หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1300

เฉินผิงมองทั้งสี่คนที่สวมใส่ชุดเหมือนกัน มิหนำซ้ำยังมีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลงกันอีกต่างหาก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพวกเขาเป็นแฝดสี่

แต่การที่ทั้งสี่คนนี้ต่างอยู่ในระดับเจ้ายุทธ์ ทำให้สีหน้าของเฉินผิงกลายเป็นเคร่งขรึม

“พวกแกเป็นใครกัน? จู้จื่อซานอยู่ที่ไหน?” เฉินผิงเอ่ยถามทั้งสี่คน

“แกไม่จำเป็นต้องรู้ตัวตนของพวกเราหรอก สิ่งเดียวที่แกควรจะรู้ก็คือพวกเราสี่คนเป็นสาเหตุการตายของแกยังไงเล่า!” หนึ่งในนั้นตอบ

หลังจากได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็รู้สึกเดือดดาลขึ้นมาทันที “แม่งเอ๊ย จู้จื่อซาน! ไอ้แก่จอมขี้โกง ถ้าแกไม่ใช่คนขี้ขลาดตาขาว ก็จงออกมาซะ!”

“แกเลิกตะโกนได้แล้ว ถ้าแกสามารถฆ่าพวกเราได้ ประธานจู้ก็จะก็ย่อมต้องออกมาแน่”

หลังจากกล่าวจบ สี่คนพี่น้องก็ปลดปล่อยกลิ่นอายของตนเองพร้อมๆ กัน จากนั้นแสงสว่างชั้นหนึ่งก็โอบล้อมร่างของพวกเขาไว้

แต่กลิ่นอายของพวกเขากลับมีสีสันแตกต่างกันไป อันเป็นการบ่งบอกถึงความแตกต่างของเคล็ดวิชาที่พวกเขาฝึกฝน

พี่ใหญ่เหล่าต้ายิ้ม “แกจะเลือกจบชีวิตตัวเอง หรือว่าอยากให้เกียรติพวกเราได้ลงมือทำดีล่ะ? ถ้าหากแกเลือกที่จะลงมือเอง แกก็จะตายแบบไม่ทรมาน แต่ถ้าแกอยากให้พวกเราลงมือ แกจะทรมานเอานะ...”

“พี่ใหญ่ มัวแต่พูดพล่ามไร้สาระกับมันอยู่ทำไมกัน? ดูผิวนุ่มละมุนของมันสิ ถึงพวกเราต้องฆ่ามัน พวกเราก็น่าจะได้เล่นสนุกเสียก่อนสิ” พี่สามเหล่าซานเผยสีหน้าสัปดน

เมื่อได้ยินพวกเขาพูด เฉินผิงอดมิได้ที่จะตัวสั่น เขาจึงมองสี่คนพี่น้องพลางกล่าวว่า “พวกแกมันน่าขยะแขยงเสียจริงๆ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าพวกแกสี่คนที่เพิ่งจะเลื่อนขึ้นสู่ระดับเจ้ายุทธ์จะกล้าพูดเรื่องไร้ยางอายพรรค์นั้นออกมา”

เมื่อพูดจบ เขาก็ก้าวมาข้างหน้าแล้วเปล่งแสงสีทองออกมา

ในยามนั้นเอง เฉินผิงก็มองสี่คนพี่น้องด้วยสายตาดูแคลนราวกับเทพสงครามผู้สูงส่งและเกรียงไกร

“หึ! ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเอาเสียเลย ฉันน่าจะส่งแกไปลงนรกเสียเดี๋ยวนี้เลย!”

น้องสี่เหล่าซื่อแค่นเสียง ก่อนจะพุ่งเข้าใส่เฉินผิงพร้อมซัดพลังลมปราณใส่ฝ่ายหลัง

“เหล่าซื่อ ระวังตัวด้วย ไอ้เด็กคนนี้มันมีสมบัติวิเศษติดตัวเยอะทีเดียว” เหล่าซานตะโกนบอก

“ไม่ต้องห่วง!” เมื่อเหล่าซื่อมาถึงตรงหน้าเฉินผิงแล้วก็ซัดฝ่ามือเข้าที่หัวไหล่ของฝ่ายหลัง ดูเหมือนคิดจะทำให้เฉินผิงทนไม่ไหวแทนที่จะสังหารเฉินผิงให้ตายทันที

“พวกแกมันเอะอะเสียจริง!”

ตู้ม!