หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1335

คำพูดของเฉินผิงทำให้จู้จื่อซานโกรธจัดจนหน้าเปลี่ยนสี

“เลิกเสแสร้งงเสียทีเฉินผิง แม้ว่าการโจมดีครั้งเดียวจะยังทำอะไรแกไม่ได้ แต่แกมันจะทนได้อีกสักกี่น้ำ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกจะทนการโจมตีครั้งต่อไปได้”

ระหว่างที่พูดชายผู้นั้นก็ยกอาวุธร้ายกาจของเขาขึ้นเตรียมพร้อมโจมตีอย่างรุนแรงอีกครั้ง

แต่ทันใดนั้นเองเฉินผิงก็มองไปที่ด้านหลังของคู่ต่อสู้ “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับคุณชี่?”

จู้จื่อซานชะงักงัน สัญชาตญาณสั่งให้เขาหันตามทิศทางที่เฉินผิงมอง

เฉินผิงอาศัยช่วงเวลานี้รีบสร้างวงแหวนจักรวาล หลุมดำปรากฎขึ้นมาทันทีหลังจากที่เขาโยนแหวนขึ้นไปในอากาศ

“รอฉันก่อนนะจู้จื่อซานกับพวกสมาพันธ์ของแก ฉันจะกลับมาจัดการพวกแกอย่างแน่นอน”

ฉับพลันทันใดร่างของเฉินผิงก็หายวับเข้าไปในหลุมดำนั้น

จู้จื่อซานหน้าซีดเผือดที่รู้ว่าตนเองถูกหลอก “บ้าเอ้ย ไอ้สารเลวไร้ยางอาย! มันกล้าดียังไงมาหลอกฉัน!”

“ตามไปลากคอมันมา!” จู้เจื่อซานคำราม “วงแหนนั่นพามันไปได้ไม่ไกลหรอก รายงานฉันทันทีที่พบตัวมัน”

เหล่าสมาชิกสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ต่างแยกย้ายกันไล่ล่าตามหาตัวเฉินผิงกันอย่างอลหม่าน

แต่จู้จื่อซานก็ต้องหันไปมองหลงจิ้งกั๋วอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นว่าเขายืนแน่นิ่งราวกับรูปปั้นไม่ยอมออกไปตามหาเฉินผิงเหมือนคนอื่นๆ

“หลงจิ้งกั๋ว ลืมไปแล้วเหรอว่าตระกูลหลงก็เป็นสมาชิกสมาพันธ์ หลงเซียวลูกชายคุณก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเพราะเฉินผิงไม่ใช่หรือ คุณไม่คิดอยากจะกำจัดมันเลยหรือไงกัน?”

“เฉินผิงมันก็แค่ปลาซิวปลาสร้อย ไม่คณามือคุณหรอกประธานจู้ ขออภัยนะผมมีเรื่องต้องไปจัดการที่บ้าน ขอตัวก่อน”

หลงจิ้งกั๋วหันหลังเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก

หลังจากโกรธจนแทบจะหยุดหายใจไปครูหนึ่ง จู้จื่อซานยังคงรู้ตัวดีว่าหากจะรักษาชีวิตเอาไว้ให้ได้เขาต้องตามหาเฉนผิงให้เจอและฆ่าเขาเสีย

เขาควักเหรียญตราออกมาดูแล้วใส่กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง จากนั้นนำเหล่าสมาชิกสมาพันออกเดินทางไปยังเขตยากไร้ในแถบชานเมือง

ย่านนี้เป็นบ้านพักของบรรดาแรงงานทั้งหลาย พวกเขาอาศัยอยู่ในอาคารเตี้ยๆ ที่สกปรกโสโครกและย่ำแย่ ทุกซอกทุกมุมเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นอันน่าสะอิดสะเอียน

บรรดาพ่อค้าข้างทางทั้งหลายกล่าวทักทายจู้จื่อซานเมื่อได้เห็นเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ปราณีตงดงามของเขา

ในบ้านหลังหนึ่งที่ทรุดโทรมจนแทบจะอยู่อาศัยพักพิงไม่ได้แล้ว

มีชายชราผมเผ้ารุงรังเนื้อตัวสกปรกคนหนึ่ง นอนเหยียดยาวหลับตาสูบบุหรี่อยู่ ราวกับว่าเขากำลังพักผ่อน

บนโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางบ้าน มีหนังสือหลายเล่มและเหรียญทองแดงหลายเหรียญวางอยู่