หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1320

“ผมจะต้องช่วยคุณออกมาให้ได้!” เฉินผิงแผดเสียงร้องพลางฟันไปที่ลูกกรงอย่างแรง

แคร๊ง! แคร๊ง! แคร๊ง!

คลื่นกระแทกจากแรงปะทะให้ความรู้สึกราวกับทั่วทั้งคุกใต้ดินกำลังจะถล่ม แต่ลูกกรงกลับยังมิได้รับความเสียหาย

ในขณะเดียวกัน ในคุกมืดที่อยู่ในซอกมุมที่ลึกที่สุดของคุกใต้ดิน คนผู้หนึ่งที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นก็พลันลืมตาขึ้นมาทันที

คนผู้นั้นฉีกยิ้มพลางเปล่งแสงสีเขียวออกมาจากดวงตา ก่อนที่จะหลับตาลงในชั่วอึดใจถัดมา

เฉินผิงถึงกับตัวสั่นเพราะเขาสัมผัสได้ถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัว ทว่ามันก็คงอยู่เพียงชั่ววินาที

เขามิได้คิดมาก เพราะเรื่องสำคัญของเขาก็คือการพาซูอวี่ฉีออกไปจากตรงนั้น

หลังจากจู่โจมใส่ลูกกรงไปหลายครั้ง เฉินผิงก็เหงื่อกาฬแตกพลั่ก แต่พลังโจมตีของเขาก็ไม่แม้แต่จะทิ้งร่องรอยเอาไว้บนนั้น

“คุกใต้ดินของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แข็งแกร่งเอาเรื่อง ดังนั้นฉันไม่คิดว่าคุณจะสามารถแหกลูกกรงไปได้หรอก อีกไม่นานจะมีคนมาแล้ว ฉะนั้นคุณควรจะรีบหนีไปเสียตั้งแต่ตอนนี้! ขอเพียงฉันรู้ว่าคุณปลอดภัยดี ฉันก็วางใจแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะ เฉินผิง!” ซูอวี่ฉีกล่าว แต่เฉินผิงกลับถูกความสิ้นหวังบังตาจนไม่สนใจเธอโดยสิ้นเชิง

เฉินผิงกัดปลายลิ้นแล้วถ่มโลหิตลงบนกระบี่พิฆาตมังกรด้วยแววตาโหดเหี้ยม

เสียงมังกรคำรามดังขึ้นก่อนที่กระบี่จะเริ่มสั่นอย่างรุนแรง

“เฉินผิง คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” เมื่อเห็นสิ่งที่เขาทำ ซูอวี่ฉีก็กล่าวด้วยความตกตะลึง

เฉินผิงสิ้นหวังมากเสียจนยอมเผาแก่นโลหิตของตนเองซึ่งอาจจะก่อให้เกิดความเสียหายต่อร่างกายอย่างสาหัส ในกรณีเลวร้ายที่สุดที่ ก็อาจจะทำให้เขาพิการไปชั่วชีวิต

แต่เฉินผิงดูเหมือนจะไม่ได้ยินเธอเลย มิหนำซ้ำยังเอาแต่ฟันที่ลูกกรงราวกับอสูรคลั่ง

ฝ่ามือของเขาเริ่มมีเลือดออกจากแรงสั่นสะเทือน หลังจากฟันไปหลายสิบครั้ง แต่ลูกกรงก็ช่างแข็งแกร่ง

ฉันพยายามทุกวิถีทางแล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถแหกคุกช่วยอวี่ฉีออกไปได้... ดูเหมือนสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้จะแข็งแกร่งยิ่งกว่าที่ฉันคิดไว้มากทีเดียว