หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 134

สีหน้าของผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วมงุนงงอย่างมาก ได้แต่เดินเข้าไปอย่างช้าๆ!

“ยังไม่คุกเข่าลงไปอีกเหรอ ขอโทษคุณเฉินซะ…”

เลี่ยวเฝยสยงเตะผู้ชายคนนั้นอย่างแรง!

ตุบ!

ผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วมคุกเข่าต่อหน้าเฉินผิงทันที!

“พอแล้ว ไม่ต้องมาใช้ไม้นี้กับฉัน ก่อนที่หัวหน้าองค์กรของพวกนายจะหาอาจารย์ของเขามา ฉันไม่ทำอะไรพวกนายแน่ นอกจากว่าจะเป็นพวกนายเองที่มาหาเรื่องฉันแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ…”

เฉินผิงรู้ เลี่ยวเฝยสยงก็แค่สร้างภาพต่อหน้าเขา ให้หน้าเขาแค่นั้นเอง!

เฉินผิงทำร้ายเฝิงซื่อไห่ ก็คือว่าได้เป็นศัตรูกับองค์กรมังกรแดงแล้ว เลี่ยวเฝยสยงคนนี้ไม่มีทางที่จะเคารพตนเองจากใจจริงหรอก!

เฉินผิงพูดจบ ก็ลุกขึ้นแล้วจากไป เลี่ยวเฝยสยงมองแผ่นหลังของเฉินผิง นัยน์ตาเต็มไปด้วยเยือกเย็น!

“พี่…พี่สยง คนคนนี้คือ…”

เห็นเฉินผิงจากไปแล้ว ผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วมยืนขึ้นมาแล้วถามเลี่ยวเฝยสยงด้วยสีหน้าที่งุนงง

เพี้ยะ…

เลี่ยวเฝยสยงตบไปที่หน้าของผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วมอย่างแรง!

“ฉันบอกอะไรให้ ต่อไปนี้ถ้าเจอเขา หลบไปให้ไกลเลยนะ เขาเป็นทำร้ายหัวหน้าองค์กรของเรา วันนี้นายยังมีชีวิตอยู่ได้ กลับไปจุดธูปไหว้พระเถอะ…”

เลี่ยวเฝยสยงพูดจบ ก็นำคนกลับไป!

สุดท้ายเหลือเพียงผู้ชายรูปร่างอ้วนท้วมที่ยืนอยู่กับที่ด้วยสีหน้าตะลึง!

ในเขตชุมชน หวังหันหันยืนรอเฉินผิงอยู่หน้าประตูอย่างร้อนรน พออู๋อีฟานมาส่งหวังหันหันเสร็จก็กลับไปแล้ว!

“หันหัน เธอยังไม่กลับบ้าน รอใครอยู่เหรอ”

หวังฉั่งเฟิ่งเห็นหวังหันหันกลับมาแล้วแต่ยังไม่กลับบ้าน จึงถาม

“แม่ แม่กลับบ้านก่อนเถอะ ฉันรอพี่เฉินผิงอยู่!”

หวังหันหันพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความร้อนรน!

“เฉินผิงเป็นอะไร พวกเธอกลับมาด้วยกันไม่ใช่เหรอ”

หวังฉั่งเฟิ่งเห็นแบบนี้ จึงรีบอธิบายว่า “อาเฉินเห็นว่าเธอกับพี่เฉินผิงของเธอต่างก็ทำงานกันหมดแล้ว นั่งรถเมล์ไปกลับก็จะไม่สะดวก ก็เลยซื้อรถมาคันหนึ่ง ให้พวกเธอขับไปทำงาน ตอนแรกว่าจะเซอร์ไพรส์พี่เฉินผิงของเธอหน่อย แต่เขากลับยังไม่กลับมา…”

“อาหวังของเฉินผิง รถคันนี้ก็มีเงินที่เป็นส่วนของเธอด้วยนะ ถือว่าเราสองบ้านซื้อให้เด็กทั้งสองคน…”

ถังหงอิงรีบพูด!

“พอเถอะ ฉันก็แค่เพิ่มไม่กี่พันเอง เงินที่เหลือก็พวกคุณเองที่เป็นคนออก!”

หวังฉั่งเฟิ่งยิ้มแล้วพูด!

“นี่เป็นแค่รถที่ใช้แทนการเดินของเขาสองคน รอให้งานพวกเขามั่นคงหน่อย ค่อยให้พวกเขาไปซื้อกันเอง พวกเราแก่แล้ว ช่วยได้แค่นี้แหละ!”

เวลานั้นเอง เฉินเป่ากั๋วก็เอ่ยปากพูด

“นั่นสิ ชีวิตต่อไปนี้ ก็ต้องให้พวกเขาสองคนพึ่งพาอาศัยกันไป!” หวังฉั่งเฟิ่งพยักหน้า!

ฟังการพูดคุยของพวกเขา หน้าของหวังหันหันก็แดงขึ้นมาทันที สรุปคือผู้ปกครองของทั้งสองบ้านนี้เห็นด้วยกับเรื่องของเธอกับเฉินผิงแล้วสินะ

ในใจของหวังหันหันก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรหรอก ช่วงเวลานี้ที่ได้ใกล้ชิดกลับเฉินผิง เธอเองก็พบว่าตนเองได้ชอบเฉินผิงเข้าแล้ว!