หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1331

หลายคนเห็นด้วยกับการวิเคราะห์ของจู้จื่อซาน ผู้ฝึกวิชามารพวกนั้นจะต้องมีทักษะความสามารถสูงและยังเชี่ยวชาญในด้านเวทมนต์คาถาอีกด้วย เพราะการจะควบคุมทั้งร่างกายและจิตใจของผู้อื่นนั้นต้องอาศัยความแข็งแกร่งอย่างมากทีเดียว

คุณชี่พยักหน้าเห็นด้วยกับประเด็นของจู้จื่อซาน “ที่คุณพูดมาก็มีเหตุผล มีความเป็นไปได้ที่แม้ว่าเราจะฆ่าผู้ฝึกวิชามารไปหลายคนแล้ว แต่พวกเขาล้วนมีทักษะสูง หลายคนซ่อนวิญญาณไว้นอกกาย เป็นไปได้ว่าวิญญาณเหล่านั้นจะเข้าไปครอบครองเอาร่างของผู้อื่นพร้อมกับฟื้นคืนชีพอย่างที่เราเห็น”

“อีกอย่างนะครับ” จู้จื่อซาน “คนธรรมดาบางคนถ้าหากถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิง พลังของพวกเขาก็จะมีมากขึ้น และวิญญาณก็จะถูกปลุกเร้าด้วยความกระหายเลือดที่น่าสะพรึงกลัวอีกด้วย พวกเขาจะมีทักษะในการดูดกลืน จากนั้นก็จะใช้มันเพื่อดูดกลืนแก่นของผู้อื่นเพื่อฝึกฝนตนเอง บางคนที่นั่งอยู่ในหมู่พวกเราก็เหมือนกัน จากคนที่เคยสงบเสงี่ยมเจียมตัวจู่ๆ ก็กลายเป็นคนที่มีพลังไม่ธรรมดาขึ้นมาได้ หลังจากได้เรียนรู้ทักษะการดูดกลืน”

ผู้ชุมนุมต่างตกตะลึงกับคำพูดของจู้จื่อซาน แต่ละคนต่างอยากรู้อยากเห็นว่าใครเป็นคนที่เขาพูดถึง ด้วยว่าเฉินผิงเองก็ไม่เคยเปิดเผยเรื่องนี้ต่อสาธารณชนมาก่อน

“ประธานจู้ คุณกำลังพูดถึงใครอยู่ครับ? หมายความว่ามีผู้ฝึกวิชามารแทรกซึมอยู่ในหมู่ของพวกเราอย่างนั้นเหรอ?”

จู้จื่อซานได้จัดเตรียมข้อมูลของเฉินผิงเอาไว้อย่างละเอียดแล้ว “ลองดูเอกสารเหล่านี้สิครับทุกท่าน แล้วจะเข้าใจมากขึ้น”

ฝูงชนมองดูเอกสารของเฉินผิงและหันหน้ามามองเขาด้วยความตกใจ

เฉินผิงมองสบตาผู้คนอย่างสงบ เพราะเขารู้ดีว่าไม่มีวิญญาณร้ายใดมาเข้าสิงตนเอง และเขาก็ไม่ได้เป็นผู้ฝึกวิชามารนั้นอีกด้วย

“ผมมั่นใจว่าทุกคนรู้ว่าผมกำลังพูดถึงเฉินผิง” จู้จื่อซานประกาศก้องหลังจากจ้องมองเฉินผิงอย่างเย็นชา “เขาสำเร็จเป็นเจ้ายุทธ์ได้ภายในเวลาไม่กี่เดือน มันจะมีคนเก่งแบบนี้อยู่ในโลกได้ยังไงกันล่ะ?”

“ก็ผมมันคนมีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา คุณนี่มันพวกขี้อิจฉาหรือเปล่านะ ใครก็ก้าวหน้าได้ในเวลาไม่กี่เดือนถ้าคุณมีความชำนาญมากพอ” เฉินผิงพูดกับจู้จื่อซานด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอันร้ายกาจ “ไม่เห็นต้องอายที่เก่งไม่พอ ผมอยากรู้จริงๆ เลยว่าพ่อแม่คุณสั่งสอนมาแบบไหนกันถึงได้โตขึ้นมาเป็นแบบนี้”

“เอ๊ะ ไอ้เด็กนี่...”