หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1348

ขณะที่เฉินผิงกำลังเดินออกจากตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์ เซียวต๋าก็ยังคงมีท่าทีกระสับกระส่าย ท้ายที่สุดเขากัดฟันกรอดก่อนที่จะลุกขึ้น เขาออกจากตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์และมุ่งหน้าไปยังทุ่งหว่านฉินที่อยู่ตีนเขา

เขาต้องการไปที่นั่นเพื่อตามหาโจวเทียนเฉิง เนื่องจากเฉินผิงยังไม่ตาย และเรื่องที่เกิดขึ้นนี้อาจจะเป็นกลลวง

ตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่มีความสามารถพอที่จะจัดการกับชายผู้นี้ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องการถามความเห็นจากโจวเทียนเฉิง

ในขณะที่เขาออกจากตำหนักอสูรศักดิ์สิทธิ์มุ่งหน้าไปยังทุ่งหว่านเฉิน ก็มีร่างของคนคนหนึ่งก้าวเท้าออกมาจากเงามืด คนผู้นั้นคือเฉินผิงนั่นเอง

อันที่จริง เฉินผิงยังไม่ได้จากไป แต่เขากลับแอบรอเซียวต๋าแทน

เมื่อเห็นการจากไปด้วยท่าทางร้อนรนของเขา เขาหรี่ตาลงทันที “แค่นี้ก็มั่นใจได้แล้ว ฉันเดาเอาไว้ไม่ผิด”

เขารีบตามเซียวต๋าไปอย่างรวดเร็ว โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว

ณ บ้านตระกูลโจว โจวเทียนเฉิงรู้สึกตื่นเต้นไปถึงขั้วหัวใจ

ขณะนั้น จี้หรูเสว่กำลังนอนอยู่บนเตียง เธอไม่สามารถขยับเขยื้อนร่างกายหรือกล้ามเนื้อได้สักส่วน เนื่องจากพลังเวทย์บางอย่าง เธอจึงขยับตัวของเธอไม่ได้

โจวเทียนเฉิงที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ได้ออกคำสั่งผู้ช่วยของเขาไปว่า “ฉันต้องการพักผ่อน ไม่อนุญาตให้ใครมารบกวนทั้งนั้น ห้ามมาขัดขวางความสนุกของฉัน!”

ผู้ช่วยพยักหน้ารับ “รับทราบครับ คุณโจวเทียนเฉิง!”

เมื่อโจวเทียนเฉิงเดินเข้ามาภายในห้อง สายตาจับจองไปที่จี้หรูเสว่ผู้ซึ่งยังคงนอนอยู่บนเตียง ดวงตาของเขาส่องประกายราวกับนักล่า

ทันทีที่จี้หรูเสว่เห็นชายคนนั้น เธอก็ตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง “แกไปตายซะ ไอ้สารเลว! เร็วเข้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!”

อนิจจา มันกลับยิ่งทำให้โจวเทียนเฉิงตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิม ริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้มก่อนจะพูดว่า “เอาเลย ท่านหญิงจี้ ถึงคุณจะกรีดร้องจนคอแห้ง มันก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ”

เมื่อพูดจบ เขาก็กระโจนเข้าใส่จี้หรูเสว่

น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้มของจี้หรูเสว่ ภาพของเธอและเฉินผิงผุดขึ้นมาในหัวของเธออย่างต่อเนื่อง

ขณะที่โจวเทียนเฉิงใช้กำลังบังคับขืนใจเธอนั้น ก็มีใครบางคนมาเคาะที่ประตู

“เพราะเรื่องนี้หรือ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ? คุณมาที่นี่กลางดึกแค่จะบอกผมเรื่องนี้งั้นเหรอ? คุณเสียสติไปแล้วหรือไง?” โจวเทียนเฉินคำรามและจ้องไปที่ชายคนนั้น

“เฉินผิงมีความใกล้ชิดกับตำหนักบงกชชาด คุณเทียนเฉิน ผมเกรงว่า... เกรงว่า-”

“คุณกลัวว่าเขาอาจจะมาแล้วก่อเรื่องที่นี่ใช่มั้ย?” โจวเทียนเฉินพูดแทรกโดยไม่รอให้เซียวต๋าพูดจบ

“ใช่ ใช่ ผมเกรงว่าเขาจะมาก่อเรื่องที่นี่ ถ้าเขารู้ว่าจี้หรูเสว่ตกอยู่ในมือของคุณ”

เซียวต๋าพยักหน้าอย่างวิตก

โจวเทียนเฉิงหัวเราะเย้ย “หึ! ถ้าเขากล้ามาก่อเรื่องที่ตระกูลโจวละก็ ผมก็จะทำให้เขาไม่สามารถออกไปสถานที่แห่งนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่? คุณคิดว่าใครก็สามารถเข้าออกจระกูลโจวได้ตามอำเภอใจอย่างนั้นเหรอ? คุณรีบไปกลับไปเถอะ อย่ามาขัดขวางแผนการของผมที่นี่ หมดสนุกกันพอดี!”

โจวเทียนเฉินยื่นรองเท้าบู๊ตให้เซียวต๋า ก่อนที่เขาจะหันหลังรีบกลับไปที่ห้องของเขา

เมื่อเห็นเช่นนั้น เซียวต๋าจึงทำได้เพียงถอนหายใจ ขณะที่เขาหันหลังกลับเพื่อที่จะเดินจากไป เขาต้องตัวแข็งทื่อโดยทันที