หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1346

เสี่ยวหมิ่นตัวแข็งทื่อ ในขณะที่ผู้มาเยือนค่อยๆ ใกล้เข้ามาทุกที ปรากฏว่าผู้ที่ยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขาก็คือเฉินผิงนั่นเอง ชายผู้ซึ่งฟื้นคืนชีพขึ้นมาจากความตาย

เฉินผิงเองก็ประหลาดใจเช่นกัน ที่เห็นเสี่ยวหมิ่นรีบออกไปพร้อมกับกลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังเธอ

“เสี่ยวหมิ่น ในเวลานี้คุณจะพาคนพวกนี้ไปที่ไหนกัน?” เขาถาม

ทว่าเสี่ยวหมิ่นกลับไม่ตอบคำถามของเขา แต่สิ่งที่เธอทำคือการจ้องมองไปที่เฉินผิงอย่างแน่วแน่ ทำให้เขาสั่นสะท้านไปถึงสันหลัง

“เสี่ยวหมิ่น? เสี่ยวหมิ่น?” เฉินผิงเรียกเธออีกสองถึงสามครั้ง

“เฉินผิง!” เสี่ยวหมิ่นตะโกนชื่อเขาออกมาก่อนจะโผตัวเข้ากอดในอ้อมแขนของเฉินผิงทันที จากนั้นเธอก็เริ่มร้องไห้

เฉินผิงรู้สึกงุนงงกับการกระทำอันแสนกะทันหันของเสี่ยวหมิ่น

เมื่อไม่มีทางเลือก เฉินผิงจึงยกแขนของเขาขึ้นมา และปล่อยให้เสี่ยวหมิ่นกอดเขาและร้องไห้ออกมาตามที่เธอต้องการ เธอใช้เวลาสักพักก่อนที่เธอจะหยุดร้องในที่สุด

เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหมิ่นหยุดร้องไห้แล้ว เฉินผิงจึงเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้นเหรอ เสี่ยวหมิ่น?”

“ฉันรู้ว่าคุณยังไม่ตาย เฉินผิง ฉันรู้ว่าคุณยังไม่ตาย...” เสี่ยวหมิ่นพูดด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับเช็ดน้ำตาของเธอ

“ใครบอกว่าผมตายแล้ว?” เฉินผิงเอ่ยถามอย่างสงสัย ความจริงก็คือเขาไม่รู้เลยว่าจู้จื่อซานได้ปล่อยข่าวการตายของเขาที่สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้

“สมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้แห่งจิงตูได้โพสต์ข้อความในสภายุทธจักรว่า คุณถูกสังหารโดยประธานแห่งสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้” เสี่ยวหมิ่นอธิบาย

เฉินผิงขมวดคิ้วลงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เขาไม่คาดคิดเลยว่าจู้จื่อซานประธานของสมาพันธ์ศิลปะการต่อสู้ จะกลั่นแกล้งผู้อื่นด้วยการฆ่าคน ถึงขนาดที่ว่ากล้าประกาศเรื่องนี้ลงในสภายุทธจักรอีกด้วย

แต่ทว่า เฉินผิงกลับมองว่ามันเป็นความคิดที่ดี ตอนนี้ทุกๆ คนต่างเชื่อว่าเขาตายแล้ว ทีนี้เขาจะได้ฝึกบำเพ็ญฌานอย่างสงบโดยไม่มีผู้ใดมารบกวนเสียที

เฉินผิงยิ้มและเอามือลูบที่ผมของเสี่ยวหมิ่น “ผมจะถูกฆ่าตายโดยง่ายดายได้อย่างไรกัน? คุณเชื่อเรื่องนี้เพราะแค่พวกเขาเป็นคนพูดอย่างนั้นเหรอ?”

เสี่ยวหมิ่นรีบส่ายศีรษะของเธอปฏิเสธ “แน่นอน ฉันไม่เชื่อพวกเขาหรอก พี่สาวของฉันก็ไม่เชื่อเรื่องนี้เหมือนกัน ถึงขนาดที่ว่าเธอขอให้ฉันเฝ้าถ้ำแห่งนี้เอาไว้ แล้วยังบอกอีกว่าคุณจะต้องกลับมาที่นี่อย่างแน่นอน”