หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1337

“ว่าแต่คุณชี่ยังหนุนหลังเฉินผิงอยู่หรือเปล่านะ? ทำไมสมาพันธ์ถึงได้กล้าที่จะประกาศต่อสาธารณชนแบบนี้ล่ะ?”

“ใครจะไปรู้ได้ล่ะ บางทีคุณชี่อาจจะตัดหางเฉินผิงแล้วก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ เฉินผิงก็คงถึงคราวแล้วล่ะ”

“สมาพัน์ประกาศชัดเจนขนาดนี้แล้ว อยากรู้จริงๆ ว่าจะยังมีสำนักหรือตระกูลไหนที่กล้ายื่นมือเข้าช่วยเฉินผิงอีกไหม ฉันล่ะแทบจะรอดูไม่ไหวแล้วสิว่าเรื่องนี้มันจะจบยังไง!”

เฉินผิงกลายเป็นที่โจษจันไปทั่วเมืองโดยไม่รู้ตัว

พอออกพ้นจิงตูมาได้เขาก็มุ่งหน้าลงใต้ตรงไปที่ตำหนักบงกชชาด

ระหว่างที่เดินทางอยู่นั้น เฉินผิงไม่อาจรู้ได้เลยว่ามีคนกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปตำหนักบงกชชาดเช่นกัน และไม่แน่ว่าคนกลุ่มนี้อาจจะไปถึงที่นั่นก่อนเขา

เฉินผิงนึกถึงหน้าซูอวี่ฉีด้วยความห่วงหามาตลอดการเดินทาง

ในโลกที่ศักยภาพของบุคคลนั้นสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด เฉินผิงยังพึงพอใจอยู่กับความก้าวหน้าของเขาแม้ว่ามันจะเป็นที่ประหลาดใจสำหรับนักสู้คนอื่นๆ ก็ตาม

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินผิงรู้สึกว่าโลกของยุทธภพนั้นยากแท้เกินหยั่งถึงเพียงใด

ไม่ว่าจะเป็นสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ หรือแม้แต่สำนักต่างๆ ก็ดูเหมือนว่าทั้งนักสู้และองค์กรนั้นจะถูกชักใยด้วยอำนาจที่มองไม่เห็น

เฉินผิงหยุดพักใต้โคนต้นไม้ต้นหนึ่ง เขาแหงนหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่และย้อนนึกเข้าไปในจินตนาการของเขา การเป็นเซียนจะทำให้ฉันไปถึงสวรรค์ได้จริงหรือเปล่านะ?

ในขณะที่มีความคิดมากมายฉายวนอยู่ในหัว เฉินผิงก็สัมผัสได้ถึงรัศมีที่นาสะพรึงกลัวกำลังมุ่งมาทางเขา

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมด้วยความกดดันทันที ผู้ชายกลุ่มนี้อย่างน้อยๆ ก็สำเร็จเป็นเจ้ายุทธ์แล้วอย่างแน่นอน

“พวกนี้ต้องมาจากสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แน่ พวกเขาตามเราเจอเร็วขนาดนี้ได้ยังไงกัน” เฉินผิงไม่เข้าใจจริงๆ ว่าคนเหล่านี้ติดตามเขาได้อย่างไรในเมื่อเขาหนีมาได้สักพักแล้ว

เฉินผิงวิ่งไปพลางใคร่ครวญคิดไป เขายังอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกสมาพันธ์ติดตามเขามาด้วยวิธีใด พวกมันหาเราเจอได้ยังไงนะ? นี่เราก็หนีมาได้สักพักมันก็น่าจะไกลพอจนไม่สามารถตรวจจับรัศมีพลังได้แล้วนี่นา

จู้จื่อซานยังคงไล่ล่าอย่างไม่ลดละแต่เขาก็ยังคงเฝ้าระวังอย่างเต็มที่เพราะเขารู้ว่าหนึ่งในบรรดาพวกเขาต้องจบชีวิตอย่างแน่นอน

เฉินผิงยังคงสงสัยว่าทำไมพวกสมาพันธ์จึงไล่ลาเขาอย่างไม่ลดละ “บ้าเอ๊ย! คนพวกนี้มันเป็นบ้าอะไรกันทำไมถึงได้ตามไม่ยอมเลิก?”

เฉินผิงหมดทางเลือก เขาซ่อนรัศมีของตนและเปิดปราณสัมผัสเพื่อตรวจจับอันตรายรอบด้านแทน

เมื่อเห็นว่าทางข้างหน้าปลอดภัย เฉินผิงก็ซ่อนรัศมีและเปลี่ยนเส้นทางของตน คราวนี้มาดูกันว่าจะตามฉันทันไหม!

เมื่อสังเกตได้ว่าเฉินผิงนั้นเปลี่ยนเส้นทาง จู้จื่อซานก็ขมวดคิ้วและพยายามตรวจหาร่องรอย

แต่เขายิ่งต้องขมวดคิ้วชนกันแน่นขึ้น “เวรเอ้ย! มันซ่อนรัศมีของมันแล้ว!” เขาสบถ

จากนั้นเขาก็รีบควักยันต์สะกดรอยอันสุดท้ายออกมาจากกระเป๋า