หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1321

“อวี่ฉี...”

ยามที่เขาจ้องมองเธอ สายตาของเฉินผิงก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและลังเลใจ

“ไปเสียตั้งแต่ตอนนี้! รีบไปซะ!” ซูอวี่ฉีขอร้องเขาอย่างสิ้นหวัง

“อวี่ฉี ไม่ต้องห่วงนะ ผมย่อมต้องกลับแน่! ผมสัญญา!” เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแฝงเจตนาร้ายที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เฉินผิงก็พึมพำลอดไรฟันออกมา

จากนั้นเขาก็โยนวงแหวนจักรวาลขึ้นกลางอากาศ แล้วกระโดดเข้าไปในหลุมดำที่ก่อตัวขึ้นในสถานที่แห่งนั้น

เมื่อเห็นเฉินผิงเข้าไปในหลุมดำซึ่งหายไปในไม่กี่วินาทีต่อมา ซูอวี่ฉีก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

หลังจากเฉินผิงหายไปแล้ว จู้จื่อซานก็มาถึงพร้อมกับคนของเขา เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่หลงเหลืออยู่ในอากาศ สีหน้าของเขากลับเหยเกยิ่งนัก

“หึ! ไอ้เด็กนั่นมันถึงกับหนีไปได้! ถ้าฉันเห็นมันอีกครั้ง ฉันจะต้องฆ่ามันแน่!”

จากนั้นจู้จื่อซานก็หันไปทางซูอวี่ฉีพลางพูดต่อไปว่า “เธอจงเป็นเด็กดีอยู่ที่นี่เสียเถอะ ไม่มีทางที่เธอจะหนีไปจากที่นี่ได้หรอก อย่าแม้แต่จะคิดเลย!”

ซูอวี่ฉีมองเขาด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่พูดอะไรสักคำ เธอรู้อยู่เต็มอกว่าเฉินผิงจะพาเธอออกไปจากที่นั่นแล้วทำลายสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้เข้าสักวัน

เฉินผิงไม่ใช่คนประเภทที่จะทำร้ายใครโดยไม่มีเหตุผล แต่ถ้าหากถูกข่มขู่คุกคาม เขาก็คงจะถึงขนาดสังหารล้างตระกูลเลยก็ได้

พวกเขาหารู้ไม่ว่า ในตอนนั้นเขายังคงยืนอยู่ในตรอกข้างอาคารสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

กระทั่งเขาได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวบางอย่างจึงได้รีบจากไป

หลังจากเฉินผิงจากไปแล้ว จู้จื่อซานก็พุ่งเข้ามา

“ประธานจู้ครับ เฉินผิงเพิ่งจะจากไป มันน่าจะใช้อุปกรณ์มิติเข้ามาในคุกใต้ดิน...” มีคนเอ่ยกับจู้จื่อซานหลังตรวจสอบดูบ้างแล้ว

“ส่งคนมาเสริมกำลังอารักขาบริเวณคุกใต้ดิน เพื่อไม่ให้มันใช้อุปกรณ์มิติเข้ามาได้อีก!” จู้จื่อซานสั่งการด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ต้าเหนิงถึงขนาดออกปากพูดแล้ว ย่อมหมายความว่าฉันเหลือเวลาอีกไม่มากนัก...

เขารอให้ทุกคนนั่งลงก่อนจะกล่าวขึ้นมาว่า “ทุกท่าน ผมเชิญพวกคุณมาในวันนี้ก็เพื่อหารือกันเรื่องที่พวกเราจะร่วมมือกันกำจัดเฉินผิงยังไง ไอ้เด็กเวรนั่นลอบเข้ามาได้อย่างน่าเหลือเชื่อแล้วก็มักจะลื่นหลุดมือผมไปเสียทุกครั้ง เอกสารปึกนี้ประกอบไปด้วยข้อมูลรายละเอียดเกี่ยวกับตัวมัน เอาไปดูสิครับ...”

จากนั้นจู้จื่อซานก็โบกมือให้ลูกน้องของตนเอง จากนั้นก็มีคนรับสำเนาเอกสารดังกล่าวไปแจกให้ทุกคน

ทุกคนค่อยๆ อ่านเนื้อหา แต่หลงจิ้งกั๋วเพียงแค่พลิกดูผ่านๆ เพราะเขาได้ตรวจสอบข้อมูบของเฉินผิงมาหลายครั้งแล้ว

ประมาณสิบนาทีให้หลัง ก็มีคนเอ่ยถามพลางขมวดคิ้วด้วยความสับสนว่า “ประธานจู้ คุณไม่คิดว่าชีวิตของเฉินผิงออกจากแปลกเกินไปหน่อยเหรอ? เขาเป็นคนธรรมดาสามัญมาโดยตลอด แต่จู่ๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิง หลังถูกปล่อยตัวออกจากคุก”

“ใช่ ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เขาเองก็สามารถที่จะกลายมาเป็นเจ้ายุทธ์ได้ในเวลาเพียงแค่ไม่กี่เดือน! เรื่องแบบนั้นออกจะน่าเหลือเชื่ออยู่บ้าง คุณไม่คิดงั้นเหรอครับ?” มีบางคนเอ่ยแทรกขึ้นมา

“ความก้าวหน้าของไอ้เด็กนี่ว่องไวเกินไป! แม้แต่ผู้ที่มีพรสวรรค์มากที่สุดก็ไม่สามารถเลื่อนระดับขั้นได้อย่างรวดเร็วถึงเพียงนั้นเลย! เฉินผิงจะต้องมีเคล็ดวิชาลับบางอย่างแน่”

“ผมจะรู้ไหมล่ะ? แม้แต่ผู้ฝึกยุทธ์ที่มีพรสวรรค์มากที่สุดก็ยังไม่สามารถดึงเอาพลังฝีมืออันบ้าคลั่งพรรค์นั้นออกมาได้เลย! บางทีเฉินผิงอาจจะได้รับคำชี้แนะจากผู้แกร่งกล้าสักคนก็ได้?”

ไม่นานนัก ทุกคนก็เริ่มแลกเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้