หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1297

“สถานะของผู้อาวุโสพวกนั้นนับวันก็ยิ่งต่ำเตี้ยลงเรื่อยๆ ประธานจู้ถึงขนาดตวาดใส่พวกเขาโดยไร้เหตุผล อย่างไรเสีย การเป็นผู้อาวุโสดูเหมือนจะไม่ใช่งานง่ายๆ เลยนะ” องครักษ์อีกคนกล่าวอย่างละเหี่ยใจ

“นายรู้ไหมว่าหมู่นี้ประธานจู้มักจะออกไปข้างนอกบ่อยๆ? และทุกครั้งที่เขากลับมาก็จะพาเจ้ายุทธ์พวกนั้นมาด้วย ฉันสงสัยว่าเขาไปหาคนพวกนั้นมาจากที่ไหนกัน”

“ฉันไม่แปลกใจเลยที่ผู้อาวุโสพวกนั้นมักจะถูกตวาดอยู่เรื่อย นั่นก็เพราะสถานะของพวกเขาชักจะต่ำเตี้ยลงทุกทีๆ ดูเหมือนว่าการมีพลังอันยากที่จะต่อต้านจะมีความสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด”

“ถูกต้องแล้วล่ะ ฉันคิดว่าอีกไม่นานผู้อาวุโสกับผู้บริหารพวกนี้คงได้ถูกสับเปลี่ยนตัวเป็นแน่ นับตั้งแต่ผู้อำนวยการกั๋วจากไป ก็ไม่มีใครสามารถเข้ามาแทนที่ได้เลย”

ระหว่างที่องครักษ์ทั้งสองนายกำลังพูดคุยกัน จู่ๆ พวกเขาก็สัมผัสได้ถึงกระไอเยียบเย็นที่แล่นลงมาตามกระดูกสันหลังของตน ราวกับมีเจตจำนงสังหารพุ่งตรงมาที่พวกเขา จู่ๆ พวกเขาก็พลันตัวสั่นสะท้านขึ้นมาทันทีจึงพากันกวาดสายตามองไปรอบๆ

จากนั้นองครักษ์ทั้งสองคนก็เห็นเงาร่างหนึ่งค่อยๆ ปรากฏสู่สายตา แล้วก้าวเดินด้วยฝีเท้ามั่นคงเข้ามาที่อาคารสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! แกเป็นใครกัน? นี่เป็นเขตของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามาที่นี่เป็นอันขาด” องครักษ์คนหนึ่งตะโกนใส่เฉินผิง

เฉินผิงไม่สะทกสะท้าน เขายังคงก้าวเดินไปข้างหน้าโดยไม่พูดอะไรเลย

พฤติกรรมของเขาสร้างความขุ่นเคืองให้แก่องครักษ์ทั้งสองนาย

“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ! มิฉะนั้นก็อย่าโทษที่พวกเราไม่ปรานีก็แล้วกัน!” องครักษ์อีกคนตะโกน

จากนั้นเฉินผิงก็หยุดเดิน แล้วค่อยๆ เบนสายตามามององครักษ์ทั้งสองนาย

ในยามนั้น เมื่อองครักษ์ทั้งสองนายสบประสานสายตากับเฉินผิง พวกเขาก็รู้สึกเย็นเฉียบไปทั่วทั้งตัวราวกับว่าพวกเขาร่วงลงไปในโพรงน้ำแข็ง

“ฉันจะให้โอกาสพวกแกสองคน รีบไสหัวไปเสียเดี๋ยวนี้ซะ” เฉินผิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

องครักษ์ทั้งสองนายต่างรู้สึกตื่นตะลึง พวกเขาแลกเปลี่ยนสายตากันก่อนจะเอ่ยถามขึ้นมาว่า “แกเป็นใครกัน? ทำไมแกถึงได้บุกเข้ามาในเขตของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้?”

“ฉันคือเฉินผิง” เฉินผิงค่อยๆ เอ่ยชื่อตัวเองออกมา

หลังจากเขาแนะนำตัวแล้ว องครักษ์ทั้งสองนายดวงตาเบิกกว้างแล้วกลืนน้ำลายอยู่ซ้ำๆ

พวกเขาตัวสั่นอย่างไม่อาจควบคุมได้ จากนั้นก็มีคนหนึ่งที่ไม่สามารถกลั้นปัสสาวะได้อีกต่อไป

เฉินผิงเหลือบตามองพวกเขาด้วยความดูแคลน ก่อนจะเดินเข้าไปในอาคารสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

“ดูเหมือนว่าสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะซุกซ่อนพลังบางอย่างเหมือนฉันคาดเอาไว้เลย พวกมันแข็งแกร่งมากกว่าที่เห็นโดยผิวเผินมากทีเดียว” เฉินผิงพึมพำกับตนเอง

แต่ในเมื่อเขามาถึงแล้ว เขาก็จะไม่ถอยหลังเป็นอันขาด

เมื่อเดินลึกเข้าไปในอาคารสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ เขาก็เจอลานสนามที่เต็มไปด้วยบ้านเรือนแบบโบราณเป็นอย่างแรก หลังจากเดินผ่านซุ้มประตู เขาก็มาถึงห้องโถงอันมีลักษณะคล้ายกับโพรงถ้ำที่มีห้องจำนวนมากอยู่ทางซ้ายมือและขวามือ

เฉินผิงรู้สึกว่าช่างแปลกประหลาดนัก เพราะจนป่านนี้ก็ยังไม่พบเจอใครสักคน

เขาสำรวจดูสิ่งรอบข้างระหว่างที่กำลังยืนอยู่กลางห้องโถง พลางคิดว่าจะใช้ปราณสัมผัสสำรวจเพิ่มเติม แต่สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิดดังกล่าวไป

แทนที่จะเปลืองพลังของตนเอง เฉินผิงคิดว่าเขาควรจะเรียกชื่อของจู้จื่อซานให้สุดเสียง

เขาเชื่อว่าจู้จื่อซานจะต้องทราบเรื่องที่เขามาถึงแล้ว มิฉะนั้นคงไม่เหมาะสมนักที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ไม่ได้มอบหมายให้ใครมาพิทักษ์ศูนย์บัญชาการ มิหนำซ้ำยังปล่อยให้มีคนมาเดินตุหรัดตุเหร่อยู่ด้านในอีกต่างหาก

“ไอ้เฒ่าจู้จื่อซาน ออกมาซะ! ฉันมาทวงคนกลับคืนแล้ว!” เฉินผิงแผดเสียงให้ดังที่สุดเท่าที่เขาจะสามารถทำได้ จากนั้นเสียงของเขาก็ดังก้องไปทั่วทั้งห้องโถง