หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1296

ในขณะเดียวกัน ทางด้านหลังของหมู่บ้านคนโฉด หลังจากเอาชนะหุ่นเชิดผีดิบมาได้แล้ว เฉินผิงก็รีบมุ่งหน้าไปที่จิงตู

ไม่ว่าเขาจะทำได้สำเร็จหรือไม่ เขาก็ต้องลองดู ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะไม่ค่อยมีความหวังมากเท่าใดนัก แต่เขาก็ต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะเขาไม่อยากเห็นซูอวี่ฉีต้องเจ็บปวด

ขณะเดียวกันในสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ จู้จื่อซานก็ค่อยๆ หลับตาลง ขณะที่สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด

ท่ามกลางหุ่นเชิดผีดิบทั้งเจ็ดตน มีอยู่สี่คนที่เป็นถึงเจ้ายุทธ์ แต่พวกมันกลับไม่สามารถสังหารเฉินผิงได้

“บัดซบเอ๊ย พวกมันรอให้เฉินผิงอยู่ตามลำพังแล้วค่อยลงมือกับมันไม่ได้หรือไงกัน? ทำไมพวกมันต้องไปที่หมู่บ้านคนโฉดกันด้วยวะ? ไอ้เจ้าพวกโง่!” จู้จื่อซานตวาด แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะหุ่นเชิดผีดิบไม่มีความนึกคิด พวกมันคงไม่สามารถคิดเรื่องพวกนั้นได้

ผู้อาวุโสอีกสองสามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ จู้จื่อซาน ไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ไม่ต้องยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว ไสหัวไปให้พ้น! พวกแกมันเศษสวะ!” จู้จื่อซานแผดเสียงใส่พวกเขา

ตอนนี้เฉินผิงบรรลุถึงระดับเจ้ายุทธ์แล้ว ผู้อาวุโสเหล่านี้มิใช่คู่ประมือของเฉินผิงอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นจึงทำให้จู้จื่อซานรู้สึกสิ้นหวังทุกครั้งเห็นพวกเขา

ผู้อาวุโสทั้งสามคนไม่กล้าพูดอะไรอีก พวกเขาก้มหน้าแล้วรีบตะลีตะลานออกไป

เมื่อพวกเขาเดินออกมาจากประตูหลักของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ หัวหน้าผู้อาวุโสก็พูดอย่างขุ่นเคือง

“มันจะมากเกินไปแล้วนะ พวกเราเป็นถึงผู้อาวุโสของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เชียวนะ! กล้าดียังไงถึงปฏิบัติกับพวกเราแบบนี้?” ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยด้วยน้ำเสียงแฝงแววโทสะ เห็นได้ชัดว่ารู้สึกไม่พอใจกับท่าทีของจู้จื่อซาน

“ลืมมันไปเสียเถอะ ใครใช้ให้พวกเราไม่แกร่งพอกันเล่า ถึงพวกเราจะรวมพลังกัน พวกเราก็มิใช่คู่ประมือของเฉินผิงอีกต่อไปแล้วล่ะ” ผู้อาวุโสรองตอบพลางทอดถอนใจ

“เฉินผิงช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ มันถึงกับฝากฉันมาบอกประธานจู้ด้วยว่า มันจะถ่อมาที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เอง!” เมื่อนึกถึงตอนที่เผชิญหน้ากับเฉินผิง ผู้อาวุโสสามก็ถึงกับเสียงสั่น

“หึ! มันประเมินตัวเองสูงเกินไปแล้ว! หลังจากสังหารหนิงต้าไห่ ก็นึกว่าตัวเองไร้เทียมทานแล้วงั้นรึ?” ผู้อาวุโสรองยิ้มเยาะ

“อืม ฉันรู้แล้วน่า ฉันไม่ได้ตาบอดสักหน่อย” ผู้อาวุโสใหญ่ถลึงตามองเขา “พวกเราควรจะออกไปได้แล้ว แค่แสร้งทำเป็นว่าพวกเราไม่เห็นมันก็พอ แกอยากจะเป็นแพะรับบาปหรือไง?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้อาวุโสรองก็ส่ายหน้า ดังนั้นผู้อาวุโสทั้งสามคนจึงรีบตะลีตะลานออกไป พลางแสร้งทำเป็นว่าพวกเขาไม่เห็นเฉินผิง

ตรงประตูทางเข้าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ มีองครักษ์สองนายกำลังยืนอยู่ทั้งสองประตู องครักษ์ทั้งคู่ต่างอยู่ในระดับปรมาจารย์ยุทธ์กันทั้งคู่

ควรทราบว่าปรมาจารย์ยุทธ์ในเมืองเล็กๆ มีสถานะสูงส่งและตามหลักจะได้รับการปฏิบัติเยี่ยงราชา แต่ในสถานที่แห่งนี้ พวกเขากลับเป็นได้เพียงแค่องครักษ์เท่านั้น

ทว่าปรมาจารย์ยุทธ์ทั้งสองคนกลับไม่ปริปากบ่นสักคำ เพราะผลประโยชน์ของการที่พวกเขาสามารถเข้าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ทำให้พวกเขาได้รับทรัพยากรสำหรับการฝึกบำเพ็ญฌานอันหามีผู้ใดเสมอเหมือน

แต่ถึงจะมีระดับฝีมือรุดหน้าและต้องพึ่งพาอาศัยทรัพยากรสำหรับการฝึกบำเพ็ญฌานมากขึ้นเรื่อยๆ ทว่าองครักษ์ทั้งสองนายก็ยังคงเป็นแค่องครักษ์ตรงประตูทางเข้าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เท่านั้น

“เมื่อสักครู่ผู้อาวุโสทั้งสามเพิ่งจะถูกตวาดไปหยกๆ ดูเหมือนประธานจู้จะอารมณ์ไม่สู้ดี พวกเราอย่าไม่ล่วงเกินเขาจะดีกว่านะ” องครักษ์คนหนึ่งกล่าวกับองครักษ์อีกคน