หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1338

เมื่อยันต์สะกดรอยกำลังเผาไหม้ ร่องรอยของเฉินผิงก็เริ่มปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

พอเห็นว่าเฉินผิงเปลี่ยนเส้นทาง จู้จื่อซานก็หัวเราะเยาะออกมา “มันคิดจะใช้ลูกไม้เฮงซวยนี้กับฉันจริงๆ เหรอ? ยังไงซะวันนี้แกก็ไม่มีทางที่จะหนีฉันพ้นหรอก!”

พูดจบจู้จื่อซานก็พาคนของตนเร่งติดตามเฉินผิงไปอีกครั้ง

เมื่อวิ่งมาได้สักระยะหนึ่ง เฉินผิงก็หยุดพักเอาแรงเพราะคิดว่าคนของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้คงจะไม่สามารถติดตามเขามาได้แล้วตอนนี้

แต่ทว่านั่งลงได้พียงไม่นาน กลิ่นอายที่คุ้นเคยก็สัมผัสกับปราณของเขาอีกครั้ง นั่นทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

“เวรเอ้ย! ทำไมพวกมันยังไม่หยุด?”

เมื่อเขายืนขึ้นก็มีร่างสี่ร่างมาล้อมรอบตัวเขาเสียแล้ว

จู้จื่อซานมองเฉินผิงด้วยสายตาเยือกเย็นพร้อมกับพูดขึ้นว่า “ต่อให้เท้าของแกจะเร็วสักแค่ไหน ก็ไม่มีวันที่จะหนีฉันพ้นหรอก”

“หนี กะผีสิ! ฉันแค่ไม่อยากเล่นเกมงี่เง่ากับแกต่อต่างหากล่ะ นี่อย่าบอกนะว่าคิดว่าฉันกลัวพวกแกจริงๆ แกมันก็แค่พวกอวดดีที่เข้าร่วมกับผู้ฝึกวิชามาร แล้วยังลอยหน้าลอยหน้าไปนั่งตำแหน่งประธานสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้อยู่ได้ยังไงกัน? ขนาดพ่อแม่แกบนสวรรค์ยังเอือมระอากับการกระทำที่น่ารังเกียจของแกเลย!”

เฉินผิงยังโมโหไม่หายที่พวกนี้ไล่ล่าเขาไม่หยุดหย่อน จึงระบายโทสะทั้งหมดลงที่จู้จื่อซาน

ตรงกันข้าม จู้จื่อซานยังยืนทื่ออึ้งกับคำก่นด่าของเฉินผิงอยู่

ไม่เคยมีใครกล้าด่าเขาขนาดนี้มาก่อน

ยังไงเฉินผิงก็เป็นถึงเจ้ายุทธ์ จู้จื่อซานไม่คิดว่าคนเก่งระดับนั้นจะปากร้ายได้ขนาดนี้

พอเห็นว่าจู้จื่อซานยังตะลึงนิ่งอึ้งอยู่ เฉินผิงก็พูดต่อ “รออะไรอีกล่ะ ไอ้บ้าเอ๊ยลงมือเลยสิ! ฉันไม่กลัวพวกแกสักนิด เข้ามาให้หมดนั่นแหละ เข้ามาพร้อมกันเลย!”

ท่าทีของจู้จื่อซานเย็นเยือกลงไปอีก เมื่อเจตจำนงสังหารค่อยแผ่ซ่านออกจากตัวเขา แม้แต่พวกเดียวกันก็ยังหนาวสั่นเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังงานนั้น

“ไอ้หนู ถ้าวันนี้ฉันฉีกแกออกเป็นชิ้นๆ ไม่ได้แล้วล่ะก็ ฉันจะสละตำแหน่งประธานของฉันเลย” จู้จื่อซานคำรามเมื่อรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวระเบิดออกมาจากตัวเขา

จบประโยคจู้จื่อซานก็ซัดฝ่ามืออีกข้างเข้าใส่หน้าอกของเฉินผิง

ตุ้บ!

เฉินผิงลอยละลิ่วไปกระแทกเข้ากับต้นไม้หลายต้นข้างหลังและไถลตกลงมาสู่พื้นดิน

แรงกระแทกของฝ่ามือที่โจมตีเขา ทำให้เกล็ดทองคำบริเวณหน้าอกหลุดออกจนเห็นกล้ามเนื้อกระชับภายใต้เกราะ

เฉินผิงไม่แยแสต่อความเจ็บปวด เขากัดฟันและพุ่งเข้าใส่จู้จื่อซานอีกรอบ

จู้จื่อซานสังเกตเห็นท่าทีสิ้นหวังเล็กน้อยของเฉินผิง ไม่เพียงแต่เขาไม่หลบการจู่โจมแต่ยังพูดถากถางเฉินผิงอีกด้วย

“มาดูกันว่าร่างกายของแกมันจะแกร่งสักแค่ไหนกันเชียว...”

ในตอนนั้นรัศมีของจู้จื่อซานยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นไปอีก ลำดับต่อมาเขาก็กลายเป็นลำแสงพุ่งตรงเข้าหาเฉินผิง