หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 1350

โจวเทียนเฉิง โจเฟิงและโจวอวี่ ทั้งสามคนไม่เพียงแค่โจมตีเฉินผิงพร้อมกันเท่านั้น แต่พวกเขาทั้งสามยังใช้ท่าไม้ตายสุดยอดของตัวเอง แต่ก็ยังไม่สามารถสร้างร่องรอยหรือบาดแผลใดๆ บนร่างกายของเขาได้เลย

แม้แต่คนธรรมดาสามัญก็ดูออกได้อย่างชัดเจนว่า ระดับพลังและความสามารถของพวกเขานั้น แตกต่างกับเฉินผิงเป็นอย่างมาก

เฉินผิงจ้องมองไปที่ชายทั้งสามที่กำลังตกตะลึง

“หึ”

เมื่อสิ้นเสียงฮึดฮัด ทันใดนั้น พลังปราณมหาศาลก็ระเบิดออกมาจากร่างของเฉินผิง

พลังปราณอันรุนแรงแผ่กระจายไปยังทุกทิศทุกทางโดยมีเขาเป็นศูนย์กลาง ก่อนที่ชายสามคนที่อยู่ตรงหน้าเขาจะทันได้รับมือ พวกเขาก็ถูกพลังงานอันมหาศาลพัดลอยออกไป

แคร๊ก!

ด้วยพลังโจมตีอันน่าสะพรึงกลัว คฤหาสน์ทั้งหลังเริ่มค่อยๆ พังทลายลงโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เฉินผิงใช้พลังปราณสัมผัสจนค้นพบห้องที่จี้หรูเสว่ถูกกักขังอยู่ เพียงชั่วพริบตา ร่างของเขาก็หายไป

เวลาเพียงไม่นาน เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าจี้หรูเสว่เสียแล้ว

จี้หรูเสว่มองดูชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขา กว่าที่เธอจะตั้งสติของเธอได้ เฉินผิงก็คว้าตัวเธอไว้ในอ้อมกอดของเขาเสียแล้ว

ขณะนั้น เศษอิฐและกระเบื้องต่างค่อยๆ ร่วงหล่นลงมาราวกับห่าฝน

เฉินผิงโอบกอดจี้หรูเสว่โดยใช้ตัวเองเป็นเกราะกำบัง และปล่อยให้เศษอิฐและเศษหินตกลงมาใส่เขาแทน

อย่างไรก็ตาม พวกมันไม่สามารถทำร้ายเขาได้เลย

หลังจากฝุ่นควันค่อยๆ จางลง เฉินผิงยังคงยืนอยู่อย่างสง่าผ่าเผยท่ามกลางเศษซากปรักหักพัง พร้อมกับจี้หรูเสว่ที่อยู่ในอ้อมแขน

จี้หรูเสว่กอดคอของเขาเอาไว้แน่น ขณะที่สายตาของเธอจับจ้องไปที่เขาแทบไม่กะพริบ

เห็นได้ชัดว่าเธอมีความรู้สึกมอบให้แก่เขา

“คะ-คุณยังไม่ตายจริงๆ เหรอ เฉินผิง?”

เธอกัดริมฝีปากสีกุหลาบของเธอเอาไว้แน่น น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้มของเธออย่างต่อเนื่อง

“ผมสบายดี ผมจะตายได้ยังไง? ผู้คนมากมายต่างต้องการจะเอาชีวิตผม น่าเสียดายที่พวกเขาฆ่าผมไม่ได้” เฉินผิงกล่าวยืนยันด้วยรอยยิ้ม

ขณะเดียวกันนั้นเอง โจวเทียนเฉิงที่ถูกซัดกระเด็นออกมา พยายามพยุงตัวของเขาลุกขึ้น ก่อนจะเช็ดรอยเลือดที่มุมปากของเขา