หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 132

เฉินผิงเผชิญหน้ากับคนสิบกว่าคน แต่ก็ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ไม่ขยับตัวแม้แต่น้อย แม้บนใบหน้าก็ยังคงเป็นสีหน้าแบบเดิม!

เขาเพียงแค่หยิบถั่วลิสงจานหนึ่งจากบนโต๊ะขึ้นมา จากนั้นก็กำไว้หนึ่งมือ แล้วโยนใส่สิบกว่าคนที่กำลังพุ่งเข้ามา!

เมื่อเห็นเฉินผิงโยนถั่วลิสงใส่ สีหน้าของสิบกว่านั้นเต็มไปด้วยการเหยียดหยาม ไม่มีใครหลบแม้แต่คนเดียว!

ถั่วลิสงกระทบบนตัวจะสร้างความเจ็บปวดได้ที่ไหนกัน

แต่เพียงไม่นาน พวกเขาสิบกว่าคนนี้ก็ต้องเสียใจ!

เพราะพวกเขารู้สึกว่า ถั่วลิสงที่กระทบลงบนตัวนั้น แรงราวกับถูกลูกกระสุนยิงเจาะ พวกเขาสั่นไปทั้งตัว จากนั้นก็ล้มลงไปบนพื้นระเนระนาด บนตัวต่างปรากฏแผลเจาะที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุด!

เมื่อเห็นภาพนี้ ผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วมคนนั้นก็ตะลึงอย่างมาก ตัวเขาเหมือนถูกสะกดไว้ไม่ให้ขยับ ทำได้แค่ยืนมองลูกน้องที่ร้องโหยหวนอยู่ตรงหน้า!

“นี่…นี่มันอะไรกัน” ผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วมกลืนน้ำลายอย่างแรง!

อู๋อีฟานไม่ได้ตอบกลับเขา เพราะในตอนนี้เธอก็ตะลึงไปเหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าเฉินผิงจะเก่งขนาดนี้ อู๋อีฟานหันไปหาหวังหันหันตามสัญชาตญาณ เธอหวังว่าหวังหันหันจะอธิบายกับเธอหน่อย ว่าเฉินผิงคนนี้มันยังไงกันเนี่ย!

ขณะนี้สีหน้าของหวังหันหันเองก็งุนงงเหมือนกัน ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าเฉินผิงมีความสามารถแบบนี้อยู่ แค่ใช้ถั่วลิสงกำมือเดียว ก็จัดการคนสิบกว่าคนให้ล้มได้ นี่มันช่างเหลือเชื่อจริงๆ!

“นายยังจะเอาฉันให้ตายไหม” เฉินผิงมองผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วมแล้วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ชายคนนั้นขยับลูกกระเดือกเหมือน อยากจะพูดอะไร แต่พอเห็นสีหน้าที่เรียบเฉยของเฉินผิง เขากลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ!

พอได้ยินคำว่าพี่สยง เฉินผิงกลับยิ้มออกมา เมื่อกี้เขาเพิ่งจะออกจากห้องทำงานของเลี่ยวเฝยสยง ไม่คิดว่าเดี๋ยวจะได้เจอหน้ากันอีกแล้ว!

“งั้นก็ได้ ฉันจะรอดู ว่าพี่สยงที่นายพูดจะทำให้ฉันตายยังไง…”

เฉินผิงพูดด้วยสีหน้าที่เหยียดหยาม!

ส่วนอู๋อีฟานที่อยู่ข้างๆ พอได้ยินคำว่าพี่สยง ก็กลัวจนหน้าถอดสี รีบส่งสายตาให้หวังหันหัน จากนั้นก็พูดเบาๆ ที่ข้างหูเธอ “หันหัน เธอรีบเตือนเฉินผิงเร็ว พวกเราไปกันเถอะ อย่าคิดว่าตนเองมีความสามารถหน่อยก็ไม่กลัวใครทั้งนั้น ฉันจะบอกอะไรให้ พี่สยงคนนี้เป็นมือขวาของเฝิงซื่อไห่ หัวหน้าองค์กรมังกรแดงเชียวนะ ต่อสู้เก่ง แถมยังโหดเหี้ยมอำมหิต ถ้าหากเขามาจริงๆ ละก็ เฉินผิงจะต้องตายแน่ๆ…”

หวังหันหันได้ยินแบบนั้น ก็ตกใจกลัวไม่น้อย เธอพยักหน้าเบาๆ จากนั้นเดินไปข้างเฉินผิงแล้ว พูดเสียงเบา “พี่เฉินผิง พวกเราไปกันเถอะ ดึกมากแล้ว…”