หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1298

ทันทีที่เฉินผิงร้องตะโกน ก็มีคนตะคอกออกมาว่า “ใครมันไม่กลัวตาย? กล้าดียังไงถึงได้บุกรุกเข้ามาในเขตของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้!”

จากนั้นผู้ฝึกยุทธ์กว่าสิบคนที่สวมชุดดำปักตราสัญลักษณ์ของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ ก็โผล่พรวดออกมาจากห้องทั้งสองฝั่ง พวกเขาต่างมีพลังอันแกร่งกล้ายิ่ง

เฉินผิงกวาดสายตามองผู้คน จากนั้นก็แค่นเสียงขึ้นมาว่า “จู้จื่อซานอยู่ที่ไหน? บอกให้มันไสหัวออกมาซะ อย่าบอกฉันนะว่ามันกำลังมุดหัวอยู่ที่ไหนสักแห่งราวกับคนขี้ขลาดตาขาวอยู่น่ะ”

“บังอาจ! กล้าดียังไงถึงได้มามาล่วงเกินประธานจู้? แกเบื่อหน่ายชีวิตแล้วใช่ไหม?” ผู้ใต้บังคับบัญชาของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้คนหนึ่งตะคอกใส่

ผู้ใต้บังคับบัญชากุมดาบคู่ในมือของตนเอง เตรียมที่จะกระโจนเข้าจู่โจมเฉินผิง

“พอได้แล้ว!” มีเสียงของคนผู้หนึ่งดังขึ้นมาจากพื้นที่ชั้นในสุดของอาคาร

หลังจากนั้นไม่นาน จู้จื่อซานก็ค่อยๆ เดินออกมา

“ประธานจู้!” เมื่อเห็นเขาแล้ว คนชุดดำทั้งหมดต่างก็แสดงความเคารพ

“เฉินผิง ฉันนึกว่าแกล้อเล่นเสียอีก ไม่คาดคิดเลยว่าแกจะกล้าบุกเข้ามาในศูนย์บัญชาการของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ หลังจากสังหารหนิงต้าไห่แล้ว แกคิดว่าตัวเองไร้เทียมทานจริงๆ รึไง? แต่ฉันก็ต้องยอมรับว่าแกค่อนข้างมีฝีมือทีเดียว ไม่น่าสงสัยเลยที่แกจะเป็นผู้มีพรสวรรค์โดดเด่นที่สุดท่ามกลางยุวชนผู้ฝึกยุทธ์ แต่ช่างน่าเสียดายที่แกมันโอหังมากเสียจนกล้าบุกเข้ามาในที่แห่งนี้” จู้จื่อซานมองเฉินผิงด้วยสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

เฉินผิงจ้องมองจู้จื่อซานด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นก็เริ่มแผ่กลิ่นอายสังหาร “ฉันมาที่นี่เพื่อทวงเอาคนกลืบคืน ไม่ได้มาฟังแกพูดพล่ามไร้สาระ”

เมื่อกล่าวจบ พลังที่น่าสะพรึงกลัวของเฉินผิงก็พลันโอบล้อมทั่วทั้งห้องโถงเอาไว้

เมื่อคนจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ต่างสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสังหาร พวกเขาก็ถึงกับหน้าถอดสี

ในขณะเดียวกัน จู้จื่อซานก็เก็บสีหน้าดูแคลนกลับไปพลางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อยากได้คนกลับคืนงั้นเหรอ? แกพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ?”

“เลิกเสแสร้งเสียทีเถอะน่า คนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จับตัวแฟนของฉันไป แกบังอาจแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวงั้นรึ?”

เฉินผิงรู้สึกเดือดดาลกับท่าทางของจู้จื่อซาน เขาถึงกับตัวสั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธจนดวงตาเปลี่ยนเป็นกลัดเลือด

แสงสีทองพลันปะทุขึ้นมา จากนั้นเกล็ดก็ปกคลุมทั่วทั้งร่างของเฉินผิง

คนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ถูกพลังอันน่าพรั่นพรึงของเฉินผิงครอบงำเอาไว้

“แกพูดเรื่องอะไร? ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย ฉันหวังว่าแกจะไม่ใส่ร้ายสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้นะ”

พวกเขาหน้าเผือดสี บางคนถึงกับร่างแหลกสลายเพราะพลังอันน่าคร้ามเกรง

“แกกล้าดียังไง!”

หลังจากได้เห็นความอหังการของเฉินผิงแล้ว จู้จื่อซานก็ดวงตาเบิกโพลง จากนั้นเขาก็เขวี้ยงหมัดใส่ฝ่ายหลัง

“แกจู่โจมใสฉันได้ทันเวลาพอดี วันนี้ฉันจะฆ่าแกซะ!”

เฉินผิงกัดฟันแน่น แสงสีทองสว่างสุกใสส่องแสงสว่างวูบขึ้นมาบนกำปั้นของเขา จากนั้นเขาก็เขวี้ยงหมัดออกไปเช่นเดียวกัน

พลังมังกรอันน่าหวาดหวั่นระเบิดออกมาจากกำปั้นของเฉินผิง ขณะที่มันปะทะเข้ากับหมัดของจู้จื่อซาน

ตู้ม!

บังเกิดเสียงดังอึกทึกอันเป็นผลมาจากแรงสั่นสะเทือนของอาคารทั้งหลัง พลังลมปราณที่แผ่ออกมาได้คร่าชีวิตคนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้โดยรอบ

โลหิตสาดกระเซ็นและเกิดเสียงภูตผีคร่ำครวญหมาป่าเห่าหอนดังก้องกังวาน สมาชิกคนที่เหลือต่างวิ่งหนีเอาตัวรอดอย่างสุดกำลัง