หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1340

การพูดถึงซูฮวี่ฉีทำให้เฉินผิงนั้นโกรธหน้าดำหน้าแดง

“ฉันจะฆ่าแก!” เฉินผิงตะโกน แล้วหายใจเข้าลึกๆ พร้อมปล่อยแสงสีทองออกมาจากร่างกาย

บาดแผลรอบตัวของเฉินผิงได้รับการเยียวยา เนื้อหนังสมานเข้ามาเป็นปกติอย่างรวดเร็วก่อนที่ลำแสงนั้นจะสว่างวาบแล้วหายเข้าไปในหน้าอกของเขา

ขณะที่เฉินผิงค่อยๆ ชูมือขึ้นมังกรสีทองก็ปรากฎกายขึ้นลอยฉวัดเฉวียนไปมาอยู่เหนือเขา

“หมัดเซิ่งกวง!” เฉินผิงตะโกน

มังกรทองคำรามอย่างดุร้ายก่อนจะพุ่งเข้าหาจู้จื่อซาน

อย่างไรก็ตาม ไม่มีท่าทีหวาดกลัวปรากฏให้เห็นบนใบหน้าของจู้จื่อซานเลย เมื่อมังกรใกล้เข้ามาเขาเพียงซัดออกไปด้วยหมัดที่รวดเร็ว มังกรทองนั้นก็สลายไป

จากนั้นจู้จื่อซานก็เดินเข้าหาเขาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “หมดเวลาเล่นสนุกแล้ว ไปลงนรกซะเถอะ!"

เฉินผิงหน้าซีดเผือด เขารีบพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว

ตูม! เสียงระเบิดดังขึ้น

จู้จื่อซานรวบรวมพลังการต่อสู้ทั้งหมดเข้ากับการโจมตี หวังที่จะจบชีวิตเฉินผิงด้วยการจู่โจมครั้งนั้น

มีบางอย่างกระชากแขนของเฉินผิงจนทำให้เขาลอยถอยหลัง แต่ก็ต้องกระแทกเข้ากับอะไรบางอย่างกลางอากาศและลงเอยด้วยร่วงตกกระแทกกับพื้น

แขนของเขาหัก รัศมีในร่างกายปั่นป่วนไหลเวียนไปมาในร่างกายอย่างอลหม่าน พร้อมกันนั้นเขาก็กระอักเลือดออกมาคำโต

ณ เวลานั้น เฉินผิงแทบจะมองไม่เห็นภาพตรงหน้า มันพร่ามัวไปหมด แม้แต่สติของเขาตอนนี้ก็เลือนลาง

“ไม่นะ ฉันตายไม่ได้...ฉันยังตายไม่ได้”

เฉินผิงกัดปลายลิ้นเพื่อเรียกสติ

เขาตะเกียตะกายลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก จู้จื่อซานผงะเล็กน้อยที่เห็นเฉินผิงยังลุกขึ้นยืนได้

เฉินผิงจ้องมองจู้จื่อซานพร้อมกับพึมพำว่า “ดูเหมือนว่าฉันจะต้องพาแกไปลงนรกด้วยกันซะแล้ว”

ทั้งสองฝ่ายรู้ดีว่าการโจมตีครั้งต่อไปจะเป็นการระเบิดครั้งสุดท้าย ดังนั้นพวกเขาจึงทุ่มสุดกำลัง

ลูกกลมเรืองแสงในฝ่ามือของเฉินผิงขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งรัศมีของมันนั้นแทบจะกลืนกินทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัว

วินาทีต่อมา เฉินผิงลืมตาขึ้นด้วยความแค้นเคือง เขาขว้างลูกบอลเรืองแสงใส่จู้จื่อซานอย่างสุดความสามารถ

คลื่นความร้อนที่หมุนวนไปมานั้นแทบจะคร่าชีวิตผู้คนได้ มันทำลายแหฟ้าตาข่ายดินให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ และสลายหายไปในทันที

ในขณะเดียวกันจู้จื่อซานมีรัศมีสีม่วงจางๆ ห้อมล้อมปกป้องตัวเขาอยู่

ตูม!

ลูกกลมเรืองแสงระเบิดขึ้น แสงสว่างจ้าจนไม่อาจมีใครลืมตาขึ้นมาดูได้ เช่นเดียวกับการระเบิดของลูกระเบิดยามศึกสงครามแรงอัดและคลื่นความร้อนนั้นส่งคนที่อยู่โดยรอบให้กระเด็นตกไกลออกไป

คลื่นกระแทกค่อยๆ จางหายไป ปรากฎเป็นหลุมขนาดใหญ่ราวกับว่าอุกกาบาตจากนอกโลกพุ่งตกลงมา กำแพงสีม่วงรอบๆ ตัวจู้จื่อซานก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ตัวเขาเองก็ถูกส่งให้ลอยเคว้งไปในอากาศเช่นกัน

ผ่านไปสักพักเขาลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง แต่สภาพของเขาตอนนี้ห่างไกลจากสภาพเดิมอย่างไม่เหลือเค้า ยิ่งกว่านั้น ลูกน้องสามคนที่พามาด้วยต่างก็มีเลือดไหลออกจากปาก ใบหน้าเหือดแห้งจมใต้กองดิน พวกเขาถูกเผาทั้งเป็น