อย่างไรเสีย สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ก็คงต้องเกรงคุณชี่
ติงปู้ต้าอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เขากลับถูกเฉินผิงโบกมือตัดบท
“ผมตัดสินใจแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก”
เมื่อกล่าวจบ เฉินผิงก็หันหลังเดินออกไปจากหมู่บ้านคนโฉด
สี่คนโฉด จ้าวลี่กั๋วและคนอื่นๆ รีบออกไปส่งเฉินผิง
แต่พวกเขาเพิ่งจะมาถึงตรงทางออก กลับสังเกตเห็นกลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวที่มาจากบริเวณที่ไม่ห่างไกลกันนัก
ทันใดนั้นก็มองเห็นชายชุดดำทั้งเจ็ดคนปรากฎตัวขึ้นในระยะไกล พวกมันเข้ามาใกล้ทางเข้าหมู่บ้านด้วยอัตราความเร็วที่น่าตื่นตกใจ
จากนั้น พวกมันก็มาถึงตรงหน้าเฉินผิง พวกมันต่างจ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาเย็นชา
ชายชุดดำทั้งเจ็ดคนดวงตาไร้แววราวกับซากศพ พวกมันไม่แม้แต่จะกระพริบตาเสียด้วยซ้ำไป
นอกเหนือไปจากนั้น กลิ่นอายที่แผ่ออกมาจากร่างของพวกมันยังพกพาพลังปราณภูตผีกินศพอีกด้วย
เฉินผิงขมวดคิ้ว ขณะที่สีหน้าเคร่งขรึมจริงจังผุดขึ้นบนใบหน้า เขาไม่เคยสัมผัสถึงกลิ่นอายเช่นนั้นมาก่อนเลย
“จ้าวอสูรเจ็ดดารา?” ติงปู้ต้ากล่าวพลางหน้าถอดสี
“นั่นมันอะไรน่ะ? ดาวมารงั้นเหรอ? ทำไมผมกลับสัมผัสได้ถึงพลังปราณภูตผีกลืนกินศพจากคนพวกนี้กันเล่า?” เฉินผิงเอ่ยถามขึ้นมา
“คนพวกนี้ไม่ใช่คนอีกต่อไปแล้วครับ คุณเฉิน พวกมันเป็นแค่ซากศพเท่านั้นแหละ” ติงปู้ต้าอธิบาย
“ซากศพงั้นรึ?” เฉินผิงรู้สึกสับสน เขาไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าซากศพสามารถแผ่กลิ่นอายน่าสะพรึงกลัวออกมาได้อย่างไร และพวกมันถึงกับสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างไรกัน
“เรื่องมันยาวน่ะครับ คุณเฉิน แต่จ้าวอสูรเจ็ดดาราไม่ได้หมายถึงคนพวกนี้หรอก มันหมายถึงคนที่ควบคุมคนพวกนี้ต่างหากล่ะครับ จ้าวอสูรเจ็ดดาราคือผู้ฝึกวิชามาร เขามุ่งความสนใจไปที่การควบคุมร่าง คล้ายๆ กับราชาซากศพของราชาพิษนั่นแหละ ราชาพิษจะใช้กู่ฉงควบคุมความนึกคิด แต่จ้าวอสูรเจ็ดดาราจะใช้พลังจิต นอกเหนือไปจากนั้น หุ่นเชิดผีดิบของจ้าวอสูรเจ็ดดาราสามารถอยู่ในรูปแบบใดก็ได้ ตราบใดที่เป็นซากศพ จ้าวอสูรเจ็ดดาราก็สามารถควบคุมมันได้ แต่จ้าวอสูรเจ็ดดาราหายตัวไปหลายปีแล้ว เช่นนั้นทำไมจู่ๆ หุ่นเชิดผีดิบถึงได้ปรากฎตัวขึ้นที่นี่เล่า? ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อดูจากกลิ่นอายของพวกมันแล้ว อย่างน้อยๆ ก็ต้องมีเจ้ายุทธ์ถึงสี่คน” ติงปู้ต้าอธิบายด้วยสีหน้าสับสน
หลังจากฟังคำอธิบายของเขาแล้ว เฉินผิงก็พลันเข้าใจขึ้นมาทันที ฉันไม่แปลกใจเลยที่คนพวกนี้จะมีพลังปราณภูตผีกลืนกินศพอยู่ภายในกลิ่นอายของพวกมันด้วย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...