หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1296

ในขณะเดียวกัน ทางด้านหลังของหมู่บ้านคนโฉด หลังจากเอาชนะหุ่นเชิดผีดิบมาได้แล้ว เฉินผิงก็รีบมุ่งหน้าไปที่จิงตู

ไม่ว่าเขาจะทำได้สำเร็จหรือไม่ เขาก็ต้องลองดู ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะไม่ค่อยมีความหวังมากเท่าใดนัก แต่เขาก็ต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะเขาไม่อยากเห็นซูอวี่ฉีต้องเจ็บปวด

ขณะเดียวกันในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ จู้จื่อซานก็ค่อยๆ หลับตาลง ขณะที่สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด

ท่ามกลางหุ่นเชิดผีดิบทั้งเจ็ดตน มีอยู่สี่คนที่เป็นถึงเจ้ายุทธ์ แต่พวกมันกลับไม่สามารถสังหารเฉินผิงได้

“บัดซบเอ๊ย พวกมันรอให้เฉินผิงอยู่ตามลำพังแล้วค่อยลงมือกับมันไม่ได้หรือไงกัน? ทำไมพวกมันต้องไปที่หมู่บ้านคนโฉดกันด้วยวะ? ไอ้เจ้าพวกโง่!” จู้จื่อซานตวาด แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะหุ่นเชิดผีดิบไม่มีความนึกคิด พวกมันคงไม่สามารถคิดเรื่องพวกนั้นได้

ผู้อาวุโสอีกสองสามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ จู้จื่อซาน ไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ไม่ต้องยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว ไสหัวไปให้พ้น! พวกแกมันเศษสวะ!” จู้จื่อซานแผดเสียงใส่พวกเขา

ตอนนี้เฉินผิงบรรลุถึงระดับเจ้ายุทธ์แล้ว ผู้อาวุโสเหล่านี้มิใช่คู่ประมือของเฉินผิงอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นจึงทำให้จู้จื่อซานรู้สึกสิ้นหวังทุกครั้งเห็นพวกเขา

ผู้อาวุโสทั้งสามคนไม่กล้าพูดอะไรอีก พวกเขาก้มหน้าแล้วรีบตะลีตะลานออกไป

เมื่อพวกเขาเดินออกมาจากประตูหลักของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ หัวหน้าผู้อาวุโสก็พูดอย่างขุ่นเคือง

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ พวกเราเป็นถึงผู้อาวุโสของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เชียวนะ! กล้าดียังไงถึงปฏิบัติกับพวกเราแบบนี้?” ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงแววโทสะ เห็นได้ชัดว่ารู้สึกไม่พอใจกับท่าทีของจู้จื่อซาน

“ลืมมันไปเสียเถอะ ใครใช้ให้พวกเราไม่แกร่งพอกันเล่า ถึงพวกเราจะรวมพลังกัน พวกเราก็มิใช่คู่ประมือของเฉินผิงอีกต่อไปแล้วล่ะ” ผู้อาวุโสรองตอบพลางทอดถอนใจ

“เฉินผิงช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ มันถึงกับฝากฉันมาบอกประธานจู้ด้วยว่า มันจะถ่อมาที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เอง!” เมื่อนึกถึงตอนที่เผชิญหน้ากับเฉินผิง ผู้อาวุโสสามก็ถึงกับเสียงสั่น

“หึ! มันประเมินตัวเองสูงเกินไปแล้ว! หลังจากสังหารหนิงต้าไห่ ก็นึกว่าตัวเองไร้เทียมทานแล้วงั้นรึ?” ผู้อาวุโสรองยิ้มเยาะ