเบิดตัวเอง เพราะเมื่อพวกเขาทำเช่นนั้น ก็ย่อมหมายความว่าพวกเขาจะหายไปตลอดกาล ไม่เหลือแม้แต่ซากศพหรือเศษวิญญาณ

การระเบิดตัวเองของเจ้ายุทธ์น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่า

จ้าวลี่กั๋วจ้องมองมาที่ติงปู้ต้า โดยไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

จากนั้นเขาก็เข้าใจสาเหตุที่ทำให้ติงปู้ต้าไม่ต้องการให้พวกเขาไป ถ้าหากเจ้ายุทธ์ระเบิดตัวเอง ก็น่าจะไม่มีสิ่งใดเหลือรอดภายในรัศมีร้อยเมตร

ถ้าหากพวกเขาตามไปด้วย ก็คงได้เหลือเพียงถ้าธุลีเป็นแน่

“ถูกต้องแล้วล่ะ พวกเราสามารถระเบิดตัวเองได้ อย่างไรเสีย เฉินผิงก็เป็นคนที่ช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้ ถึงเวลาตามเขาไปในปรโลกแล้ว!” ติงปู้ซานตะโกนบอก

จ้าวลี่กั๋วกัดฟันแน่น สายตาของเขาแสดงออกถึงความเคารพที่เขามีต่อสี่คนโฉดอย่างชัดเจน