หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1339

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

ทั้งสองพุ่งใส่กันอย่างต่อเนื่อง การปะทะกันแต่ละครั้งทำให้พื้นที่ทั่วอาณาบริเวณเป็นหลุมเป็นบ่อและสั่นสะเทือน

ตูม!

เสียงปะทะกันอีกรอบก่อนที่ทั้งสองจะกระเด็นกันไปคนละทิศละทาง

ในเวลานั้นร่างเกราะทองคำของเฉินผิงแทบจะเลือนรางจางหายไปแล้ว ปรากฏเป็นร่องรอยบาดแผลเต็มไปทั่วร่างจริงของเขา

หนักว่านั้นเห็นจะเป็นกำปั้นที่แตกหักและเต็มไปด้วยเลือดของเฉินผิง ช่างเป็นภาพที่น่าสยดสยอง

ขณะที่จู้จื่อซานดูภายนอกแล้วเหมือนว่าเขาจะไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก แต่เมื่อเขาควักเอาของวิเศษล้ำค่าแห่งเจ้ายุทธ์มาดู เขาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามันมีรอยร้าวปรากฎอยู่

ทันทีที่มันออกสู่สายตาของจู้จื่อซานของวิเศษล้ำค่าก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและร่วงกราวลงสู่พื้น

เป็นตอนนั้นเองที่เฉินผิงตระหนักได้ว่าเขาต่อสู้อยู่กับพลังงานจากของวิเศษของจู้จื่อซาน

เฉินผิงหรี่ตาและคำรามออกมา “แกตบตาฉันเหรอ?”

“ตบตาแกงั้นเหรอ?” จู้จื่อซานขยับริมฝีปากของเขา “ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันไม่เคยรับปากอะไรแก แล้วฉันจะตบตาแกได้ยังไงกันเล่าไอ้หนู เวลาต่อสู้น่ะ อย่าได้รีรอที่จะงัดเอาเครื่องรางของขลังออกมาใช้ แต่ช่างเถอะ ไม่ว่าแกจะงัดอะไรออกมา วันนี้แกก็จะต้องตายอยู่ดี!”

จู้จื่อซานมุ่งมั่นจะฆ่าเฉินผิงให้จงได้ เพราะถ้าเฉินผิงยังมีชีวิตอยู่ก็จะเป็นเขานั่นเองที่ต้องตาย

ดังนั้น พอพูดจบเขาจึงไม่รอช้าพุ่งทะยานเข้าใส่เฉินผิงทันที

จังหวะนั้นเฉินผิงกำลังบาดเจ็บอย่างสาหัส จู้จื่อซานจึงคิดว่าเขาจะไม่มีพิษสงอะไรหลงเหลือให้ต้องกลัวอีกต่อไป

แต่ทันใดนั้นเฉินผิงก็ปล่อยดาบพิฆาตมังกรออกมาถือพาดขวางหน้าอกของเขาไว้

เคร้ง! เสียงกระแทกดังขึ้นก่อนที่เฉินผิงจะถอยกรูดไปด้านหลัง สองเท้าครูดไปตามพื้นลึกจนเป็นรอยลากยาวขนานกันไป