หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1347

“นี่มันเป็นไปไม่ได้ มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง คนผู้นั้นจะต้องเป็นตัวปลอมอย่างแน่นอน” ในขณะที่เขาพูด เขาลุกขึ้นและเดินออกไปที่ด้านนอก อย่างไรก็ตาม เขายังไม่กล้าจะเผยตัวในทันที

เซียวต๋าต้องการแน่ใจเสียก่อนว่า ผู้ที่มาเยือนนั้นเป็นเฉินผิงจริงหรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาเองก็จะต้องวางแผนเสียก่อนที่จะออกไป

เซียวต๋าแอบมองออกไปด้านนอกเมื่อเขามาถึงประตู ขณะเดียวกัน เฉินผิงกำลังยืนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ที่หน้าประตู “เซียวต๋ามัวทำอะไรอยู่นะ? ทำไมเขาถึงได้ชักช้าอืดอาดนัก ทั้งๆ ที่เขาแล้วรู้ว่าฉันมาที่นี่?” เขาบ่นพึมพำออกมา

เฉินผิงได้บอกการมาถึงของเขานานแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เปิดประตูต้อนรับเขา ทำให้เขาเริ่มรู้สึกขุ่นเคือง

เมื่อหมดความอดทน เฉินผิงจึงใช้พลังปราณสัมผัส และเขาก็ตรวจเจอเซียวต๋าที่กำลังแอบมองเขาอยู่ได้ในทันที

เฉินผิงรู้สึกสับสนกับสิ่งที่ได้พบ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเซียวต๋าต้องแอบมองเขาแทนที่จะปล่อยให้เขาเข้าไปด้านใน ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายรู้อยู่แล้วว่าเขามา

หรือว่าเจ้ากุ๊ยนี่ทำความผิดอะไรมา?

ขณะเดียวกันนั้น แข้งขาของเซียวต๋าเริ่มอ่อนแรง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมา ขณะนี้เขายืนยันได้แล้วว่า คนที่มารอเขาอยู่ที่หน้าประตูในตอนนี้คือเฉินผิงตัวจริง

เมื่อสังเกตเห็นพฤติกรรมแปลกๆ ของเซียวต๋า ลูกศิษย์คนหนึ่งจึงเรียกเขาเบาๆ “ท่านเซียวครับ...”

“พาคุณเฉินเข้ามา และห้ามบอกเขาว่าฉันรู้ว่าเขาได้มาถึงแล้ว” เซียวต๋ากำชับ

ศิษย์คนนั้นพยักหน้าและเดินจากไป ขณะเดียวกัน เซียวต๋าก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องโถงและสูดหายใจลึกหลายครั้ง

เขาสัมผัสได้ว่านี่เป็นเวลาที่เขาจะต้องเดินออกไป เขาจึงเดินจ้ำอ้าวตรงไปที่ประตู เฉินผิงก็ก้าวเข้ามาในห้องโถงพอดี

เซียวต๋ากล่าวอย่างสุภาพ “คุณเฉินครับ! ผมกำลังจะออกไปต้อนรับคุณอยู่พอดี ไม่คิดว่าคุณจะเข้ามา เชิญนั่งก่อนครับ”

เซียวต๋ารินน้ำชาให้เฉินผิง เขาเคยได้เห็นความสามารถของเฉินผิงด้วยตาของเขาเองมาแล้วในอดีต

เฉินผิงจ้องมองเซียวต๋าด้วยแววตาที่เย็นชา ส่งผลให้เขารู้สึกหนาวเหน็บไปถึงสันหลัง แม่ว่าหน้าผากของเขายังเต็มไปด้วยเหงื่อหยด